Koorschoolfeest in de kathedraal

Hoe de zaadjes vallen op de bodem van ons hart...

Zondag 16 juli wer­den in een fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring in de ka­the­draal de nieuwe koorle­den geïnstalleerd, terwijl de leer­lin­gen van groep acht die de koor­school gaan verlaten om naar de middel­ba­re school te gaan, hun gou­den speld kregen.

Dertien koor­schoolle­den van groep acht beëindig­den de koor­school, twaalf wer­den geïnstalleerd plus één die de in­stal­la­tie alsnog kreeg.

De vie­ring is nog na te zien op ka­the­draal TV: Heilige Mis - Zondag 16 juli - 15e Zondag door het Jaar - YouTube

Homilie

De zaadjes die wor­den gezaaid...

VIJFTIENDE ZONDAG DOOR HET JAAR A

Welkom

Een van de mooie dingen van een kerk
- en dat geldt zeker voor deze prach­tige ka­the­draal -
is dat je er voor de vie­ring zomaar kunt binnen lopen,
niemand die je vraagt
wat je komt doen
of die je iets opd­ringt;
je wordt alleen maar harte­lijk welkom geheten
door de dames bij de ingang
die je een boekje geven en een pro­gram­ma
en je kunt gaan zitten waar je wil.
Je stapt door de kerkdeur
ineens een andere wereld binnen
en omhoogkijkend in die prach­tige koepel
en luis­te­rend naar de fraaie zang
van onze voltallige koor­school,
kun je je zomaar in de hemel wanen.

Getroost

Ie­der­een neemt weer iets anders mee naar huis,
dat heeft na­tuur­lijk vaak te maken
met wat zich afspeelt in ons eigen leven.
Twee weken gele­den ging iemand hier getroost naar huis
omdat hij nog zo verdrie­tig was geweest
over het verlies van een goede vriend
en eigen­lijk nog geen tijd had gehad
om daar eens rus­tig op te reflec­te­ren.
De vie­ring was balsem voor zijn ziel.

De bodem

Er kan in ons leven iets zijn dat span­ning geeft,
dat ons verontrust,
dat mis­schien een beetje onbewust,
steeds op de ach­ter­grond is
van onze gedachten,
iets dat ons geraakt heeft
of het is iets dat een drijfveer is bij wat we doen.
De woor­den, de muziek en heel de vie­ring
vallen dan op die grond, op die bodem;
de woor­den resoneren tegen de ach­ter­grond
van wat ons beweegt en bezig houdt.

In de ruimte van God

Zo zal het zelfde woord, dezelfde muziek, dezelfde sfeer
bij ieder weer anders over komen.
Dat maakt ook niet uit,
het be­lang­rijk­ste is dat we hier komen
met een hart dat probeert zich te openen
voor een ont­moe­ting,
voor nieuwe erva­ringen, nieuwe indrukken,
die ons uit ons eigen, beperkte wereldje halen
en ons plaatsen in een grotere, weidse ruimte,
de ruimte van God,
die altijd groter is dan alles
wat ons mis­schien onover­ko­melijk
en onaanvaard­baar schijnt.
Een verlangen om met enige afstand
en met enige diepte te kunnen reflec­te­ren
op wat op onze weg komt,
is best wel goed voor een vrucht­baar kerk­be­zoek.

Naast ons

Soms lijkt iets onoplos­baar
en lost het zich gaandeweg toch op.
En God is groter en onbe­grij­pe­lijker
dan alles wat wij kunnen vatten en verstaan;
maar Hij is tege­lijk een mens gewor­den
die naast ons is komen lopen,
met een doornen­kroon en een kruis,
ver­wor­pen en veracht,
de kleinste, de minste...

Door de herken­ning van de God die naast ons loopt,
door die ont­moe­ting
komen vele dingen in een ander per­spec­tief te staan.

Het zaad als beeld

Jezus heeft het vandaag in het evan­ge­lie
over de grond waarop het zaad terecht­komt,
het goede zaad dat wordt uitgezaaid.
Dat zaad is een beeld
van alles wat hier wordt gezongen en gezegd,
van alle woor­den van God.
Je hebt de weg waar niets kan groeien,
de rotsach­tige plekken, waar niet veel aarde ligt;
je hebt grond vol distels en doornen
waar al het goede zaad verstikt wordt
en je hebt goede, volle grond
waar het zaad kan gedijen.
Dat laatste wordt ver­beeld
door deze preek­stoel
die vol met bloemen en planten zit,
allemaal zaadjes die zijn uitge­ko­men.

Iets van alles...

Maar het is niet zo
dat wij, hier in deze kerk of waar dan ook
in te delen zijn
in rots­grond-mensen, mensen als een weg,
distel­grond-mensen en vrucht­ba­re bodem,
het is niet zo dat de één dit soort bodem is
en een ander een ander soort,
nee: er is eigen­lijk wel van alles wat in ons
en het kan ook nog per levens­pe­rio­de verschillen
en ook wel per dag.
Soms zijn we meer volle grond
en ook kan het per thema verschillen
al naar gelang onze erva­ring en onze open­heid
voor een bepaalde, spe­ci­fie­ke bood­schap.

Een woord dat helpt

Zo gaat het ene woord, het ene muziek­stuk
koud langs ons heen,
het heeft ons weinig te zeggen,
terwijl onze buurman of buurvrouw in de kerk
er mis­schien juist door geraakt kan zijn;
terwijl bij ons mis­schien juist weer
een andere zang of een ander woord
naar binnen gaat,
ons raakt, troost,
voor ons een woord is dat helpt.

Al naar gelang...

Het zijn allemaal zaadjes,
alles wat hier wordt gezegd, gezongen en gedaan,
en ze vin­den een bodem in ons hart
al naar gelang onze situatie en levensfase,
al naar gelang onze vragen, onze pijn,
onze vreug­den en verdriet,
af­han­ke­lijk van hoe wij ons­zelf bevin­den.

Het ka­the­drale koor

Vandaag staan we bij­zon­der stil
bij alle mooie zaadjes
die wor­den uitgezaaid
door de zang van ons ka­the­drale koor,
dat ik bij­zon­der harte­lijk dank voor hun mooie inzet,
samen met de leraren, dirigenten, bestuur
en alle betrok­ke­nen en alle vrij­wil­li­gers!

Ook paus Fran­cis­cus heeft daar dit voor­jaar
in Rome van kunnen genieten,
net als alle mensen die daar bij de ver­schil­lende Missen
en bij de concerten onder meer in het Pantheon waren.
Het was weer een bij­zon­der mooie erva­ring!

Woord en gebaar

Er is nog een andere manier
waarop wij wor­den ge­sterkt, getroost en geholpen
dan wat we uiten door woor­den.
Een liefde­vol gebaar van nabij­heid
zegt vaak nog veel meer dan een woord.
Ook onze goede God heeft zo gedacht,
toen Jezus ons de sacra­menten heeft gegeven.
Het zijn tekens van nabij­heid,
een God­de­lijke hand op je sch­ou­der,
dat Hij er voor je is,
dat drukt Hij uit door het doopsel, de communie, de biecht
en alle andere sacra­menten.

Er wor­den zaadjes gezaaid
door het woord, door de zang, door de sacra­menten;
soms vallen ze niet zo goed,
maar ik hoop en bid
dat er ook heel veel
goed terecht mogen komen
doordat ze ons raken en verrijken.