St. Urbanuskerk na brand weer ingewijd

Feestelijke kerkwijding in Bovenkerk

Zondag 16 april was het in Boven­kerk groot feest van­wege de inwij­ding van de weer opge­bouwde Sint Urbanus­kerk die op 15 sep­tem­ber 2018 door een uitslaande brand was verwoest. Een volle kerk was ervan getuige hoe de kerk werd ingewijd met wij­wa­ter, wierook en heilig chrisma.

De Pontificale H. Mis is nog te volgen op het You Tube kanaal van de heilige Maria­paro­chie: pa­ro­chie RK Amstelland

Nieuwe naam

Dat de pa­ro­chies van Amstelland zijn samen­ge­voegd en ge­za­men­lijk een nieuwe pa­ro­chie zijn, aan de H. Maria toegewijd, werd aan het einde van de Eucha­ris­tie­vie­ring bekend gemaakt door pastoor-deken Eugene Jonger­den.

In en buiten de kerk

Voor wie er geen plaats meer was in de kerk, was er in Noord­dam - tegen­over de kerk - een projectie van een live-verbin­ding te zien, zodat men het feest ook daar kon volgen. Ver­schil­lende pa­ro­chiekoren luister­den de vie­ring op en pastoor deken Jonger­den, de emeritus-pastoors Jan Adolfs en Lex Koot con­ce­le­breer­den, terwijl diakens Paul Koopman en Eugene Brussee assis­teer­den. Ook Dea Broersen was gelukkig zover her­steld dat zij in de vie­ring actief kon zijn.

De tekens

Aan het begin van de Mis wer­den altaar en gelo­vi­gen met wij­wa­ter be­spren­keld, ter ge­dach­te­nis aan het doopsel en als boete-act. Na de homilie werd de litanie van alle heiligen gezongen, het altaar gewijd en gezalfd en daarna bewierookt, terwijl op het altaar wierook werd geplaatst. De wij­ding van de kerk werd daarna zicht­baar gemaakt doordat het licht werd ontstoken, zowel het kaarslicht rond het altaar als de lichten in de kerk.

Gedenk­boek

Aan het einde van de H. Mis werd de naam van de pa­ro­chie ge­pre­sen­teerd en aan iederen een sleu­telhan­ger met de nieuwe pa­ro­chie­naam uit­gereikt, terwijl Susanne Brussee het Ave Maria zong. Ook werd door Dolf Middelhoff een gedenk­boek ge­pre­sen­teerd "St. Urbanus­kerk Boven­kerk. De wederop­bouw", waar­van ik het eerste exemplaar kreeg overhan­digd. Het boek vond gre­tig aftrek tij­dens de receptie na de vie­ring.

Proficiat!

Van harte felici­teer ik de pa­ro­chie en Boven­kerk met de prach­tige kerk, die overigens in de ko­men­de maan­den nog fraaier zal wor­den door altaren uit een kerk in Workum en de kruis­wegs­ta­ties die nu nog her­steld wor­den. Ook uit de Groen­markt­kerk in Haar­lem waren ver­schil­lende voorwerpen naar Boven­kerk geko­men. Al met al wordt het gebouw dus mis­schien nog wel mooier dan het was voor de brand!

Homilie

MEER DAN STENEN

KERKWIJDING H. URBANUSKERK BOVENKERK - BELOKEN PASEN

Meer dan stenen

Ze zeggen vaak van een kerk­ge­bouw:
“Ach, het zijn maar stenen”,
maar dat zou ik van deze kerk
niet willen zeggen;
hier is meer dan stenen.

Vakwerk

Want het re­sul­taat dat hier staat
bewon­de­ren we niet alleen
omdat alle mensen die hieraan hebben gewerkt
een prach­tig stuk vak­werk hebben neer­ge­zet
- waarbij jonge mensen de gelegen­heid hebben gekregen
zich te oefenen in het metselen van gewelven
en in andere bouw­kun­dige vaar­dig­he­den
die buiten zo’n kerk­ge­bouw
niet zo gauw te pas komen.

Ge­meen­schap

Het is inder­daad prach­tig vak­werk
wat hier is neer­ge­zet,
maar deze kerk is meer dan dat,
want die is ook het re­sul­taat
van het meeleven, meedoen, eraan bijdragen
door heel de ge­meen­schap
van Boven­kerk en daar­bui­ten.
Zo was de bouw niet alleen
vak­werk door des­kun­digen,
maar ook een ge­meen­schaps­pro­ject
en zo is deze kerk nog meer
het huis gewor­den van U allen;
daarom dank ik U allen zeer
voor uw be­trok­ken­heid
met de bede dat U in dit huis van gebed
een thuis mag kunnen blijven vin­den.

Een oud verhaal...

