Sacramentsdag - Is livestream niet voldoende...?

Sacramentsprocessie in Amsterdam

Zondag 19 juni was het ein­de­lijk weer moge­lijk: de sacra­ments­pro­ces­sie in Am­ster­dam trok uit na een fees­te­lij­ke hoog­mis in de O.L. Vrouwe (Moeder Gods-)kerk aan de Keizers­gracht in Am­ster­dam. De pro­ces­sie had een bij­zon­der tintje doordat de Syrisch-Orthodoxe aarts­bis­schop erbij was, op de dag waarop zijn ge­meen­schap de Armeense genocide her­dacht.

Syrisch-Orthodox

Aarts­bis­schop Mor Polycarpus Augin Aydin van de Syrisch-Orthodoxe kerk van Antiochië in Neder­land nam samen met de pries­ter van de Syrisch orthodoxe kerk Abuna Saliba Antonios deel aan de pro­ces­sie en sprak de gelo­vi­gen na de zegen met het heilig sacra­ment toe, waarna beide gees­te­lij­ken in het Aramees een gees­te­lijk lied zongen. Tot besluit hebben de aarts­bis­schop en ik samen de zegen gegeven.

Al vele jaren delen de Latijnse Rooms katho­lie­ken de kerk met de Syrisch-Orthodoxen, die na het vertrek van de Re­demp­to­risten eige­naar gewor­den zijn. We zijn dank­baar voor de goede samen­wer­king al gedurende zoveel jaren.

De Armeense genocide was de eerste genocide (volkerenmoord) van de twin­tigste eeuw en heeft zo’n an­der­half miljoen chris­te­nen in de streken van Klein-Azië het leven gekost.

Wie waren er?

Rector kanun­nik Rafael Ojeda con­ce­le­breerde samen met pries­ter Eugen Graas, die de avond tevoren in Am­ster­dam was aange­ko­men om daar zijn dienst te beginnen in de kerk en de ge­meen­schap die door pries­ters van de prelatuur van het Opus Dei wordt ver­zorgd.
Naast gelo­vi­gen van allerlei culturele ach­ter­gron­den, waren de zusters mis­sio­na­rissen van de naasten­liefde (zusters van Moeder Teresa) aanwe­zig, evenals toegewijde zusters van de Emmanuëlge­meen­schap, ver­te­gen­woor­digers van het Marialegioen, de kin­de­ren van de eerste heilige communie in hun bruidjes-jurken, heralds of the gospel en anderen.

Hier­on­der volgt de homilie die ik heb gehou­den

Homilie

Is live­stream niet voldoende?

SACRAMENTSDAG O.L. VROUWEKERK AMSTERDAM

Een prach­tig feest

Broe­ders en zusters,
We vieren vandaag een prach­tig feest.
Sacra­ments­dag verbindt ons
met het hart, de bron en het hoogte­punt
van ons geloof:
de heilige Eucha­ris­tie.

Deelname?

Aan de Eucha­ris­tie kunnen we deel­heb­ben
door de heilige communie
te ont­van­gen,
maar er is méér.
De vie­ring van de Eucha­ris­tie
is de vie­ring van het Paas­mys­te­rie,
het lij­den, sterven en verrijzen
van Jezus Christus onze Heer.
We wor­den in feite uit­ge­no­digd
om onder Jezus’ kruis te gaan staan
en Zijn ver­rij­ze­nis te vieren.

Live­stream voldoende?

Mis­schien dat de een of ander zou denken:
kan ik niet net zo goed naar de tele­vi­sie kijken
of naar de live­stream van de ka­the­draal of mijn pa­ro­chie?
Dan ben ik toch ook bij de Mis betrokken
en maak ik alles mee?
Toch is dat niet voldoende!
Dat is omdat het gaat om de bron van ons christen-zijn,
omdat we ge­meen­schap zijn,
omdat we samen vieren.

Na­tuur­lijk zijn de Missen op TV of live­stream
prach­tige moge­lijk­he­den
maar het is ánders
wanneer we samen alleen op afstand verbon­den zijn.

Waarom samen komen?

We zijn ge­roe­pen
om bijeen te komen,
als ge­meen­schap betrokken te zijn.
Jezus heeft gewild dat we samen kerk zou­den zijn;
de leer­lin­gen waren bijeen
toen de heilige Geest op hen neerdaalde,
ze waren samen
toen de verrezen Heer verscheen,
ze ontmoetten de Heer
in de ge­meen­schap van de Kerk.

Wiens offer is het?

