Kerk-zijn, gelovig-zijn: het is anders dan vroeger...

90 jaar Naaldkerk, 25e zondag door het jaar

Zondag 18 sep­tem­ber vierde de Naald­kerk (O.L. Vrouw van altijd­du­rende bijstand) in Santpoort-Noord het 90 jarig bestaan op fees­te­lij­ke wijze. Een volle kerk met gelo­vi­gen uit alle pa­ro­chies van de Fran­cis­cus­paro­chie i.o. vierde het jubileum mee. Ook de familie van pastoor Goossens was erbij.

Bouw­pas­toor

Pastoor Goossens was de bouw­pas­toor van de pa­ro­chie en kerk. Hij is in 1969 overle­den, maar is niet vergeten. Niet alleen was zijn familie aanwe­zig, aan het begin van de Eucha­ris­tie­vie­ring, na het wel­komst­woord van pastoor-deken George Paimpallil, werd ook een terug­blik gegeven op de ge­schie­de­nis van de pa­ro­chie door Engelbert Wigchert, waarbij de bij­zon­dere rol van pastoor Goossens (hij was er der­tig jaar pastoor), in het licht werd gesteld. Aan het eind van de Mis werd het lied gezongen dat Goossens ter ere van O.L. Vrouw van altijd­du­rende bijstand had gemaakt.

Fees­te­lij­ke vie­ring

Het was een fees­te­lij­ke vie­ring. Het Naald­koor zong en dat klonk prima! Pastoor-deken George Paimpallil en kape­laan Julius Elferink con­ce­le­breer­den. Cateche­tisch mede­wer­ker Vincent Borgonjen assis­teerde en onder meer zijn kin­de­ren waren actief als mis­die­naar. Er wer­den bij het altaar bouw­ste­nen neer­ge­legd van een levende kerk en ook de kin­de­ren gingen daar­mee en met het evan­ge­lie van de dag aan de slag in een kin­der­woord­dienst.

Delftsblauw

Aan het eind van de vie­ring kreeg ik een Delfts blauw bord overhan­digd met de voor­naamste monu­menten van Santpoort - waar­on­der na­tuur­lijk de Naald­kerk - en een toelich­ting op hun band met de kerkge­schie­de­nis van de plaats. Na de Eucha­ris­tie­vie­ring was er ruim­schoots tijd om elkaar te ont­moe­ten met koffie en een gebakje waarop de leef­tijd van de kerk prijkte.

Homilie

SOMS VERVAGEN GRENZEN UIT EIGENBELANG

25E ZONDAG DOOR HET JAAR C SANTPOORT 90 JAAR BESTAAN NAALDKERK

Proficiat

Aller­eerst na­tuur­lijk
mijn harte­lijke felici­ta­ties
bij dit 90 jarig bestaan.
Ik heb na­tuur­lijk wel even gedacht:
negen­tig jaar, is dat een jubileum?
Waarom wachten ze niet
tot hon­derd jaar?
Maar U hebt gelijk,
U hebt groot gelijk dat U dit viert!
we weten name­lijk niet
hoe de toe­komst eruit ziet,
maar we hebben wel veel
om dank­baar voor te zijn
en dat dank­baar omzien
moet je nooit uitstellen.

Kijk eens om...

Dat is in ons eigen leven ook zo:
als we niet regel­ma­tig de tijd nemen
om even te be­schou­wen
wat ons allemaal gegeven is,
wat de mooie dingen zijn
die op onze weg zijn geko­men
en wie de mooie mensen zijn
met wie we in liefde verbon­den zijn,
die ons hebben gesteund
en die wij steunen,
dan wordt alles schraler en leger,
dan verliest ons leven zijn kleur.
Vergeet de mooie dingen niet
die God je heeft gegeven.
Zie in dank­baar­heid om,
dan kun je met ver­trouwen vooruit kijken!
Zeg eens wat vaker:
Dank je wel, goede God!

Niet ge­mak­ke­lijk

Kerk en geloof verkeren
in niet ge­mak­ke­lijke tij­den.
Ik denk dat U bij­voor­beeld bijna allemaal
heeft ervaren hoe moei­lijk het is
geloof en kerkbe­trok­ken­heid door te geven
aan een volgende gene­ra­tie.
In veel families is helaas
geloof en kerkbe­trok­ken­heid
in twee, drie gene­ra­ties verdwenen.

We wor­den kleiner

Niet dat het katho­lie­ke geloof zal ver­dwij­nen,
maar we wor­den helaas wel kleiner,
althans in het oude Europa en andere rijke lan­den
en dat geldt voor alle chris­te­lijke gods­diensten.
Minder dan de helft van de Neder­lan­ders
geeft nog maar aan een geloof te hebben.
Onder katho­lie­ken is het kerk­be­zoek
nog geen drie procent.

