Een vervuld leven....

Uitvaart van pastoor Michi Costa

Woens­dag 3 mei vond in de Maria­kerk in Bussum de uit­vaart plaats van pastoor Michi Costa. Vele tien­tal­len pries­ters en hon­der­den andere gelo­vi­gen begeleid­den hem met hun gezangen en gebe­den: "Breng mij naar de hemel"...

Aan het altaar...

Er was zang van het pa­ro­chie­koor en van zan­gers van de Neo­ca­te­chu­me­nale ge­meen­schappen die hij gediend heeft. Aan het altaar ston­den naast mij pastoor-deken Carlos Fabril, huis­ge­noot van de over­le­de­ne en diens op­vol­ger in de pa­ro­chies van Naar­den, Bussum, Blaricum en Huizen, en rector Luc Georges, op­vol­ger van Michi Costa als rector van het semi­na­rie Re­demp­to­ris Mater. Verder José Manuel Tercero Simón, die als studieprefect en vice-rector samen met rector Michi in het semi­na­rie was geweest en de over­le­de­ne bid­dend had begeleid in het stervensuur. Ook Henry Rivas stond daar bij het altaar, hij was een van de eerste gezellen van Michi Costa bij diens komst in Neder­land, nu zo'n 35 jaar gele­den.

Talrijke mensen

Aanwe­zig waren ver­der talrijke mensen uit de pa­ro­chies, waar­on­der bestuurle­den, de burge­mees­ter, se­mi­na­risten van de semi­na­ries, broe­ders en zusters van de ge­meen­schap van Michi Costa in zijn thuis­bis­dom Turijn en van ge­meen­schappen en missio ad Gentes in Neder­land.

Hier­on­der de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

HET MINSTE HOEKJE ZAL PRIMA ZIJN

UITVAART PASTOOR MICHI COSTA, Naar­den, 3 mei 2023

Broe­ders en zusters,

Terug­blik

“Het gebed van mijn voor­keur blijft echter altijd: ‘Een heer­lijk land is mij toegemeten, mijn erf­deel is al wat ik wens’(Ps. 16,6). Er is geen twijfel! Het is intussen een dom­heid gewor­den om angst te hebben voor morgen: het is al in goede han­den, de vijand zal er nooit in slagen mij te ontrukken aan dat prach­tige erf­deel: te leven in de hemelse kerk, ook het minste hoekje zal voor mij prima zijn”.
Dit zijn de laatste woor­den van de Redditio, de terug­blik op zijn leven die Michi Costa schreef om te gedenken en te getuigen van wat de Heer in zijn leven had gedaan: “Ik denk terug aan vroe­ger dagen, herinner mij al wat Gij hebt gedaan, uw werken staan mij voor de geest”(Ps. 143, 5).

Een zeker­heid

Michi was zeker van dat hemelse erf­deel, niet omdat hij meende perfect te zijn en de hoogste cijfers te zullen krijgen voor het examen “chris­te­lijk en pries­ter­lijk leven”. Nee, hij was er juist van overtuigd dat hij niet volmaakt was. Iedere keer als je weer een vernisje van dat “goede christen”, “goede pries­ter” weg krabt, zo schreef hij, komt er weer een nieuw laagje te voorschijn. Je hele leven moet je door­gaan met de tre­den van de doopvont af te dalen en je trots af te breken. Maar voor een christen betekent dat niet dat je dan triest en ellen­dig wordt, integen­deel, het betekent juist dat je steeds meer mag gaan zien wat de Heer voor je gedaan heeft en dat Zijn liefde onein­dig is. Daaruit putte Michi zijn zeker­heid, het was de zeker­heid van Pasen, van wat de Heer in Zijn barm­har­tig­heid aan ons doet en heeft gedaan. Vergeet nooit de won­de­ren die Hij deed! De liefde en barm­har­tig­heid van de Heer duren tot in eeuwig­heid.

Opti­misme

Dat is de zeker­heid die hem steeds het opti­misme deed bewaren, ook in die moei­lijke begin­tijd, de eerste jaren met de Missie­ge­zinnen en het semi­na­rie in een land en een kerk die niet ston­den te juichen om hen te verwel­ko­men. Maar Michi is met een blijde glim­lach door gegaan, de vreugde in zijn hart was niet van deze wereld.

Dit is daarom een dag van dank­baar­heid en vreugde, omdat Michi dat heer­lijke land is binnen gegaan, het doel heeft bereikt waar­naar hij heeft uitgezien en waarvoor hij heeft geleefd en omdat we deze uit­vaart in geloof mogen vieren.

