Je ster heet Maria!

Niet vergeten te bedanken...

Zondag 9 ok­to­ber werd in Volen­dam het 60 jarig bestaan van de Maria­kerk gevierd. Die kerk is over­dag open en vele mensen lopen er binnen om even een kaarsje op te steken. Aan het einde van de fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring stapte de Fanfare binnen...

Fanfare

De Fanfare Wilhelmina speelt in Volen­dammer dracht. Na afloop van de heilige Mis brachten zij een serenade door een drietal muziek­stukken ten gehore te brengen en af te sluiten met het "lang zal ze leven...".

Her­in­ne­ringen

Ik sprak mensen die zes­tig jaar gele­den in de Maria­kerk waren getrouwd, gedoopt of hun eerste heilige communie had­den gedaan en een buurman van de kerk die daar al zeven­tig jaar woonde en de kerk had zien bouwen. Zo waren er vele mensen met kost­ba­re her­in­ne­ringen.

Geen woning

De mooie meerstemmige mis werd door het gemengd koor gezongen, maar ook dat was nog een uit­daging geweest, want zowel dirigent als organist waren invallers. De pa­ro­chie heeft de pech dat een Spaanse jonge dirigent die nog maar net be­gon­nen was, niet lan­ger woon­ruim­te kon vin­den. Mocht iemand iets in de aanbie­ding hebben in de buurt van Volen­dam, zal dat wel welkom zijn!

Lunch

Bij de Eucha­ris­tie­vie­ring con­ce­le­breer­den pastoor Paul Stomph, kape­laan Anton Goos en assis­tent Eric van Teijlingen. Na afloop van de vie­ring en de ont­moe­ting met de pa­ro­chi­anen was er in de pastorie nog een lunch met veel (heer­lijke) vis en dito Volen­dammer worst in de pastorie met een aantal naaste vrij­wil­li­gers. Maar daarna moest er weer snel gedoopt wor­den in de Maria­kerk en in de Vin­cen­tius a Paolo

BLIJF OP KOERS!

28E ZONDAG DOOR HET JAAR C
60 jarig bestaan Sterre der Zee - Maria­kerk Volen­dam

Binnen lopen

De Maria­kerk, toegewijd aan Maria, Sterre der Zee,
bestaat zes­tig jaar.
We kunnen na­tuur­lijk niet
in de toe­komst kijken,
maar wel naar het verle­den
en dan is er veel reden
tot dank­baar­heid.
De kerk is open
en uit de vele, vele kaarsjes die er
bij Maria bran­den,
is te zien hoeveel mensen hier,
door de dag
even binnenlopen.

Ook zon­der woor­den...

Daar zijn mensen bij die vurig bid­den
en er zijn mensen bij
die mis­schien voor een gebed
niet eens de woor­den kunnen vin­den.
Ze staan hier mis­schien sprakeloos,
maar Maria ziet op hen neer
als een goede moe­der
en zij kent de noden van haar kin­de­ren
en brengt die bij Jezus haar Zoon.

Een open deur

Je mag hier altijd komen,
de deur staat voor ie­der­een open,
want Maria heeft haar hart
altijd voor je open staan.
Die open deur van deze kerk
is een teken
dat je bij God, bij Maria
altijd thuis mag komen,
wie je ook bent
en wat er ook is gebeurd.
Maria wijst niemand af,
ook met al je zwak­heid en je fouten
mag je bij haar komen.
Dit is dus een dag
van grote dank­baar­heid.

Wat is normaal?

Maar de dank­baar­heid is iets
wat we maar al te ge­mak­ke­lijk vergeten.
“We take it for granted”, zeggen de Engelsen;
wij zou­den zeggen:
we vin­den het allemaal normaal,
wat we krijgen,
we zijn mis­schien trots
als we zelf iets gepres­teerd hebben,
maar vergeten vaak dank­baar te zijn,
omdat we alles hebben gekregen.
Ja, ook die pres­ta­tie,
waar je zo je best voor hebt gedaan,
is je uit­ein­delijk gegeven,
want je hebt de moge­lijk­heid,
het geluk, de intel­li­gentie,
de ge­zond­heid en de kwali­teiten
gekregen,
dat was de basis waar­mee je
die re­sul­taten hebt bereikt.
Dus vergeet niet dank te zeggen.