Een steenrijk man
liet een kerk bouwen op een heuvel,
zodat je die kerk al van verre kon zien.
Het was in de tijd dat de stenen
nog door zwoegende paar­den
naar boven moesten wor­den gesleept.
Toen de kerk ein­de­lijk klaar was
zou de plech­tige ont­hul­ling plaats­vin­den
van een plaquette bij de ingang van het gebouw
waar­mee de rijke bouwer van de kerk
zou wor­den geëerd en vereeuwigd.
Maar toen de man het kleed weg­trok
bleek er op die steen
- zo ver­telt dit oude verhaal -
een onbekende naam te staan.
Ie­der­een vroeg zich af: wie is dit?
En waarom staat die naam op de gedenksteen?
Einde­lijk kwam sid­de­rend en bevend
een oud vrouwtje uit de menigte te voorschijn.
Wat had zij bij­ge­dragen dat haar naam vermeld werd?
Ach, wat zij gedaan had was niets bij­zon­ders,
liet zij weten.
Zij had alleen maar die paar­den te drinken gegeven
en wat eten verstrekt, wat wor­tels en hooi.

Samen

Niet alleen wat in de schijn­wer­pers staat
maar elke hand die liefde­vol wordt toegestoken,
zeker ook als het in het verborgene is gedaan,
is uitermate waarde­vol.

Zo is het ook met deze kerk;
die is iets van u allemaal,
want ieder heeft zijn steentje bij­ge­dragen,
ook vandaag toont U Uw be­trok­ken­heid.
Het mooiste en be­lang­rijk­ste zijn de dingen
die met liefde zijn gedaan.

Huis van God

Dit is het wat een kerk wil zijn:
het is een huis van God,
Vader van alle mensen,
door wie we broe­ders en zusters zijn.
Ie­der­een is hier welkom,
de deur staat open,
Je kunt hier zo naar binnen lopen
en het is nog gratis ook!

Er wordt geen on­der­scheid gemaakt:
rijk en arm, heiligen en zon­daars,
ieder is welkom
om geïnspireerd te wor­den,
om de ruimte te ervaren,
om een weg met God te gaan.

Wierook, chrisma, licht

We zullen vandaag wierook gebruiken
als eerbe­wijs en uitdruk­king
van onze opstijgende gebe­den
en de olie die het heilig chrisma heet;
daardoor brengen we tot uiting
dat dit niet zomaar een gebouw is,
niet zomaar een hoop stenen,
maar een huis van God,
een plaats waar de Heer woont
en waar we God ont­moe­ten.

En straks, als de kerk is gewijd,
zal het licht wor­den ontstoken,
als teken van het licht, de liefde en genade van God
die velen hier hope­lijk zullen ont­van­gen.

Losstaand individu

En dit is heel bij­zon­der ook een huis
waar mensen als ge­meen­schap samen­ko­men
om het geloof te vieren
en troost en kracht te vin­den
in wat de kerk te bie­den heeft.
We hebben in onze samen­le­ving
bij­zon­dere nood aan plaatsen
waar je ge­meen­schap kunt zijn
en niet zomaar een losstaand individu.

Thuis

Aan het begin van de vie­ring
wer­den we be­spren­keld met gewijd water.
Daardoor wer­den we herinnerd aan het doopsel,
waardoor je bij de kerk­ge­meen­schap hoort,
dat is dus een manier om te zeggen:
je bent hier door je doopsel
op een speciale manier thuis,
bij je goede Vader!

Alle mensen

Maar alle andere mensen, gelovig of niet zo gelovig,
zijn hier van harte welkom
om even stil te zijn, zich te be­zin­nen,
een kaarsje op te steken,
voor een gesprek, een vie­ring of reli­gi­eus concert.

Ont­moe­ting

We hoor­den in het evan­ge­lie van Thomas.
Die kon niet geloven, er was te veel gebeurd.
Toen kwam Jezus, de verrezen Heer, speciaal voor hem,
een heel bij­zon­dere ont­moe­ting.
Zo’n ont­moe­ting kan ook ons gebeuren,
want in wat we mee maken
is de Heer toch wel aanwe­zig
al zijn onze ogen vaak verhin­derd
om Hem te herkennen.

De brand en tekens van hoop

De brand was hevig, hef­tig, aan­grij­pend.
De vlammen sloeg hoog uit het dak.
Toch waren er vanaf het begin al weer tekens van hoop:
na­tuur­lijk die paas­kaars,
symbool van de ver­rij­ze­nis,
van leven dat de dood overwint,
een teken van hoop en toe­komst.
En de toren bleef staan,
die wees ondanks alles wat er was gebeurd,
naar boven, naar de hemel
alsof die toren wilde zeggen:
ga niet ten onder in wat je in het hier en nu over­komt,
er is méér, blijf ver­trouwen, ga door...
Moge die Heer in Zijn liefde­volle barm­har­tig­heid
altijd met jullie op blijven trekken...