Ook in de woestijn laat God bloemen bloeien...

Eerste zaterdagviering op het feest van Theresia van Lisieux

Al bijna vijfen­veer­tig jaar wordt in het hei­lig­dom van O.L. Vrouw ter Nood iedere eerste zater­dag gebe­den om roe­pingen. Ook op 1 ok­to­ber was een flinke groep pelgrims geko­men voor rozen­krans, Mis en aanbid­ding voor deze intentie. Het feest van Theresia van Lisieux werd gevierd. Wie was deze jong gestorven Karmelietes? En wat heeft zij onze tijd nog te zeggen?

Ver­schil­lende se­mi­na­risten dien­den de Mis of waren bij de Mis aanwe­zig. Ook de nieuwe zuster Laetitia Dei was erbij, pries­ter Paul Bindels con­ce­le­breerde en diaken Theo van Stiphout assis­teerde. Rector Jeroen de Wit maakte de Mis in de biecht­stoel mee, want op eerste zater­dag wordt veel gebiecht en dat gaat onder de Mis nog door.

Voor­af­gaand aan de Eucha­ris­tie­vie­ring werd de rozen­krans gebe­den, met de gezongen litanie, begeleid door organist Jos Martens die ook de zang tij­dens de H. Mis ver­zorgde in de goed gevulde bede­vaart­ka­pel.

Hier­on­der volgt de homilie van deze vie­ring:

THERESIA VAN LISIEUX EN DE TIJD VAN NU...

EERSTE ZATERDAGVIERING HEILOO, zater­dag 1 ok­to­ber H. Theresia van Lisieux

Smaakmakers

We leven in een tijd die niet gods­diens­tig is;
het is een wel­vaarts­maat­schap­pij waarin we leven,
vrij sterk gericht op het individu en op het genot,
al zijn er toch vele mensen
met finan­ciële problemen, met een­zaam­heid,
depressivi­teit en nog veel meer.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Maar de smaakmakers,
mensen in de poli­tiek en in de media,
zitten soms in een rijke wel­vaartsbubbel;
- dat geldt overigens lang niet voor ie­der­een -.
We leven met de nadelen
van neo-liberaal indi­vi­dua­lis­me.

Haaks

Die wel­vaarts­maat­schap­pij, zoals ik die beschreef,
staat haaks op de chris­te­lijke over­tui­ging,
die juist gaat over jezelf weg­cij­feren,
over liefde voor God en voor de naaste,
over offers brengen en klein zijn als een kind.
“Als je niet wordt als de kleine kin­de­ren,
zul je het rijk der hemelen
niet binnen gaan”, zei ons vandaag het evan­ge­lie.

Liefde en genot

Veel mensen verwarren liefde
met seksueel genot,
maar de echte liefde zit juist
in wat je voor elkaar over hebt,
ook als het licha­me­lijke er niet is of wegvalt;
die zit niet in wat je bevre­digt,
maar in de zorg en de steun die je elkaar biedt;
liefde zit meer in de ziel.

Getuigen gevraagd!

In de maat­schap­pij van vandaag
zijn getuigen nodig
van een andere manier van leven,
van toe­wij­ding aan Onze Lieve Heer,
de gever van alle goeds:
mensen die alles achter zich laten
om Jezus te volgen.

De vruchten van het gebed

Aller­eerst wil ik U daarom graag bedanken
voor uw gebed om roe­pingen.
Het is prach­tig dat al bijna 45 jaar
deze eerste zater­dag­bede­vaart wordt gehou­den.
Die heeft veel vruchten gedragen.
We zijn God dank­baar
voor de vier, vijf nieuwe roe­pingen
die dit jaar voor het semi­na­rie zijn geko­men
en ook zijn tenminste twee meisjes
uit ons bisdom
in een klooster ingetre­den.
Mis­schien zijn die kloosterroe­pingen
 er ook meer,
want dat weet ik niet precies.
We willen voor hen allen bid­den!

Het is mooi om te zien
dat God blijft roepen
en dat er jonge mensen zijn
die deze roe­ping verstaan
en ervoor gáán.
Deo gratias!

Minder pries­ters nodig?

Som­mi­gen denken
dat er min­der pries­ters nodig zijn
nu er min­der mensen naar de kerk gaan
en ongeloof de boven­toon voert,
maar eigen­lijk is dat juist niet zo:
er is méér te doen, juist nu
- “de vel­den staan wit van de oogst”- ,
maar de taak van de pries­ter
wordt meer missio­nair,
hij zal steeds inventiever moeten wor­den
in manieren en metho­den
om contacten te leggen
met mensen buiten de kring van de gelo­vi­gen
én hij zal daarbij zich moeten rea­li­se­ren
dat alles de vrucht is van gebed en offer,
want God wil dat wij mee­werken met de genade
op de eerste plaats door ons gebed en offer.

