Liever geen schuldbelijdenis in de Mis?

De moed om de minste te zijn - 24e zondag C

Zondag 11 sep­tem­ber, zieken­dag, was ik in de O.L. Vrouwhemel­vaart­kerk in Heem­ste­de voor de heilige Mis, nog in het kader van het 95-jarig bestaan van de kerk, dat in de afgelopen maan­den bij­zon­der is gevierd. De drie parabels over het verloren schaap, het verloren zilver­stuk en de verloren zoon - parabels van barm­har­tig­heid - ston­den in het evan­ge­lie centraal. Met daarbij ook deze vraag: moet je iedere keer maar weer schuld belij­den in de Mis?

Zieken

In de Eucha­ris­tie­vie­ring werd ook gebe­den voor de zieken en we denken daarbij aan de vele mensen die aan huis gebon­den zijn of in het zieken- of ver­pleeg­huis een tijd van licha­me­lijke kwalen doormaken en we bid­den voor hen die de zieken bezoeken. Een goed en mooi werk! Aandacht voor elkaar, heel nodig in onze samen­le­ving!

Pa­ro­chiewijn

Voor het jubileum was er ook een "pa­ro­chiewijn", die onlangs aan de tij­de­lijk zaakgelas­tigde (de plaats­ver­van­ger van de Apostoliusch Nuntius) in Den Haag was ge­pre­sen­teerd voor de paus. Na afloop van de Mis kreeg ik die wijn overhan­digd.
Er was toen ook nog gelegen­heid tij­dens de koffie de pa­ro­chi­anen te ont­moe­ten en met velen van hen even te spreken.

Homilie

Liefde is er niet omdat je alles perfect hebt gedaan

24 ZONDAG DOOR HET JAAR C HEEMSTEDE, MARIA HEMELVAART

Aller­eerst wil ik U na­tuur­lijk van harte fe­li­ci­te­ren
met het 95 jarig bestaan
van dit mooie kerk­ge­bouw.
Proficiat aan U allen,
aan het pas­to­rale team
en alle vrij­wil­li­gers die zich inzetten.

Een verloren zoon

Vreugde over iemand die zich bekeert,
dat is het thema van het evan­ge­lie van vandaag.
Die jongste zoon ging voor geld en plezier
en voor de meisjes:
hij was dat schaap dat verloren was,
dat zilver­stuk dat kwijt raakte.
In de eerste lezing van vandaag,
uit het boek Exodus,
kwam dat zó naar voren:
het volk had goud verzameld
en daar­van een stiere­beeld gemaakt
- het gou­den kalf -;
daar dansten zij om heen,
dat goud was hun god.

Liever geen schuldbelij­denis?

De lezingen raken hier
aan een heel gevoelig punt in ons leven:
soms zitten we ver­keerd,
zijn we tame­lijk verblind geraakt
door plezier en lust,
door geld en goed.
Na­tuur­lijk is er bijna niets zo gevoelig en teer
als wanneer we iemand wijzen op fouten;
we willen allemaal graag goed zijn,
personen waar je geen aanmer­king op kunt maken.
Weet U bij­voor­beeld
op welk onder­deel van de Mis
ik het meeste com­men­taar krijg?
Dat is de schuldbelij­denis.
Mensen willen niet graag horen
dat ze te kort zijn geschoten,
we hebben veel liever een aai over onze bol.

Toch is dat het moment
waarop de zon voor ons gaat schijnen,
het wolkendek weer open breekt:
als we een­vou­dig en nederig kunnen erkennen
dat iets niet goed is geweest.

Dubbelleven

Zeker als je katho­liek bent
en je leeft anders dan je gelooft,
gaat dat op den duur toch schuren,
omdat er een dubbel­heid in je leven zit.

Nog een stap: sorry!

En dan is er nog een stap,
want wij voelen soms wel aan
dat iets niet goed is geweest,
dat we anders had­den moeten rea­geren,
beter had­den moeten han­de­len,
met meer begrip, principiëler,
trouwer, liefde­voller enzo­voorts,
maar dan is het nog weer een grote stap
om inder­daad naar die persoon toe te gaan
die we ergens toch tekort hebben gedaan
en eer­lijk te zeggen:
Sorry, ik heb het niet goed gedaan.
Toch is dat de kern van de liefde.