Ook de vie­ring van de Eucha­ris­tie
is iets van ons samen.
Want na­tuur­lijk is de pries­ter zeer be­lang­rijk,
zon­der pries­ter geen Eucha­ris­tie,
maar voordat de pries­ter de canon begint
- het eucha­ris­tisch gebed -,
nodigt hij uit:
“Bidt broe­ders en zusters,
dat mijn en uw offer aanvaard kan wor­den...”.
De Eucha­ris­tie is offer, niet alleen van de pries­ter,
maar van ons allen
die aanwe­zig zijn, méébid­den en méézingen
en ons verenigen met wat op het altaar gebeurt.
Wij vieren als ge­meen­schap...

Carlo Acutis

In 2020 is Carlo Acutis zalig verklaard.
Hij was een jongen die van gamen hield,
maar onder meer ook een web­si­te heeft opgezet
met alle Eucha­ris­ti­sche won­de­ren.
Ook het sacra­ment van mirakel van Am­ster­dam
staat daar bij.
Carlo was vooral geïnspireerd door de Eucha­ris­tie
om goed te zijn voor anderen.
Hij kreeg leukemie
en is in 2006, op vijf­tien­ja­rige leef­tijd gestorven.
Toen zijn ziekte zich open­baarde,
zei hij dat hij het lij­den dat hij moest onder­gaan
wilde opofferen voor de paus en voor de Kerk.
En als mensen hem vroegen of hij pijn had,
zei hij altijd dat andere mensen
meer te lij­den had­den dan hij.

Lijden als roe­ping

Hij nam het lij­den dus moe­dig aan uit Gods hand
en hij geloofde dat dit lij­den
niet zon­der zin en bete­ke­nis was.
Hij dacht niet aan eutha­na­sie of zo,
maar hij dacht aan dat lij­den
als aan een roe­ping.
Hoe kwam dat, hoe kon hij dat?
Dat kwam omdat hij leefde met de Eucha­ris­tie,
met Jezus Christus
die zijn leven voor ons mensen
heeft opgeofferd.

Wij komen hier samen,
ie­der­een met zijn eigen levens­ver­haal,
verdriet en vreug­den zitten daarin.
Van hieruit gaan we de straat op
en straks terug naar huis,
maar in onze ziel, in ons hart
is er iets veran­derd:
we hebben hier onze pijn, ons verdriet
én onze vreugde in gebed beleefd,
verenigd met Jezus Christus.
We verlaten de kerk
met Jezus Christus in ons hart.

Communie

Het mooiste is als we de heilige communie
kunnen ont­van­gen in de Mis,
binnen de vie­ring van de Eucha­ris­tie,
van­wege het méé-vieren van Jezus’ offer
waar de communie de vrucht van is.
Hier vragen we kracht om
met Jezus Christus onze weg te gaan
en ook om onze offers te kunnen brengen.

Pro­ces­sie

We vieren wat Jezus voor ons heeft gedaan
en ont­van­gen de kracht om Hem na te volgen.
We vieren dus in de Eucha­ris­tie
dat Jezus Christus
zich­zelf aan ons geeft
als voedsel voor onze ziel.
We hebben Hem hier ontmoet
en zo gaan we straks naar buiten;
met de Heer onder ons,
onder de gedaante van het Brood
in de sacra­ments­pro­ces­sie.
Die pro­ces­sie is een beeld van ons leven:
ons leven is een pelgrims­tocht,
een pro­ces­sie,
de Heer is in ons mid­den.
Hij is vaak verborgen,
zoals hier onder de gedaante van het brood,
maar wie Hem zoekt,
zal Hem vin­den.

Charles van Jezus

Samen met Titus Brandsma
werd op 15 mei
ook Charles de Foucauld heilig verklaard.
Die had zijn geloof allang verloren
in een leven dat op heel andere sporen zat,
maar op een gegeven moment in Parijs
- hij zat met vele vragen -
begon hij te bid­den:
“Heer, als U bestaat,
laat me U dan kennen”.
Toen kwam het goed,
hij werd broe­der Charles van Jezus.
Hij mocht ervaren:
Als je je hart opent,
zul je God ont­moe­ten.

Andere wereld

Als we langs de grachten gaan
zullen weer heel veel mensen
niet weten wat het precies betekent
wat zij zien;
zij doen een indruk op
en vangen een glimp op
van een heel andere wereld
als de Heer in de monstrans voorbij wordt gedragen.
Wijzelf die de Heer in de communie ont­van­gen,
die Hem in ons hart mee-dragen,
zijn uit­ge­no­digd om zelf zo’n monstrans te zijn:
en door onze woor­den en daden,
onze manier van zijn,
de verborgen Heer present te stellen,
zodat mensen Hem kunnen leren kennen.

Moge Hij door ons kunnen han­de­len...