Dag voor jongerenwerk in Heiloo

Zater­dag 2 maart was er een impuls- en in­spi­ra­tie­dag voor wie met jon­ge­ren­werk bezig zijn in ons bisdom of plannen hebben in die rich­ting, geor­ga­ni­seerd door onze Dio­ce­sane Com­mis­sie Geloofsop­bouw (DCGO).

Aan tafel tij­dens de lunch hoorde ik de reacties van de deel­ne­mers en die waren zon­der utizon­dering posi­tief. De mensen van de DCGO hebben intussen dan ook veel erva­ring: ze presen­te­ren niet alleen ma­te­ri­alen voor ver­schil­lende soorten jon­ge­ren­werk: meer cari­ta­tief/diaco­naal, zoals M25, of meer vormend en cateche­tisch, maar ook komen vragen aan bod als: hoe kun je beginnen als er nog niets of niet veel is?

Hoe krijg je een groep bij elkaar en hoe houd je die vast? Kort gele­den werd een nieuwe editie van het "hand­boek"voor jogneren­werk ge­pre­sen­teerd. Ik zou wensen dat een volgende keer er ver­te­gen­woor­digers waren van alle pa­ro­chies van ons bisdom, want het jon­ge­ren­werk is tenslotte heel be­lang­rijk: wie de jeugd heeft...

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring hoor­den we de parabel van de verloren zoon, ook wel parabel van de barm­har­tige Vader genoemd. Een evan­ge­lie dat mooi aalsoot bij deze impuls­dag. We ston­den in de preek stil bij die "verloren zoon" die als een echte jon­gere zijn eigen weg ging zoeken en flink ging puberen. Maar de basis van liefde, ver­trouwen en aanvaar­ding die zijn vader hem gegeven had bleek toch de basis waarop hij weer mocht terug keren.

Ook in het jon­ge­ren­werk is dat van groot belang: jon­ge­ren­wer­kers wor­den uit­ge­no­digd vriend van de jon­ge­ren te zijn, een hart voor hen te hebben, met geloof en leifde naast hen te staan. Dat is de basis waarin Gods liefde voor hen zicht­baar wordt. En ook al zullen jon­ge­ren soms andere wegen gaan, ver van huis mis­schien, we hopen dat ze ergens dat aanvoelen met zich mee zullen dragen dat ze altijd op Gods liefde terug kunnen vallen.