Hulde aan allen die werken in de zorg
Bij de onttrekking aan de eredienst van de kapel van St. Jacob in den Hout
Zaterdag 25 februari was de ontrekking aan de eredienst van de kapel van sint Jacob in den Hout (wegens sloop van het zorgcentrum); zoals bij de inwijding bijna 57 jaar geleden, was ook nu de burgemeester aanwezig. Een goede gelegenheid om eer te brengen aan alle zorgmedewerkers en stil te staan bij het belang van hun werk en dat van de geestelijke verzorging.
Katholieke identiteit
Ds. O. Ruff, hoofd van de dienst Geestelijke verzorging, hield voor de Mis een toespraak met een begroeting van bestuursleden en andere aanwezigen. Hij zag terug op de geschiedenis van dit huis dat bijna 57 jaar heeft bestaan. Ik ben hem dankbaar voor zijn inzet voor de katholieke identiteit en voor de geestelijke verzorging.
Aanwezigen
Ook leden van de Raad van bestuur en de Raad van toezicht waren aanwezig, op de foto in het midden tussen burgemeester Jos Wienen en de bisschop, mw. Irma Krieg, verder onder meer dhr. Eduard van Bockel van de Raad van Bestuur, locatiemanager M. Olsthoorn en rechts ds. O. Ruff. Door familie-omstandigheden kon diaken Eric Wiss niet aanwezig zijn, wel was de nieuw aangestelde in de geestelijke verzorging, Henk van Hamersveld, bij de viering aanwezig. Samen met br. Leo Pauw, secretaris en ceremoniaris van mgr. Zwartkruis en mgr. Bomers en vele jaren verbonden aan het huis en de kapel voor de vieringen, assisteerde hij. Erik Jan Eradus bespeelde, zoals hij dat vele jaren heeft gedaan, het orgel en zong met twee heren voortreffelijk Gregoriaans.
Decreet
Aan het einde van de Eucharistieviering werd het decreet van de onttrekking aan de eredienst overhandigd (zie foto) en het heilig Sacrament en de Paaskaars uit de kapel weg gedragen. Een hofdstuk is gesloten, moge zich een mooi, nieuw hoofdstuk openen...
Na afloop was er nog een gezellige ontmoeting.
ZORG, DAAR GAAT HET OM!
ONTTREKKING AAN DE EREDIENST KAPEL VAN SINT JACOB IN DEN HOUT
De inwijding
Ruim 56 jaar, bijna 57 jaar geleden is deze kapel ingewijd
door bisschop Zwartkruis.
Zijn gepensioneerde vicaris-generaal
mgr. Cosmas Van Trigt
kwam hier wonen.
Na hem hebben vele andere priesters,
diaken en pastoraal werkers
voor de vieringen gezorgd.
Katholieke identiteit
Ik wil graag ook allen bijzonder noemen
die zich voor de katholieke identiteit van dit huis hebben ingezet.
Die katholieke identiteit maakt niet alleen
dat het hier voor veel mensen
een vertrouwde plaats is geweest,
maar die heeft ook aan iedere bewoner
die dat wilde of er voor open stond
uitzicht, hoop, gemeenschap en verdieping geschonken.
De sfeer van het huis
Het is de sfeer die in een huis heerst
waardoor mensen zich thuis en gelukkig voelen,
een sfeer met persoonlijke aandacht en liefde,
met aandacht voor het geloof en de levensvragen
van mensen die aan het laatste stukje
van hun aardse leven bezig zijn
en van hun familie.
Ruimte voor levensvragen
Hoe basaal, eenvoudig die levensvragen
in de context van een zorgcentrum
ook aan de orde komen,
de ruimte ervoor is heel mooi en belangrijk!
Ik hoop dat de geestelijke zorg
daarom de aandacht mag (blijven) krijgen
die zij verdient.
Mijn moeder was de laatste jaren dementerend
maar ze kon het “Tantum ergo”
nog zó meezingen.
Ik heb het - ook bij groepen mensen -
weleens geprobeerd
met Marialiedjes, dat ging perfect!
Dank voor de zorg!
We zijn dankbaar voor de inzet
van de geestelijke verzorging,
zoals we vandaag ook met dankbaarheid willen denken
aan de bestuursleden in al die jaren
en al degenen die zich hier
met liefde voor de zorg hebben ingezet.
Het zijn niet alleen “de handen aan het bed”,
het is ook het "hart voor de mensen".
Ik heb mensen vaker weer zin en vreugde
in het leven zien krijgen
toen ze hun huis moesten verlaten
- moeilijke stap -
en naar een zorgcentrum moesten.
Hoe kwam dat?
Door de hartelijke zorg
en de mensen om hen heen
in het huis waar zij terecht kwamen.
Aan alle verzorgenden daarom:
Dank jullie wel!
Jullie zijn de steunpilaren
van een menswaardige samenleving.
Meer waardering!
De zorg zou in onze samenleving
nog veel meer waardering mogen krijgen.
Natuurlijk, de mensen die zorg ontvangen
zijn vaak dankbaar
en dat geldt ook voor de familie en kennissen
die meemaken met hoeveel liefde
de zorg gegeven wordt.
Maar in de samenleving als geheel,
blijft die waardering achter.
Toch is juist dít de kern
waar het in een samenleving om gaat:
de vraag of we
een liefdevolle, zorgsame samenleving zijn.
Barmhartige Samaritaan
Zorgzaamheid, liefdevolle zorg...
De parabel van de barmhartige Samaritaan
is ons allen bekend.
Het waren niet de voor de hand liggende mensen
zoals een Joodse priester of leviet
die de zorg voor de gewonde en uitgeplunderde man
langs de kant van de weg
op zich namen,
nee, het was een Samaritaan,
iemand die behoorde tot een volk
waarmee de Joden in vijandschap leefden;
die Samaritaan was iemand
met het hart op de goede plaats.
Ik sluit zeker niet uit
dat de anderen die langs kwamen
hun redenen hadden om niet te helpen,
zoals dat ons ook kan overkomen
en zoals het in onze maatschappij vaak gebeurt:
nu even niet, geen tijd, geen middelen,
het past nu niet, het kan nu niet.
Maar die ene man deed precies
wat nodig was,
wat zijn goede hart hem ingaf,
hij redeneerde niet,
maar deed wat hij moest doen,
hij maakte zichzelf tot naaste.
Daar gaat het om:
maak jezelf van voorbijganger tot naaste.
Naar een andere plaats
De Samaritaan nam de gewonde man mee naar een herberg
waar verder voor ‘m werd gezorgd.
Dat is herkenbaar voor de situatie
waarin we ons bevinden:
Dit huis wordt gesloten,
de kapel aan de eredienst onttrokken
en de mensen zijn gebracht
naar andere plaatsen waar voor hen wordt gezorgd.
We hopen en bidden dat zij zich daar goed zullen voelen
en we vragen vandaag Gods bijzondere zegen
voor allen die voor zieken zorgen
en voor ouderen en de mensen
die hulp behoeven
en we bidden om een samenleving
waar aandacht en ruimte voor hen is.