Laten we bid­den voor de pries­ters en voor ons­zelf
en voor alle ge­roe­penen
dat we het kruis in ons leven
mogen kunnen dragen
en het kunnen aanbie­den.

De pries­ter van de toe­komst

Die pries­ter zal ook méér moeten samen­wer­ken;
hij behoort tot een groep, het college van de pries­ters.
In een­heid met de bis­schop
werkt hij in ge­meen­schap met de andere pries­ters
en samen met de diakens en alle gelo­vi­gen
die de zen­ding van de Kerk
mee willen en kunnen dragen.
Zo zal het in de toe­komst steeds meer moeten zijn.
Ik hoop dat er mensen zijn
die de pries­ters in die taak willen steunen,
door hun gebed en ook finan­cieel.
Daarvoor heeft ons bisdom
een pries­ter­fonds opgericht.

Theresia

Al deze aspecten:
het klein-zijn, als een kind,
het ver­trouwen én de worsteling,
het kruis en de vreugde
vin­den we terug in het leven
van de heilige van vandaag.

God bewandelt won­dere wegen.
De kleine heilige Theresia van Lisieux.
is maar 24 jaar oud gewor­den
en heeft haar korte leven
voor een groot deel
in een slot­kloos­ter door­ge­bracht.
Toch heeft zij een enorme uit­stra­ling gekregen
en zij is bekend over de hele wereld,
vooral door haar levens­ver­haal,
“ge­schie­de­nis van een ziel”;
miljoenen mensen zijn door haar geïnspireerd geraakt,
hebben door haar een roe­ping ont­van­gen
of simpelweg hun weg met God ontdekt.
Mis­schien bent U weleens in Lisieux geweest
en hebt U daar het huis bezocht waar zij heeft gewoond,
het klooster en de grote basiliek.

Ongedul­dig

Theresia was een gees­te­lijk sterke vrouw
al had zij ook allerlei moei­lijk­he­den en worstelingen;
Thérèse wilde al heel jong zuster wor­den
en zij ver­telde uit­ein­delijk haar vader
toen zij veer­tien was
van haar roe­ping om in de Carmel in te tre­den.
Zij kon niet wachten
om aan die roe­ping gevolg te geven;
zij wilde de Carmel binnen gaan
Op haar vijf­tien­de ver­jaar­dag
en zij aarzelde niet om naar de bis­schop te gaan
en zelfs naar de paus, toen paus Leo XIII,
die ze tij­dens een au­diën­tie
om de toestem­ming ging vragen
om al in te kunnen tre­den.
Dat lukte eerst niet, ze werd te jong bevon­den,
al zette zij alles in het werk
om naar de Carmel te kunnen gaan.

Gees­te­lijk groeien

Die aan­vanke­lijke afwij­zing
hielp haar om te groeien
in ver­trouwen en geduld,
in ge­hoor­zaam­heid
en om het kruis meer lief te hebben.

Uit­ein­de­lijk werd het haar toe­ge­staan
enkele maan­den na haar vijf­tien­de ver­jaar­dag
het klooster binnen te gaan.
Daar bad en offerde zij
voor de hei­lig­heid van de pries­ters,
voor de missie
en de beke­ring van wie Christus nog niet kennen.
Haar laatste heilige communie
droeg zij op
voor een pries­ter die was uitgetre­den.
Zij kreeg al jong tbc met benauwd­heid
en zij ging gees­te­lijk door een donkere nacht,
maar tege­lijk was zij voor haar medezusters
een grote in­spi­ra­tie.
Haar laatste woor­den:
“Mij God, ik houd van U”.

Bloemen

Theresia van Lisieux
wordt ook wel “Little flower”genoemd,
kleine bloem
en zij beloofde het na haar dood
rozen te laten regen,
rozen van genade.

Ja, zo laat God
soms ook mid­den in een woes­tijn
mooie bloemen bloeien.
Laten we daarom vandaag
en na­tuur­lijk niet alleen vandaag
bid­den om mensen
die tegen de stroom
van een niet gelo­vi­ge samen­le­ving in,
een teken zijn
van een andere mentali­teit,
die van zelfgave, jezelf geven,
teken van die andere wereld,
van de liefde van God
en van Jezus die zich­zelf gegeven heeft
ten einde toe...