Wat liefde is

De liefde is niet
dat we alles perfect doen,
nooit fouten maken,
alles even hemels,
nee, de liefde is
dat je elkaar de ruimte geeft
om een nieuw begin te maken
en dat je ook wer­ke­lijk de stappen zet
om dat nieuwe begin te doen ontstaan.
Er is geen relatie tussen mensen
die zon­der nieuw begin kan,
zon­der ver­ge­ving vragen,
zon­der ver­ge­ving geven
en zon­der ver­ge­ving ont­van­gen.
Verge­ving en nede­rig­heid
behoren tot de kern
van iedere waarde­volle relatie.

Daarom die schuldbelij­denis en vre­des­wens

En daarom is het ook zo goed
dat we iedere keer als we hier samen komen
ver­ge­ving vragen, ver­ge­ving schenken,
elkaar de hand reiken en vrede wensen.
Wat is het goed en be­lang­rijk
elkaar te zoeken en te vin­den,
zoals de her­der doet
met dat verloren schaap.
Het gaat hier om de kern
van mens- en christen-zijn.

Eigen schuld?

Vandaag komt dat dus heel mooi tot uiting
in de lezing van het evan­ge­lie.
In de parabel van het verloren schaap,
gaat de her­der actief op zoek.
Die her­der had het schaap de schuld kunnen geven
of kunnen zeggen hij daar niet achteraan ging
maar dat dit schaap
zelf terug had moeten komen,
het was toch zelf weg gelopen?

De eerste stap

Zo zijn er in onze relatie tot andere mensen
altijd allerlei redenen
om niet zelf de eerste stap te zetten
- en mis­schien hebt U ergens wel gelijk,
mis­schien was die ander meer fout dan Uzelf.
Maar toch, wie de eerste stap zet,
heeft laten zien de kleinste te kunnen zijn,
de minste,
eigen­lijk zoals God zelf de minste werd,
Hij werd een mens,
onte­recht als crimineel
aan het kruis geslagen...
Zo werd een zon­dige mens­heid verlost.
Het is wer­ke­lijk heel bij­zon­der en heel mooi
dat God die weg gekozen heeft
voor onze red­ding.

Heb dus de moed om de minste te zijn!

Is die vader knettergek?

Ook bij die weggelopen, jongste zoon
- de verloren zoon -
zou je goed kunnen zeggen
dat die vader gek is
om die zoon met trompetgeschal binnen te halen:
het mooiste kleed, een ring aan zijn vin­ger,
sandalen aan en het gemeste kalf dat werd geslacht,
feest moet er zijn.
Zo werd die verloren zoon
met alle honneurs weer binnen­ge­haald,
terwijl toch die kerel
het geld van zijn vader had verbrast
en alleen maar was terug geko­men,
toen hij vre­se­lijk in de put zat
en geen uitweg meer had.
Lekkere jongen!
Als hij zelf niets meer heeft
en volop in de shit zit,
dan staat hij ineens weer bij zijn vader op de stoep.
Die gevoelens en redene­ringen
had­den na­tuur­lijk niet zo vreemd geweest.
Maar die vader rea­geert anders
en daardoor kan er toch
een nieuw begin ontstaan,
kan de liefde zegevieren,
kan er een bladzijde wor­den omge­slagen
en een boek wor­den dicht gedaan.

Een uit­no­di­ging en een oproep

Deze lezing is een oproep aan ons allen:
blijf niet vastzitten
in je gevoelens van afkeer,
blijf niet op je strepen staan,
redeneer niet vanuit je eigen rechten
en de plichten van die ander,
maar zoek ge­meen­schap, verbin­ding,
wees de minste, de kleinste,
wees nederig en een­vou­dig,
alleen dan wordt een nieuw begin moge­lijk.
Wees als die goede her­der
die op zoek gaat;
wees als die barm­har­tige vader,
die op de uitkijk staat,
probeer - liefst als eerste -
stappen te zetten
naar ver­zoe­ning en ver­ge­ving.

(foto hier­on­der: René vd Poll)