Arsacal
button
button
button
button


Vergeven? Verzoenen? Niet zo simpel....

Bij 25e sterfdag is mgr. Bomers herdacht

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 17 september 2023 - 1391 woorden
De familie Bomers voor het portret van Mgr. Bomers, links achter diens voorganger, mgr. Zwartkruis
De familie Bomers voor het portret van Mgr. Bomers, links achter diens voorganger, mgr. Zwartkruis

Zondag 17 sep­tem­ber valt dit jaar mid­den in de vredesweek; het evan­ge­lie ging over ver­ge­ving en ver­zoe­ning, ze­ven­tig­maal zevenmaal... Toch is ver­ge­ven en verzoenen niet iets wat je "even" zomaar doet, tenminste niet als het echt is en van harte. We ston­den er op deze dag bij stil. Op 12 sep­tem­ber was het bovendien 25 jaar gele­den dat mgr. Henricus Bomers c.m. plot­se­ling overleed. Deze bis­schop van Haar­lem werd daarom in de ka­the­draal her­dacht.

Mgr. Bomers

Mgr. Bomers overleed plot­se­ling op 12 sep­tem­ber 1998 op 62-jarige leef­tijd. Hij heeft geen ge­mak­ke­lijke tijd gehad als bis­schop van Haar­lem, waar hij terechtkwam na jaren bis­schop te zijn geweest in Ethiopië. Drie keer had de paus hem gevraagd deze benoe­ming te aan­vaar­den, zo ver­telde de familie van mgr. Bomers die naar Haar­lem was geko­men om de her­den­king bij te wonen. "Als de paus het je drie keer vraagt, dan kun je niet wei­geren", had mgr. Bomers geant­woord als men hem vroeg waarom hij de benoe­ming had aanvaard. Voor­af­gaand aan de homilie heb ik deze bis­schop her­dacht. Hij was een harte­lijke bis­schop met aan­dacht voor de mensen. Ik heb hem nog een jaar mee­ge­maakt toen ik (vice)rector van het semi­na­rie was. Na afloop van de Mis was er even een gezellig samen­zijn met de familie van mgr. Bomers (zie foto).

In de voor­bede (zie onder) hebben we voor hem en om vrede in de wereld gebe­den.

Het evan­ge­lie van deze dag is Mt. 18, 21-35 (1e lezing: Sir. 27, 30-28,7; 2e lezing: Rom. 14, 7-9)

Homilie

Verzoenen en ver­ge­ven? Niet zo ge­mak­ke­lijk...

24E ZONDAG DOOR HET JAAR A

Ik denk dat we allemaal wel weten
hoe onge­loof­lijk inge­wik­keld dit kan zijn:
zeven­tig maal zeven maal ver­ge­ven,
dat betekent: onein­dig vaak.

Toch maar niet ver­ge­ven?

We hebben eigen­lijk bijna altijd wel redenen
om toch net iets anders te besluiten
dan zomaar weer te ver­ge­ven.
Net als de man in het evan­ge­lie
die met een enorme schuld te kampen heeft
en die in het licht daar­van denkt
dat hij het geld dat anderen hém schul­dig zijn,
absoluut niet kan missen
en zelfs nadat die enorme schuld
hem kwijt geschol­den was,
zal hij toch nog zorgen hebben gehad
voor zijn eigen bestaan,
want hij had niet voor niets
zo’n grote schuld opge­bouwd.
En zo gaat het vaak:
we hebben gelijk
of we hebben onze redenen:
"Het is niet rede­lijk om daar zomaar overheen te stappen,
in deze situatie is ver­ge­ven, kwijtschel­den
niet aan de orde";
" Het gaat maar door,
moet je dan je ogen sluiten?"
"Het is wel erg veel
wat we moeten verdragen,
dat kan zo niet door­gaan";
"Een nieuw begin is niet meer moge­lijk,
dat is een gepasseerd station".

Zo zijn er zeven­tig maal zeven goede redenen
om niet te moeten of te hoeven ver­ge­ven

Moet je alles verdragen?

Niet voor niets gaan zoveel relaties
eraan ten gronde:
reke­ning hou­den met de ander, verdragen en ver­ge­ven,
ook al is wat die ander wil en vraagt,
wat die je aandoet,
mis­schien volstrekt onre­de­lijk;
weer opnieuw dragen en ver­ge­ven
dat valt niet mee.
En onze tijd is er sterk op gericht
dat je jezelf moet kunnen zijn,
dat je jezelf moet kunnen ontplooien,
dat er respect en aanvaar­ding moet zijn
voor je als individu.
Dan hoef je dat toch niet allemaal te verdragen?

Geven en nemen

Maar het sa­men­le­ven van mensen met elkaar
vraagt om een heel andere kwali­teit,
name­lijk: weten te geven en te nemen,
maar vooral méér weten te geven
dan te nemen,
reke­ning hou­dend met de ander,
dragend en verdragend,
niet zo stevig in de behoefte van je eigen “ik” zitten,
dat het wel fout moet gaan
als die ander daaraan niet beant­woordt.
Waar ligt onze tole­ran­tie­grens?
Er zal nooit iemand zijn
die perfect en volle­dig
aan onze behoeften beant­woordt.
Iedere liefde­volle relatie kan niet anders
dan ook offers met zich mee­bren­gen.