Aanbid­ding

Zijn leven was een leven voor het evan­ge­lie en voor de evangeli­sa­tie en tege­lijk een leven van aanbid­ding. Daar was het mee be­gon­nen: tij­dens een uur van aanbid­ding opende zich voor de jonge stu­dent Michi Costa on­ver­wacht een nieuwe horizon: die van het pries­ter­schap.

Kennis­ma­king met de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg

Eenmaal pries­ter leerde don Michele Costa de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg kennen; aan­vanke­lijk moest hij er niet veel van hebben, maar na de dood van zijn vader ver­an­der­de dat; het was alsof door dat over­lij­den het bootje van zijn leven van zijn ankers los­ge­sla­gen was, zo beschreef Michi het, en hij ging opnieuw naar de catechese van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg toen die weer in de pa­ro­chie werd gegeven. Het was geen catechese van hoog niveau, de cate­chisten waren niet eerste klas, de zang was slecht te verdragen, de vie­rin­gen armzalig, de ge­meen­schap bestond uit allerlei soort mensen, zeker niet allemaal van zijn soort, maar de Schrift begon tot hem te spreken en hij kon zijn trots loslaten.

Uitgezon­den

Deze twee roe­pings­mo­menten hebben de basis gelegd voor de weg die Michi heeft mogen gaan. Een be­lang­rijke fase daarin is de itinerantie in Zuid Afrika, waarvoor zijn bis­schop, de aarts­bis­schop van Turijn, tenslotte toestem­ming had gegeven. Op 15 januari 1988 vraagt Kiko aan Michi om naar Neder­land te gaan met de eerste missie­ge­zinnen. In 1991 wordt hij de eerste rector van het Re­demp­to­ris Mater semi­na­rie. Zo heeft pastoor Michi Costa aan de wieg gestaan van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg in ons land.

Een niet gevraagd cadeau

In 1999 kwam een nieuwe erva­ring. Het was iets wat hij nooit had willen wor­den, maar God had andere plannen dan hij zich had gedacht: hij werd pastoor van Naar­den en admini­strator van de pa­ro­chies van Bussum en Huizen. Daar moest hij ervaren dat mensen hun eigen weg gaan en het was een leer­pro­ces om - zoals hij het zelf schreef - ook degenen lief te hebben die niet in de red­dingssloep wil­den stappen, die hij aanbood. Het was weer een stapje in die afdaling van de doopvont. Hij moest leren de Geest te laten werken wanneer en hoe Hij wil. De Geest kent de juiste strategie, zo schreef Michi hierover. Hij wilde de mensen leren lief­heb­ben, zoals zij zijn. Zo werd hij een geliefde pastoor.

Palm van de over­win­ning

Na zijn emeritaat in 2008 is hij betrokken ge­ble­ven bij de pa­ro­chie, bij het semi­na­rie als spi­ri­tu­aal en als pries­ter bij de Missio ad Gentes in Almere, eigen­lijk tot de laatste dag. Zo was hij er een paar weken gele­den nog bij op Palm­zon­dag in Nes aan den Amstel, het slot van de Redditio-vie­rin­gen. De palmtak ligt vandaag op zijn kist.

Het Woord vervuld

We mogen vandaag dus terug­kij­ken op een lang en vrucht­baar pries­ter­le­ven. De woor­den die hij hoorde toen hij zijn pries­terroe­ping heeft ervaren voor het uit­ge­stelde Aller­hei­ligste in dat uur van aanbid­ding, waren: “Als je met Mij mee gaat zul je een vervuld leven kennen en nooit zullen vrien­den ont­bre­ken bij wie je je hart kunt openen”. Die woor­den zijn méér dan vervuld. Wat een prach­tig, vervuld leven! Wat een genade dat hij steeds met vrien­den mocht zijn, in de pastorie in Naar­den, in de ge­meen­schappen, in het semi­na­rie, ook in de laatste momenten van zijn leven. Zo ging hij naar Huis, na de zie­ken­zal­ving te hebben ont­van­gen en begeleid door rozen­krans­ge­bed.

God dank!

Vandaag danken we de Heer voor zijn liefde­vol pries­ter­lijk voor­beeld, zijn leven voor het evan­ge­lie en de evangeli­sa­tie. Velen heeft hij geïnspireerd en de weg gewezen, die Jezus Christus is. Hij heeft met Gods hulp een fun­dament gelegd waarop we kunnen voort­bou­wen. Hij ruste in vrede!