Tel ze!

Dat is eigen­lijk iets voor elke nieuwe dag:
sta op met een gebed
om te bedanken.
We hebben vaak zo veel te klagen,
omdat er dingen tegen zitten, pijn doen,
maar we vergeten vaak
de mooie dingen die er ook zijn
en als je ze eenmaal gaat tellen,
zul je zien dat er veel meer zijn
dan je eerst had gedacht.
Tel je ze­ge­ningen,
tel ze, één voor één!

Ben je geneigd om te klagen,
is er mis­schien zelfbeklag in je hart,
laat het los, geef het af,
leg het maar in de han­den van Maria
en probeer eerst eens te ont­dek­ken
waarvoor je allemaal zou kunnen bedanken.

Naäman

Dat is het wat in de lezingen vandaag
in het middel­punt staat.
In de eerste lezing was het een Syriër, Naäman.
Hij moest zich zevenmaal on­der­dom­pe­len
in het water van de Jordaan.
Dat had hij eerst maar stom gevon­den
en bijna had hij dat niet gedaan;
mopperend en klagend
had hij dat afgewezen,
maar na veel gemor
had hij de stap dan toch maar gezet
en hij was genezen.
Vol dank­baar­heid ging hij naar de profeet Elisa,
de man Gods die hem gezegd had
dit te doen.

Onderweg genezen

In het evan­ge­lie wer­den tien melaatsen
door Jezus genezen,
maar dat gebeurt onderweg,
als ze in opdracht van Jezus
naar de pries­ters gaan.
Dat moest je toen doen
om te laten zien dat je genezen was.
Maar ze waren nog niet genezen!
Dat gebeurde pas onderweg.
Dit verhaal laat ons dus zien
die je soms op weg moet gaan
zon­der re­sul­taat te zien,
je moet gaan in blind geloof en ver­trouwen,
want pas als je ver­trouwt en gelooft
kan God je Zijn genade geven,
zijn grote cadeaus!

Één van de tien

Maar als ze dan genezen zijn,
is er maar één van de tien
die terug gaat om Jezus te bedanken.
En die man was een Samari­taan,
iemand van een volk
waar de Joden nogal op neerkeken.

Zo over­komt het ons ook mak­ke­lijk:
als we in nood zijn
gaan we naar de Maria­kerk
om een kaarsje op te steken
en te bid­den voor die intentie.
Maar denk je er later ook aan
om te bedanken?

Klagen en zuchten...

Soms kan het zijn
dat we iets anders van God krijgen
dan we hebben gevraagd
en we pas veel later begrijpen
dat God ons toch iets goeds gegeven had,
ook al von­den we het mis­schien moei­lijk.
Probeer in ieder geval
te leven uit de dank­baar­heid,
want we lij­den het meest
van het lij­den dat je vreest
en het lij­den waarover we steeds klagen en zuchten.

Sterre...

Laten we daarom op deze mooie dag
van het zes­tig­ja­rig bestaan van deze Maria­kerk
God danken voor deze plaats van gebed
en voor de zegen die we hier hebben ervaren.
Maria is de Sterre der zee,
dat wil zeggen dat er in de nacht voor de schippers
een ster is als een ori­ën­ta­tie­punt,
zodat ze weten hoe te varen.
In ons leven is Maria die ster.
Op voor­spraak van Maria, Sterre der zee,
willen we vandaag vragen
dat ook wij altijd die lei­ding van Maria mogen ervaren
en dat we op koers mogen blijven,
zodat we eens aan­ko­men
in de haven van het Paradijs,
de hemel.