Installatie pastoor Andrea Geria

Zondag 25 sep­tem­ber was het feest in de koepel­kerk (HH. Cyriacus en Fran­cis­cus) in Hoorn. Andrea Geria werd geïnstalleerd als "pastoor in solidum" voor de H. Matteüspa­ro­chie en West­fries­land Zuid Oost. Het evan­ge­lie ging over Lazarus en de rijkaard die feest vierde (Lc. 16, 19-31). Waarom het voor mensen in een wel­vaarts­maat­schap­pij zo las­tig is het rijk der hemelen binnen te gaan...

In solidum

Pastoor Andrea Geria - die voor­heen in het Gooi werk­zaam was - is pastoor "in solidum" gewor­den wat betekent dat hij in samen­wer­king met pastoor-deken Samuel Mar­can­tog­nini zorgt draagt voor de H. Matteüspa­ro­chie van Hoorn e.o. en voor de pa­ro­chies van West­fries­land Zuid-Oost (Bo­ven­karspel, Enkhuizen, Groote­broek, Hoog­karspel, Lutje­broek en Venhuizen), waar hij wordt bijgestaan door kape­laan Peter Piets en de diakens Jules Post en Wim Zurlohe.Naast de pastoor-deken con­ce­le­breer­den em. pastoor Gerard Koning en studierector dr. José Manuel Tercero Simòn, terwijl diaken René Visser assis­teerde.

Koepel­kerk

De vie­ring in de koepel­kerk was goed ver­zorgd en druk bezocht. Voor de vie­ring bekeek ik met enkele leden van bestuurs en lokatie­team de voor­ge­vel, die onlangs fraai gerestaureerd is. In de kerk wordt Maria van Hoorn vereerd (foto van de kapel). Het oor­spron­ke­lijke beeld staat in het Westfries museum en komt elk jaar in ok­to­ber naar de kerk voor een speciale vie­ring.

Muzikaal

Voces Cyriaci en de schola cantorum ver­zorg­den de li­tur­gie muzikaal en dat deden ze heel goed. Een gre­go­ri­aanse instroïtus, een meestemmige mis, een solo, Neder­lands­ta­lige lie­de­ren, het was een aan­spre­kende mengeling van diverse soorten kerk­mu­ziek.

In­stal­la­tie

Aan het begin van de Eucha­ris­tie vond de in­stal­la­tie plaats, waarna er een harte­lijk applaus klonk. Tijdens de voor­beden kreeg de nieuwe pastoor de attributen overhan­digd die bij de taak van de pastoor horen: de oliën, witte stola, biechtstola enzo­voorts. Aan het einde van de vie­ring hield de nieuwe pastoor nog een korte, gees­tige toe­spraak, waarin hij aangaf zoveel moge­lijk mensen te willen leren kennen en ook graag thuis bij de mensen te komen. Na de H. Mis was er gelegen­heid elkaar te ont­moe­ten en met leden van kerk­bestuur, lokatie­team en pas­to­raal team was er een broodjeslunch.

Van harte wens ik pastoor Andrea Geria Gods zegen toe voor zijn nieuwe opdracht en missie!

25E ZONDAG DOOR HET JAAR C Homilie

Een functione­rings­ge­sprek met je baas...

Proficiat!

Aller­eerst wens ik
pastoor-Deken Samuel Mar­can­tog­nini
en pastoor in solidum Andrea Geria
heel veel zegen toe
voor de pas­to­rale taak die op hen wacht.
Ik hoop van harte dat jullie
goede steun en mede­wer­king krijgen
van het kerk­bestuur en de pa­ro­chi­anen
om die taak met vreugde
en inner­lijke vrede te kunnen vervullen,
tot gees­te­lijk wel­zijn van allen.
Daar heb ik wel ver­trouwen in.

Keuze­kerk

Jullie taak is niet ge­mak­ke­lijk:
we staan voor allerlei ver­an­de­ringen,
omdat het ker­ke­lijk land­schap veran­dert.
Van de volks­kerk met massale deelname
waar we ooit in hebben geleefd,
zijn we bijna al geko­men
tot de keuze­kerk:
de kerk­ge­meen­schap zal bestaan
uit mensen die ervoor kiezen,
die zich willen ver­die­pen
en Jezus willen volgen.

Omslag­punt

Aan de ene kant merken de pries­ters dus vaak
dat het aantal prak­ti­se­rende gelo­vi­gen
is afgeno­men en nog ver­der afneemt,
want we zijn nog niet helemaal bij het omslag­punt:
het punt waarop een stijgende lijn zicht­baar wordt.

Het enig nood­za­ke­lijke

Dat is soms zwaar: je doet je best als pries­ter,
toch nemen aantallen betrokken mensen af;
aan de andere kant zijn er ook weer de contacten
met allerlei mensen - ook nieuwe mensen -
die pas­to­rale zorg en aan­dacht vragen
of die bewust een weg met God, met Jezus willen gaan
en erbij willen komen.
Allen zijn harte­lijk welkom;
je hoeft niet perfect te zijn,
het enige dat nodig is
is dat je je gees­te­lijk wil vormen
met het woord en het voor­beeld van Jezus,
verbon­den met die hele, we­reld­wijde kerk.

Druk van de samen­le­ving?

