Kerk in Almere feestelijk geconsacreerd

Zater­dag­och­tend was er in Almere een fees­te­lij­ke en nogal unieke vie­ring: de consecratie van de nieuwe kerk. Bij aan­komst was al wel dui­de­lijk dat er iets fees­te­lijks stond te gebeuren: overal hingen geel-witte ballonen en waren er bloemen. Vrij­wil­li­gers ston­den klaar om alles in goed banen te lei­den.

De vie­ring

Een project­koor ver­zorgde de zang en die klonk prima! Lucretia Starke zong ver­schil­lende mooie soli, met haar ging ik na afloop nog even op de foto (zie hiernaast). Ver­schil­lende pries­ters waren geko­men voor de con­ce­le­bra­tie onder wie kannunik dr. Rafael Ojeda, de deken van het dekenaat Gooimeer waar Almere toe behoort Carlos Fabril en de deken van het dekenaat Hilversum, Jules Dresmé. Diaken Paul Leferink, werk­zaam in de pa­ro­chie, assis­teerde en pastoor Sandor Koppers con­ce­le­breerde van­zelf­spre­kend.

Altaar

Ook Fr. Leo Disch o.s.b. was aanwe­zig samen met de heer Wanders die als res­pec­tie­ve­lijk ont­wer­per-maker van onder meer het altaar en ta­ber­na­kel en als steen­hou­wer bij de kerk betrokken waren. Anneke van Huisste­den was organiste en Miranda Driesse dirigente. Een team zorgde voor de live­stream van de vie­ring (zie foto).

Wijdings­kruisen

Een kerk- en altaar­wij­ding betekent ondermeer dat de twaalf wij­dings­kruisen die er door de kerk heen zijn wor­den gezalfd met chrisma, evenals het altaar. Zowel altaar en kerk wor­den uit­voerig bewierookt. Daaraan vooraf gaat een wij­dings­ge­bed en de litanie van alle heiligen.

Na afloop van de vie­ring was er volop tijd voor gezellige ont­moe­ting met een hapje en een drankje.

Wees een missio­naire graan­kor­rel!

KERKWIJDING SINT BONIFATIUSKERK ALMERE

Eredienst

Na­tuur­lijk hebt u al een flinke tijd
hier kunnen vieren
na de voorlopige inze­ge­ning.
Corona­tijd heeft deze kerk­wij­ding
wel wat vertraagd,
maar nu is het dan toch zo ver:
de kerk­wij­ding of kerkconsecratie
maakt dit gebouw tot huis van God,
waarin aan de Heer de ere­dienst wordt gebracht
en wij Hem mogen ont­moe­ten
in de ver­kon­di­ging, in de sacra­menten
en in de ge­meen­schap,
want waar twee of drie in Zijn Naam bijeen zijn,
daar is de Heer in ons mid­den.

Felici­ta­tie

Dit is de kroon op al het werk
dat door zo velen,
architect en bouwers,
pastoor, bestuur en vrij­wil­li­gers,
voor deze kerk is verricht.
De kerk is prach­tig gewor­den,
licht, modern en echt een kerk,
een gewijde ruimte
waarin we met vreugde voor het aanschijn
van onze God en Heer kunnen tre­den!
Aller­eerst wil ik U dan ook nogmaals
van harte fe­li­ci­te­ren met deze nieuwe kerk
en met de kerkconsecratie.

Uitda­ging

Laten we bid­den en hopen
dat vele mensen bij dit kerk­ge­bouw
betrokken zullen raken
en er een gees­te­lijk thuis zullen vin­den.
Want dat is nu de uit­daging:
dit huis moet vol wor­den,
vol met mensen die hier
de goede God komen ont­moe­ten.
Wat kunnen we doen om een harte­lijke,
verwel­ko­mende en missio­naire kerk
te kunnen zijn?

Ad Limina

Want dat is ook
wat de paus ons vorige week voorhield
tij­den het Ad Limina bezoek van de Neder­landse bis­schop­pen:
blijf bij de mensen, begeleid hen,
heet hen welkom.
Maar hoe doen we dat?

Hoe deed Hij het?

Mis­schien moeten we ons dan eerst afvragen:
hoe deed Jezus dit?
Het ant­woord op die vraag geeft ook al iets
van een gerust­stel­ling;
want Jezus’ leven was geen groot succes­ver­haal,
integen­deel!
Want al waren er perio­den in Zijn leven
dat de mensen in groten getale toe­stroom­den,
Hij is helemaal alleen gestorven op een kruis,
verlaten en ver­wor­pen door de mensen.
Hij was als een graan­kor­rel
die in de aarde valt en sterft
en zo zal het met ons vaak gaan:
je geeft jezelf
als een graan­kor­rel in de aarde.