Toen was het anders

Veel mensen vin­den het moei­lijk
om over hun geloof te spreken;
velen hebben dat ook niet geleerd,
het geloof was vroe­ger
- vijf­tig, zes­tig jaar gele­den -
meer iets van­zelf­spre­kends:
je ging naar de kerk,
je zat op een katho­lie­ke school,
je was lid van een katho­lie­ke
vakbond of stands­orga­ni­sa­tie.
Kortom, je was katho­liek
als je erbij hoorde en meedeed.
Dat is nu anders.

Je band

Nu is het veel meer
een per­soon­lijke weg die je gaat,
de basis is je eigen band met God
en je band met Maria.
Dan gaat het om de vraag:
waar werd je geraakt?
Wat heeft je in­spi­ra­tie gegeven?
Waar en wanneer heb je mogen ervaren
dat je leven geleid wordt,
dat er een doel en een zin is,
waar heb je Gods aanwe­zig­heid ervaren?
En wat zijn dan de waar­den en normen van je hart,
de waar­den van waaruit je leeft?

In­spi­re­rende plekken

Mis­schien dat iets van een ant­woord
op al die vragen al boven komt
als U in gedachten nagaat
wat U aan moois en in­spi­re­rends
in deze kerk hebt mee­ge­maakt.
Want geloofs­er­va­ringen
zijn vaak met mooie gebeur­te­nissen
en in­spi­re­rende plaatsen verbon­den.

Ik raadt ie­der­een dan ook aan
af en toe eens zo’n mooie, in­spi­re­rende plaats te bezoeken,
stilte te zoeken, be­zin­ning,
afstand van de mallemolen van werk
en de wereld om je heen,
een andere erva­ring.

Welkom

En ik denk dat de situatie
waarin onze westerse maat­schap­pij ver­keert
ons allemaal uitno­digt
om in onze pa­ro­chies
open en verwel­ko­mend te zijn,
uit­no­di­gend voor nieuwe mensen
en voor hen wegen te openen
om meer van het geloof
te weten te komen,
er door geïnspireerd te kunnen raken
en aan te kunnen sluiten.
Nodig uit
en laat mensen weten dat ze welkom zijn
en nodig de heilige Geest uit,
bid om de Geest
dat die Geest
nieuwe bezoekers
en de hele ge­meen­schap zal bezielen!

Een han­dige werk­loze

In het evan­ge­lie ver­telt Jezus vandaag een verhaal:
een rent­mees­ter - een beheer­der van bezit,
van geld en goed -
wordt ont­slagen
omdat hij zijn werk niet goed deed.
Het draait bij die man daarna om hem­zelf:
Hoe komt Jan Splinter
door de winter?
De man laat zien
dat hij vre­se­lijk han­dig is
om toch goed voor zich­zelf te zorgen,
ook al raakt hij zijn in­kom­sten kwijt.
Allerlei mensen verplicht hij aan zich
door de schul­den die zij aan zijn werk­ge­ver hebben
kwijt te schel­den,
vanuit de gedachte:
de ene dienst
is de andere waard.

Fatsoen

Maar het is na­tuur­lijk niet eer­lijk
wat hij doet,
het is eigen­lijk gewoon diefstal.
Waar­den en normen spelen geen rol.
Hij dient niet God, maar het geld, de mammon.
Jezus wil daar­mee laten zien
dat mensen vaak heel inven­tief en slim zijn
als het om hun eigen voor­deel gaat.
Als mensen er zelf beter van wor­den,
ver­dampen soms allerlei normen
en vervagen de grenzen van het fatsoen.
Dat komen we allemaal wel tegen,
want het kan wel heel verlei­de­lijk zijn
om ergens beter van te willen wor­den
en dan ver­der te gaan,
dan wat passend en goed is.
Maar het komt erop aan, zo zegt Jezus dan,
betrouw­baar te zijn,
betrouw­baar in het grote
en betrouw­baar in het kleine.
“Ge kunt niet God dienen en de mammon”.

De waar­den van je hart

Het gaat er dus om,
zo geeft Jezus ons aan,
om te leven vanuit waar­den
die we hebben geïnternaliseerd,
die tot een inner­lijke over­tui­ging zijn gewor­den:
zo wil ik zijn, zo wil ik leven,
als een christen mens,
vanuit mijn inner­lijke over­tui­ging,
de waar­den van mijn hart.

Gods zegen!

Van harte wens ik U allen Gods zegen
en de bijstand van onze Moeder Maria,
dat wens ik ook voor de toe­komst
dat jullie gees­te­lijk gevoed zullen wor­den,
hier in de Naald­kerk
of op andere in­spi­re­rende plaatsen,
om je leven gestalte te geven
vanuit de waar­den en normen van het evan­ge­lie,
die de waar­den zijn gewor­den
van je eigen hart.
Zoek de Heer!