Sacramentsprocessie door warm Amsterdam

Zondag 11 juni vond in Am­ster­dam de sacra­ments­pro­ces­sie plaats, aan­slui­tend aan de hoog­mis in de Onze Lieve Vrouwe­kerk aan de Keizers­gracht. Bij de pro­ces­sie zijn er geen problemen over zoveel Rooms­heid. Am­ster­dam is bij uitstek de stad waar je "jezelf mag zijn". Die tole­ran­tie is er dus ook voor een pro­ces­sie. Maar het gaat dan wel om de buiten­kant...

Plech­tige Mis

De O.L. Vrouwe­kerk was goed gevuld voor de plech­tige Mis, waarbij de regio­naal vica­ris mgr. Christiaan van der Ploeg en de rector, kanun­nik Rafael Ojeda con­ce­le­breer­den. Het meerstemmig koor zong bepaald niet onver­dienste­lijk Gre­go­ri­aanse gezangen en een meerstemmige Mis.

Pro­ces­sie

Aan het einde van de Mis werd het Sacra­ment uit­ge­steld en begon de pro­ces­sie over de zonovergoten grachten van de hoofd­stad. Het was een warme dag met temperaturen boven de der­tig gra­den en dan kunnen de gewa­den wel wat warm zijn, maar zo'n klein offertje hoort er wel bij. Het fanfarekorps van Volen­dam speelde, de paters van het H. Sacra­ment van het Begijnhof en de paters en zusters van de kapel van de Vrouwe van alle volkeren liepen mee in de pro­ces­sie, evenals een ver­te­gen­woor­diging van de Syrisch Orthodoxe kerk, die na terug­komst in de kerk en de de zegen met het heilig Sacra­ment nog een mooi gezang lieten horen waarna de pries­ter pater Saliba Antonios een gebed uitsprak.

Dank

Het was alles bij elkaar weer een mooi gebeuren, met goede deelname. Een fees­te­lijk geheel waarvoor ik de heer J. Witteman dank samen met alle vrij­wil­li­gers die voor de organi­sa­tie hebben gezorgd. Het was weer mooi!

WAT JE NIET ZIET IS BELANGRIJKER DAN WAT JE ZIET

SACRAMENTSDAG O.L. Vrouwe­kerk Am­ster­dam

Jezelf zijn?

In onze samen­le­ving gaat het vaak
over “je zelf zijn”
en “mogen zijn wie je bent”.
Het is in onze tijd be­lang­rijk hoe je eruit ziet,
hoe je over komt, hoe je je presen­teert
en het gaat vaak over “elkaar ac­cep­teren”,
“zoals je bent”, dat wil in feite zeggen:
zoals je je kleedt en zoals je doet.

Oordelen

Toch gaat dat nog maar over de buiten­kant.
Iemand kan rondlopen met een stralende lach
en intussen met zelfmoordge­dachten
bezig zijn,
iemand kan er leuk uitzien,
maar van binnen koken van woede en haat.
Heel vaak oor­de­len we trouwens aan de buiten­kant,
maar om iets van een oor­deel te hebben
moet je eigen­lijk weten wat mensen bezielt,
hoe ze het maken, hoe hun situatie is.
Oordelen kun je alleen van binnenuit,
als je iemand begrijpt
en zelfs dan nog is dat niet het uit­ein­delijke oor­deel,
want het laatste oor­deel ligt bij God.

Niet wat je ziet

Het feest van vandaag
wil onze aan­dacht richten
niet zozeer op wat je ziet,
maar op wat je niet ziet.

Moet je ter communie gaan?

“Als gij het vlees van de Mensen­zoon niet eet
en Zijn bloed niet drinkt,
hebt ge het leven niet in U”.
Die woor­den van Jezus
hebben na­tuur­lijk niet alleen betrek­king op
het ter communie gaan zélf,
alsof Jezus hiermee alleen wil zeggen:
Je moet ter communie gaan
anders heb je het leven niet in je.
Maar zo is het niet helemaal.
Het gaat niet om de buiten­kant.
Mis­schien is iemand die niet ter communie gaat
gees­te­lij­ker inge­steld dan iemand die wél gaat.
Het gaat in deze woor­den van Jezus
dus niet om het vervullen
van uiter­lijke gebruiken of ver­plich­tingen,
het gaat niet op de eerste plaats
om het vervullen van wetten en regels.
Het vervullen van de wetten wordt mooi
als het uitdruk­king is van onze mooie binnen­kant.

Uiter­lijk en inner­lijk

Soms denk ik weleens
als ik mensen bij de communie naar voren zie komen:
wat zou er in hen omgaan?
Er zijn weleens mensen die komen
om te halen wat er nu eenmaal wordt uitge­deeld
en dan weer naar je plaats gaan,
zon­der over­we­ging of gebed,
zon­der dat het van binnen iets doet,
zon­der inner­lijke vereni­ging met de Mensen­zoon.
Dan blijft de communie iets uiter­lijks
en is eigen­lijk ook niet zo waar­dig.
Want het gaat Jezus niet om de buiten­kant.
Benoit Labre was een zwerver
en ging in lompen gekleed,
maar hij was een heilige.
Het gaat om de binnen­kant!
Onze communie wordt waarde­vol
als we gaan met de intentie, het verlangen
om Jezus, de Mensen­zoon, te ont­van­gen
als de gast van onze ziel,
als we niet alleen uiter­lijk naar voren lopen
om de communie te ont­van­gen
maar als we dat doen met ons hart.