Veel mensen staan wel een beetje
onder de druk van een ongelo­vi­ge tijdgeest
in een wel­vaarts­maat­schap­pij,
maar in die woes­tijn bloeien er ook
steeds weer nieuwe bloemen,
want God houdt toch niet op
de harten van mensen te openen
voor Zijn Woord en Zijn aanwe­zig­heid
en mensen te trekken.
En wij? Wij blijven zaaien,
dat goede zaad van het evan­ge­lie
blijven we zaaien, hoe dan ook.

Niet op de hemel georiënteerd

Het evan­ge­lie van vandaag
biedt ons een heel goed beeld
van de maat­schap­pij waarin we leven.
Een rijke man viert feest
met de arme Lazarus aan zijn poort.
Die rijke vrek
- zijn naam wordt niet genoemd,
terwijl juist hij op aarde zo bekend was geweest
en een eer­volle begrafenis had gekregen,
maar hij mag geen naam hebben -
die rijke vrek had van het leven
ná dit leven niet veel goeds te ver­wach­ten,
hij was dus niet op de hemel georiënteerd.

De straffen van de hel

Dat is in feite wat de meeste mensen doen
- ook nu, in onze tijd -
als ze in zo’n positie verkeren,
dat ze volop rijkdom hebben,
feestjes kunnen vieren en andere dingen doen
die het leven leuk kunnen maken:
dan blijft het hiernamaals meestal buiten beeld,
Wie rijk is en het goed heeft
kijkt liever alleen naar de aarde
met het leven hier en nu,
niet naar een toe­komst na hun dood
en ze denken al helemaal niet
aan de straffen van een hel
waarover het in het evan­ge­lie gaat.

Dat is net als bij Lazarus!
Heel veel mensen geloven niet meer
in een leven na de dood
en dat je je zou moeten verant­woor­den
voor een laatste oor­deel,
zij leven in het hier en nu
en maken zo hun keuzes.

Rijk de hemel binnen

Op mijn plaats bij het altaar
kijk ik uit op een muur­schil­dering
van de ster­ven­de Fran­cis­cus.
“Coelum dives ingreditur”, staat er onder,
dat is: “Hij gaat rijk de hemel binnen”.
Maar Fran­cis­cus bezat niets!
Hij was vol­ko­men arm.
Zijn rijkdom bestond dus niet in geld of goed,
maar in een rijk leven,
in de zin van een mooi en waarde­vol leven,
in dienst van God en mens.

Armoede nu

En dit vin­den we tege­lijk allemaal
eigen­lijk wel erg goed:
als iemand oog en hart voor anderen heeft
en zich inzet
voor die andere kant van het leven:
voor de vele mensen die een­zaam zijn,
die niet genoeg geld hebben, zeker nu;
steeds meer school­gaande kin­de­ren
zitten in de klas zon­der ontbijt op
of met on­vol­doen­de schoolspullen.
En het is niet eens zo ge­mak­ke­lijk
om die kin­de­ren op te sporen
om ze te kunnen helpen.
Armoede ver­bergt zich,
daar loop je niet mee te koop.

Hij kende hem wél

Dat was anders bij die rijke in het evan­ge­lie.
De rijke vrek had alleen geen oog
voor Lazarus aan zijn poort.
Hij blijkt hem wel te kennen
want als hij in nood zit,
na zijn dood in de eeuwig­heid,
dan noemt hij voor het eerst
de naam van Lazarus
en vraagt hulp aan degene
voor wie hij zelf
nooit een vin­ger had uitgestoken!

Serieuze onder­toon

Het verhaal van Lazarus
klinkt mis­schien een beetje apart,
maar het heeft een serieuze onder­toon:
Kijk om naar je naaste,
wees verbon­den met de Heer
en heb oog voor de noden van je mede­mens;
dat is niet alleen maar sociaal-wen­se­lijk gedrag,
het is méér: het is onze opdracht,
het behoort tot de kern van ons christen-zijn.

Een functione­rings­ge­sprek

Niemand vindt het leuk
als hij een functione­rings­ge­sprek heeft met zijn baas,
als hij weet dat die baas niet zo guns­tig
over hem oor­deelt.
Wij komen allemaal eens voor de grote baas te staan.
Nu hebben wij een heel barm­har­tige
en liefde­volle hoogste baas,
die ons begrijpt,
die onze zwak­heid kent
en onze goede be­doe­lin­gen ziet.
Hij zal niet heel streng over ons oor­de­len
en we hoeven voor Hem niet perfect te zijn.
Het komt er meer op aan
dat we goede be­doe­lin­gen hebben,
dat we proberen goed te zijn en goed te doen.

Wat voor intentie?

Is het allemaal gelukt?
We weten dat je van Jezus
nog eer­der het paradijs, de hemel, mag binnen gaan
als je een tolle­naar of zon­daar bent,
maar wel met een goede intentie
en vooral met eenvoud en nede­rig­heid,
eer­der dan wanneer je mis­schien
wel heel perfect bent, alles keurig in de plooi,
maar wanneer je die eenvoud van hart mist,
niet nederig bent, jezelf te be­lang­rijk vindt.
Dan gaat de liefde ont­bre­ken...

Een open hart

Laten we Gods zegen vragen,
vandaag bij­zon­der voor de pries­ters
en ook voor ons­zelf en onze ge­meen­schappen:
dat wij zullen leven een­vou­dig van hart,
goed voor onze mede­mens, vooral voor de armsten
en met een open hart om Gods liefde te kunnen ont­van­gen!