Leiderschapstraining van Jong-Katholiek in Vogelenzang

Zondag 24 februari heb ik 's morgens de heilige Eucha­ris­tie gevierd in de pa­ro­chie van De Kwakel en 's mid­dags in Vo­ge­len­zang ter afslui­ting van het tweede weekend van de lei­der­schaps­trai­ning van Jong Katho­liek in samen­wer­king met Xpand.

Een vijf­tigtal jon­ge­ren uit de ver­schil­lende bis­dom­men waren in Vo­ge­len­zang samenge­ko­men om dit weekend mee te maken. Ver­schil­lende beken­den zag ik er terug en heel wat mensen die ik van de zomer hoop te ont­moe­ten bij de Wereld­jon­ge­ren­da­gen in Rio de Janeiro.
Bij deze gelegen­heid heb ik de volgende homilie gehou­den

homilie

Ik denk dat we allemaal weleens hebben ervaren hoe ont­zet­tende be­lang­rijk het kan zijn om even afstand te nemen; je kunt zo opgeslokt wor­den door je eigen druktes, door alles wat je moet doen en door zorgen, dat je er eigen­lijk teveel in zit om alles nog in het juiste per­spec­tief te kunnen zien.

Iets kan té over­heer­send, té be­lang­rijk wor­den in onze gedachten, een op zich niet zo groot probleem kan dan buiten proporties wor­den opgeblazen in ons eigen gevoel, in onze gedachten. Dan moet je even afstand nemen.

Vandaag gebeurt dat in het evan­ge­lie: drie leer­lin­gen gaan met Jezus samen even weg uit de dage­lijkse reali­teit, naar een plaats waar ze God kunnen ont­moe­ten en dat is in de bijbel bij uitstek een berg.

Denk aan de berg waar Mozes de tien gebo­den heeft ont­van­gen; het was op een berg dat Jezus zijn be­lang­rijk­ste toe­spraak hield: de bergrede; en het was op de berg Golgotha dat Jezus de kruis­dood stierf, om maar een paar voor­beel­den te noemen.

De apos­te­len die Jezus mogen ver­ge­zel­len op de berg maken een prach­tige en won­der­lijke erva­ring mee: zij zien Hem schit­te­rend en stralend, vol heer­lijk­heid en samen met Mozes en Elia, de grote profeten van het Oude Verbond en zij horen die stem die ook bij het doopsel van Jezus had geklonken: "Dit is mijn Zoon, de uit­ver­ko­rene, luistert naar Hem".

Die apos­te­len Petrus, Johannes en Jakobus waren met Jezus de berg op gegaan vanuit een heel druk leven: Jezus werd overal geëerd en grote menigten volg­den Hem, met als hoogte­punt de broodvermenig­vul­diging waar vijf­dui­zend man bij aanwe­zig was.

Na­tuur­lijk waren de leer­lin­gen nogal opgeslokt door al die gebeur­te­nissen en door de drukte; vaak had­den ze zelfs geen tijd om te eten.

Daarna was Jezus be­gon­nen heel voorzich­tig over Zijn lij­den te spreken, over het wrede lot dat Hij zou moeten onder­gaan.

Ze had­den een erva­ring gehad van aan­geraakt te wor­den door de Heer, maar daarna was het ook gewoon heel druk geweest.

En toen ze de berg weer waren afgedaald, ging Jezus met Zijn leer­lin­gen steeds meer de diepte in: Hij on­der­richt Zijn apos­te­len, spreekt over gebed, barm­har­tig­heid en naasten­liefde en leert zijn vrien­den dat ze geen ere­plaatsen moeten zoeken, geen posities, aanzien en macht als ze leer­lin­gen van Jezus willen zijn, maar dat ze Jezus moeten navolgen en ook bereid moeten zijn om het lij­den op hun weg te aan­vaar­den en te dragen. Dat is de lei­der­schaps­trai­ning die Jezus aan Zijn leer­lin­gen geeft.

Deze woor­den van Jezus zijn nu, twee­dui­zend jaar later, nog steeds verschrikke­lijk actueel. En je zou willen dat ie­der­een ze zou horen en dan niet het ene oor in en het andere uit, maar dat ze het hart zou­den raken en mensen zou­den ver­an­de­ren, binnen de Kerk en buiten de Kerk.

Wat die leer­lin­gen doen en meemaken, is in feite voor ons allemaal be­lang­rijk: je moet soms even afstand nemen van je eigen drukke leven, van de dingen waar jezelf zo vol van zit, om een ander per­spec­tief te krijgen.

Pas als je afstand hebt geno­men, zoals die leer­lin­gen op de berg, kun je vaak ook weer open staan en gevoelig wor­den voor een stuk ver­die­ping, een beter begrip van je eigen weg en van Gods hand daarin.

Dan kun je weer zien wat wer­ke­lijk be­lang­rijk is in het leven en daarin gees­te­lijk gevormd wor­den.

Die apos­te­len waren ooit ge­roe­pen en ze waren met Jezus mee gegaan.

Vissers waren het of tolle­naars en een vrij­heidsstrij­der, maar allemaal mensen met eigen idealen, dingen die ze heel erg be­lang­rijk von­den, maar op een of andere manier had de blik en had­den de woor­den van Jezus hun hart geraakt.

Die ont­moe­ting had hun wereld op z’n kop gezet.

Mis­schien heb jezelf in uw eigen leven ook wel zo’n erva­ring van Gods aanwe­zig­heid en van Zijn werk­zaam­heid in uw leven mee­ge­maakt.

Toch kan die erva­ring door de drukte van iedere dag heel erg op de ach­ter­grond raken.

Je wordt er niet meer zo warm van, het raakt je veel min­der, je wordt er ge­mak­ke­lijker in en het staat dan ook wat ver­der van je af.

Soms verliezen mensen zo hun geloof, die eigen dingen en eigen idealen waren te be­lang­rijk gewor­den, waren te zeer op de voor­grond komen te staan en het diepere, het zoeken naar waar­heid, naar vrede, naar God, was op de ach­ter­grond geraakt en dat is jammer.

De veer­tig­da­gen­tijd is een uit­no­di­ging om gees­te­lijk de berg op te gaan, even weg te trekken uit de dage­lijkse beslomme­ringen, een nieuwe erva­ring op te doen: nader tot de Heer! Blijf zoeken naar die vriend­schap met God, die erva­ring van Zijn liefde.

Zoek naar erva­ringen en plaatsen waar je nieuwe kracht kunt opdoen.

Want de nieuwe impulsen die we opdoen zijn voor ons eigen ge­loofs­le­ven van grote waarde, ze geven ons nieuw vuur en en­thou­sias­me en we zullen merken dat het dan ge­mak­ke­lijker wordt ook iets van ons geloof te laten merken aan anderen.

Ik wens jullie allen toe dat deze lei­der­schaps­trai­ning goede vruchten mag dragen in je eigen leven en naar anderen toe.

Aan ons allen nog een gezegende veer­tig­da­gen­tijd!

Amen