Levende monstrans

Jezus heeft het er vandaag in het evan­ge­lie over
dat Hij ons vlees en bloed wil zijn,
dat wil zeggen: dat wij ons Hem eigen maken,
met en uit Hem leven.
“Leven door Mij”,
zegt Jezus vandaag in het evan­ge­lie,
dáár gaat het om.
Dán wor­den we een levende monstrans.
Als Hij door ons leven
naar buiten kan stralen,
deze wereld kan verlichten,
dan is ons leven goed, mooi en waarde­vol.
We zijn dan Eucha­ris­tisch bezig.

Het brood en de wijn
ver­an­de­ren op gees­te­lij­ke wijze maar wer­ke­lijk
in het lichaam en bloed van de Heer;
en wij ver­an­de­ren gees­te­lijk
in het lichaam en bloed van Jezus,
wij wor­den Christus­dra­gers,
dat is de bedoeling.
Word wat je bent:
Lichaam van Christus

Als we met die intentie ter communie gaan,
kunnen er won­de­ren gebeuren.

Naar buiten...

We zullen straks de straat opgaan
met de Heer in ons mid­den,
met de hostie, de communie in de monstrans.
De mensen buiten
zullen op ver­schil­lende manieren rea­geren,
van eerbie­dig tot on­ver­schil­lig
of wellicht zelfs nega­tief
en alles er tussen in.

De mensen zien de buiten­kant,
maar Hijzelf is verborgen;
die mensen hebben mis­schien geen idee
wat er gebeurt voor hun ogen.
De ogen van mensen blijven wellicht hangen
op het uiter­lijk ver­toon:
de gewa­den, de muziek en de wierook...,
maar daar gaat het na­tuur­lijk niet om,
dat zijn nog maar de uiter­lijke tekens.
Dat uiter­lijk is alleen maar be­lang­rijk
als ver­wij­zing naar het inner­lijk geheim,
als eer aan Jezus Christus.

Dat zij Hem kennen..!

Die pro­ces­sie is ook een uitdruk­king van ons verlangen:
mogen de mensen in de straten
Jezus Christus leren kennen!
De meeste mensen van onze tijd
hebben geen band met het geloof;
de onder­zoeken zeggen
dat al meer dan de helft van de bevol­king
niet gelovig is.
Veel mensen weten wel iets van de buiten­kant
of ze denken er van te weten,
maar het is de kennis van een buiten­staan­der,
er is geen vonk overgesprongen,
de binnen­kant is niet geraakt, of nog niet.
Alles wordt vol­ko­men anders
als je een ont­moe­ting hebt met God,
als je in je hart geraakt wordt door Gods liefde.
En dat is de uit­no­di­ging van iedere keer
dat de heilige communie wordt uit­gereikt:
het is een uit­no­di­ging om de Heer te ont­moe­ten,
maar niet een ont­moe­ting aan de buiten­kant,
maar één van hart tot hart.

Wereld­jon­ge­ren­da­gen

Hoe kunnen we Gods aanwe­zig­heid ervaren?
Dat weten we niet, dat kunnen we niet plannen.
Het is een genade.
Toch kunnen we wel iets doen
door in een chris­te­lijke sfeer te leven,
plaatsen op te zoeken die kunnen in­spi­re­ren
en we kunnen zelf proberen
een goede, chris­te­lijke sfeer te scheppen.
Deze zomer zijn de Wereld­jon­ge­ren­da­gen
en het is me al vaak opge­val­len
dat die voor vele jon­ge­ren
een levenslange in­spi­ra­tie zijn.
Ik ben de heilige paus Johannes Paulus II dank­baar
dat hij ooit dit ini­tia­tief heeft geno­men.
Laten we kansen zoeken, genadekansen,
door te doen of te zoeken
wat ons gees­te­lijk kan voe­den,
want onze binnen­kant, daar gaat het om.

Zacheüs

En je zou willen dat in al die mensen
die langs onze route staan
of die wat ver­derop vanuit een oog­hoek
de pro­ces­sie zien,
het verlangen mag ontstaan,
dat ooit in de kleine Zacheüs groeide
toen Jezus langs kwam:
hij klom in een vijgen­boom
om Jezus te zien.
En dat is zo mooi:
hij handelde vanuit het verlangen
om Jezus te zien,
niet alleen de buiten­kant,
hij wilde het iner­lijk geheim ervaren,
liet alles achter en volgde de Heer.

Daarom is wat we gaan doen zo be­lang­rijk:
wij gaan naar buiten...
Laat de pro­ces­sie ook ons in­spi­re­ren
om in het leven van iedere dag
zo goed als we kunnen te trachten
instru­menten voor de genade te zijn
en met ons christen-zijn
naar buiten te tre­den.