Willibrordavond: Missionarissen in de Bismarck-archipel

Maan­dag 3 april kwamen de jonge pries­ters bijeen voor het pro­gram­ma van de voort­ge­zette vor­ming en een gesprek met de bis­schop. Voor mij altijd weer een mooi moment om te horen van hun erva­ringen en met hen en de se­mi­na­risten de heilige Mis te vieren. De Wil­li­brord­le­zing werd deze keer gehou­den door Marianne Visser van Klaar­wa­ter die ver­telde over haar oom pater Bernard van Klaar­wa­ter.

Bismarck archipel

Marianne Visser van Klaar­wa­ter heeft over deze oom het boek "Waarom zou­den we bang zijn?" ge­schre­ven waarin het leven en het lot van pater Bernard van Klaar­wa­ter wordt be­schre­ven, die sinds 1923 op het eiland Manus in de Bismarck archipel had gemissio­neerd. Zijn werk bracht ont­wik­ke­ling, geloof en vrede onder de mensen, maar het vele goede dat hij en zijn mede­mis­sio­na­rissen had­den gedaan werd teniet gedaan door de Japanners die hen weg­voer­den en op zee vermoord­den. Toch was hun werk niet weg, zoals de auteur ons liet zien aan de hand van een filmpje en beel­den: geloof en kerk zijn daar levend en krach­tig.

Kritiek

In de Eucha­ris­tie­vie­ring ston­den we stil bij het verwijt van Judas die kri­tiek had op de dure nardusbalsem die aan Jezus werd besteed; die had volgens Judas beter verkocht en het geld aan de armen besteed kunen wor­den. maar, voegt de evangelist eraan toe, Judas maakte die opmer­king niet uit zorg voor de armen maar omdat hij een dief was die stal uit de beurs van Jezus.

Evenwicht

Aan de hand van een aantal voor­beel­den - paus­be­zoek aan Congo, paus­be­zoek aan Neder­land, het vluch­te­lingen­mo­nu­ment op het sint Pieters­plein - en aan de hand van een preek van Johannes Chrysostomos stond ik stil bij het juiste evenwicht, want de armen mogen niet vergeten wor­den, tege­lijk moeten wij wor­den geïnspireerd om het goede te doen vanuit een inner­lijke geloofs­over­tui­ging en er moet eer aan God gegeven wor­den. De pastoor van Ars was zeer sober voor zich­zelf, maar voor de ere­dienst mocht het wel wat kosten.
Het leven vraagt een evenwicht tussen de liefde tot God en de liefde tot de naaste, waarbij de eerste liefde de tweede voedt, zodat het uitdruk­king geven aan de liefde tot God ook iets mag kosten... De hoogste liefde is die van de Heer die zich­zelf voor ons geeft, wat we in deze week gedenken.