Veertigdagentijd: tijd voor een 'reset'

Aswoensdag in de kathedraal

In een goed bezette ka­the­draal hebben we de Eucha­ris­tie van Aswoens­dag gevierd, de as gezegend en opgelegd als teken van onze men­se­lijke ver­gan­ke­lijk­heid en van ons verlangen naar een nieuw begin.

De vie­ring (met mooie zang van het heren­koor) is op ka­the­draal TV nog te zien.

Homilie

Laat het negatieve je niet over­heer­sen

ASWOENSDAG

Een patroon door­bre­ken

Soms moeten we een patroon door­bre­ken.
Wie vast zit in een patroon van te veel werk
kan beter tij­dig afstand nemen,
dan kan een vakantie won­de­ren doen;
wie altijd met een bepaalde negatieve blik
een andere persoon bekijkt,
moet mis­schien die persoon eens
op een andere manier ont­moe­ten
of zon­der oor­deel en met alle tijd
luis­te­ren naar die persoon
om hem of haar te leren verstaan.
Wie merkt dat hij altijd
voor het­zelfde probleem komt te staan,
moet mis­schien toch een andere aanpak proberen,
enz­voorts...
Zo zou ik nog allerlei voor­beel­den kunnen noemen
van situaties waarin het goed is
afstand te nemen en met nieuwe ogen
en een ander hart te kunnen kijken,
een nieuw begin te kunnen maken.

Tijd voor een nieuw begin

Zo zijn we vandaag ook
deze veer­tig­da­gen­tijd be­gon­nen.
Die gaat over een nieuw begin,
een herij­king en her­bron­ning van ons leven,
waar dat leven mis­schien toch sluipen­der­wijs
door iets te veel ik-gericht­heid en ma­te­ri­alisme
beïn­vloed is geraakt.
Mis­schien cirkelen we te veel
om ons­zelf heen
en merken we dat niet eens,
zo gaat het vaak.
Het is zo men­se­lijk:
dat we gelei­de­lijk zijn gaan vin­den
dat we ergens recht op hebben,
dat we gelei­de­lijk iets normaal zijn gaan vin­den,
waar we vroe­ger verre van zou­den blijven,
gelei­de­lijk ons­zelf nog wat meer gunnen
en zo de gericht­heid
op ons eigen goede leventje
bijna ongemerkt ver­ster­ken,
dat we het gelei­de­lijk normaal zijn gaan vin­den
dat we altijd zo nega­tief over die persoon
zijn gaan denken en spreken, enzo­voorts.

Reset

Eenmaal per jaar krijgen we gelegen­heid
tot een grote “reset”,
terug naar de fabrieksin­stel­lingen
en die fabrieksin­stel­lingen zijn,
die waar­mee we geschapen zijn
dat we naar Gods beeld en gelijkenis zijn gemaakt.

Laat dus het negatieve
in jet leven niet gaan over­heer­sen.

Kokosmat

Ik ontmoette iemand
die toen hij zag dat ik een gees­te­lij­ke was
zich erover beklaagde dat hij vroe­ger thuis
de rozen­krans moest bid­den,
geknield op een kokosmat;
die negatieve erva­ring was lei­dend gewor­den
en de man had al gaande door het leven
zijn geloof verloren.
Toch gaat het geloof niet om die kokosmat
maar om je per­soon­lijk contact met de Heer.

Laat dus het negatieve, een negatieve erva­ring
je niet over­heer­sen!

Een vurige atheïst

In Haar­lem woont of woonde een man
- ik weet niet of hij nog leeft -
die vroe­ger pries­ter is geweest.
Op een gegeven moment is hij uitgetre­den
en de Kerk kreeg van alles de schuld.
Als je hem zag begon hij er meteen over.
Zo werd hij atheïst
met de vurig­heid van een mis­sio­na­ris.

Vastgehaakt

Zo kunnen we allemaal op een gegeven moment
een haakje krijgen
waaraan ons leven vast blijft zitten,
een haakje van negatieve gevoelens
en die brengen ons in een andere rich­ting.
Als we die negatieve gevoelens
niet een goede plaats kunnen geven
- of dat tenminste serieus proberen -,
eten die gevoelens ons als het ware op.

Dan moeten we eigen­lijk even “resetten”.
Dat is de oproep van de Veer­tig­da­gen­tijd:
Maak een nieuw begin.
Zet stappen om jezelf los te laten
en je te kunnen openen.
Laat dat negatieve los, geef het af,
om je te openen voor iets moois.

Drie thema's

Vandaar die drie thema’s van deze veer­tig­da­gen­tijd:
vasten - zo laat je een beetje los
wat jij denkt voor jezelf nodig te hebben -
aalmoezen - ook door aan anderen te denken
die het min­der hebben, laat je jezelf los -
en gebed - ook door je tot God te richten,
laat je los dat je zelf het middel­punt van alles moet zijn.

Aalmoezen, vasten en gebed
om wat leger te wor­den van ons­zelf
en wat voller van de naaste en van God.