Niemand had het toen gedacht
toen Hij daar in een­zaam­heid
als ver­oor­deelde crimineel
te sterven hing,
maar toch heeft het werk van Jezus vrucht gedragen,
het gaat door, al is het met ups en downs,
het gaat door,
nu al twee­dui­zend jaar.

Maak mij een graan­kor­rel

Dus heeft jouw werk voor de kerk
soms geen succes of weinig succes?
Zijn er veel teleur­stel­lingen?
had je er meer van gehoopt
en blijft wat je onderneemt
met weinig of zon­der concrete vrucht?
Kijk dan naar Jezus, je Heer.
Hij is hier, open je hart.
Hij woont hier bij ons in het ta­ber­na­kel,
gemalen graan en brood
is Hij voor ons gewor­den,
voedsel voor ons leven
als vrucht van Zijn offer
dat we hier vieren.
We ont­van­gen de heilige communie
binnen de Eucha­ris­tie
waar we dit offer van Jezus gedenken.
En iedere keer als we
het Lichaam van Christus ont­van­gen,
laat ons gebed dan zijn:
Heer, maak ook van mijn leven en inzet
een mooie graan­kor­rel,
laat mij brood zijn,
voedsel voor deze wereld,
voor mijn mede­mens.

Ja, wees maar een graan­kor­rel,
want uit­ein­delijk ben je het toch niet zelf
die de vrucht­baar­heid
aan je daden kan geven,
dat is Gods zaak.
Als jij je geeft,
zal Hij er wel iets moois van maken.
Dat is ook een kwestie van geloof
en ver­trouwen.

Een toevallige ont­moe­ting

Dus, hoe deed Jezus het?
Hoe was Hij verwel­ko­mend en missio­nair?
We zien het in het evan­ge­lie van deze dag.
Jezus is er in gesprek met een Samari­taanse vrouw,
die Hij toevallig had ontmoet
toen Hij vermoeid bij een water­put
was gaan zitten.
Die vrouw is van een ander volk,
dat gehaat werd door de Joden
en dat een ander geloof beleed.
Zij heeft bovendien
allerlei relaties met mannen gehad
en Jezus blijkt dat te weten.

Afschrijven?

De zoge­naamde ‘goede gelo­vi­gen’
zullen hebben gedacht
dat ze die vrouw moesten af­schrij­ven,
veroor­de­len en buitensluiten.
Maar Jezus gaat juist in gesprek
op een manier die haar hart opent
en waardoor zij een stapje kan zetten.
Zet de mensen niet op hun plaats,
wijs hen niet af
ook al koester je geen pret­tige gevoelens
en po­si­tie­ve gedachten
over hen;
probeer je hou­ding en je woor­den
uit­no­di­gend te laten zijn, respect­vol,
verwel­ko­mend.
Bij Jezus hoeven we niet volmaakt te zijn,
dat leert ons dit gesprek
dat Jezus had
met die Samari­taanse vrouw,
Hij is er ook voor jou
als het allemaal niet
zo perfect en gewel­dig gaat
en als je een­zaam bent en wordt buiten­ge­slo­ten.
Zijn liefde voor ons
is on­aan­tast­baar.

Luis­te­ren

Waarom is het stil in een kerk?
Waarom praten de mensen er niet of zachtjes?
Waarom doen we geen gewone, profane dingen
in een kerk?
Omdat we hier willen luis­te­ren
naar een andere stem
dan de stem van zoveel mensen
die oor­de­len, afwijzen, hard rea­geren.
Soms lijkt heel de wereld een Twitter­ac­count!

Zondaars

Maar wij zijn uit­ge­no­digd
om te zijn zoals Jezus
die voor ons ter wereld kwam
toen wij zon­daars waren.
Hij kwam voor mensen
die niet zo gewel­dig goed en perfect waren.
Hij kwam niet als belo­ning
voor de mensen die God zo gewel­dig
eer­den en lief had­den,
nee, Hij kwam voor zon­daars.
En wij kunnen in die voetstappen van Jezus tre­den
als wij onze schuldbelij­denis
aan het begin van elke Mis
oprecht en eer­lijk bid­den:
Ja, ook ik ben niet perfect,
ook ik ben maar een zon­dige mens,
wat zou ik oor­de­len over anderen?

Deze nieuwe kerk is de plaats
waar wij de barm­har­tige liefde van Jezus vieren
en wor­den geïnspireerd
om zelf barm­har­tig te zijn.