Onderdanig

De evan­ge­lische geest van omgaan met elkaar
komt bij­voor­beeld tot uiting
in de manier waarop Paulus
de relatie tussen man en vrouw beschrijft:
hij omschrijft die als “dienen”:
“Wees elkaar onderdanig”, zegt Paulus (Ef. 5, 21),
maar wij mensen hebben dan de nei­ging
om te denken en te zeggen
dat het nu eens de beurt van de ander is
om onderdanig te zijn.

Niet voor ons­zelf

Toch is er bij problemen
eigen­lijk geen andere oplos­sing
dan het beleven van de chris­te­lijke geest
die Paulus ook vandaag in de tweede lezing beschreef:
“Niemand van ons leeft voor zich­zelf,
niemand sterft voor zich­zelf alleen”,
wij leven en sterven voor de Heer.
Dat is precies dat “grotere”
waardoor we ons eigen gelijk
kunnen overstijgen:
het gaat niet om ons­zelf, het draait niet om ons “ik”,
in ieder geval niet voor een christen,
niet voor een gelovig mens.
Althans, zo mag het niet zijn!

Een treetje hoger

Het draait om dienst.
En als de ander je erg irri­teert
en je die niet meer kunt uit­hou­den,
niet meer kunt ver­ge­ven,
dan moet je als het ware een treetje hoger gaan staan:
je leven is een dienst aan de goede God,
die voor jou in Jezus Christus
Zijn leven heeft gegeven;
vind je het moei­lijk om die ander nog te dienen,
om het uit te hou­den
met die persoon die je al zo dikwijls hebt ver­ge­ven?
Zie het dan in het per­spec­tief
van je dienst aan de Heer
en treedt buiten je “ik”,
alleen dan zul je goed kunnen on­der­schei­den
wat je moet doen,
ook in het licht van je opdracht om te ver­ge­ven.

Een weg naar heling

Die opdracht houdt in ieder geval in
dat je je hart wilt ombuigen
naar ver­zoe­ning en ver­ge­ving.
Soms is het niet ge­mak­ke­lijk
om tot ver­ge­ving te komen
omdat je wer­ke­lijk bent gekwetst,
maar ver­ge­ven hoeft ook niet in één keer
en ze kan ook niet een goedkoop wegwuiven
van bepaalde erns­tige gebeur­te­nissen zijn;
ver­zoe­ning en ver­ge­ving is een weg
die je wilt gaan naar heling,
naar inner­lijke gene­zing
en die weg is be­lang­rijk,
be­lang­rijker nog dan de vraag
of je het doel van ver­ge­ving en ver­zoe­ning
al hebt bereikt.

De koning uit de parabel

U zult al wel hebben begrepen
dat met die koning waar het
in de parabel over gaat,
God zelf wordt aangeduid.
Het gaat erom je te binnen te brengen
hoeveel nieuwe kansen
je door Hem gegeven zijn,
dat Hij altijd bereid is je te ver­ge­ven
en dat Hij je altijd weer
een nieuwe kans wil geven
Zo handelt Hij met ons,
maar ook met die persoon
die jij het liefst in de hel zou willen stoppen
of minstens in een zwaar vagevuur.
Ook die heel moei­lijke, onaangename mens,
krijgt bij Hem een nieuwe kans...
Dus laten ook wij proberen
tot ver­ge­ving te komen
niet zeven, maar zeven­tig maal zevenmaal.

 

Gebed van de gelo­vi­gen (voor­bede)

 Laten we bid­den tot de hemelse Vader, God van ver­ge­ving en barm­har­tig­heid

Mgr. Bomers

1. Laten we in dank­baar gedenken vandaag bid­den voor de zielenrust van bis­schop Henricus Bomers, bij de vijfen­twin­tigste ver­jaar­dag van diens plot­se­ling heen­gaan. Moge hij de vrede en vreugde genieten van Gods rijk en bid­den we dat het werk dat hij in ons bisdom heeft verricht blijvende goede vruchten zal dragen. Laat ons bid­den.

Gebed om vrede

2. Laten we in deze Vredesweek bij­zon­der bid­den om vrede op aarde: om een spoe­dige en recht­vaar­dige oplos­sing van de oorlog in Oekraïne; dat de wapens zullen zwijgen en een oprecht vredes­over­leg tot een duurzame vrede zal lei­den. Bidden we ook voor ver­schil­lende lan­den in Afrika en het Midden Oosten waar geweld en onder­druk­king heersen. Bidden we in het bij­zon­der voor Ethiopië waar mgr. Bomers zo lang heeft gewerkt voordat hij naar Haar­lem kwam. Dat de vrede die Jezus Christus ons heeft nagelaten, moge heersen in de harten van alle mensen. Laat ons bid­den.

Marokko en Libië

3. Bidden we voor de slacht­of­fers van de gruwe­lijke rampen in Marokko en Libië, voor alle nabe­staan­den en alle mensen die getroffen zijn door de aard­be­ving en de orkaan. Laat ons bid­den.

Gebed voor de Synode

4. Laten we ook bid­den voor het wel­slagen van de synode die in ok­to­ber in Rome begint en volgend jaar een ver­volg gaat krijgen. Laten we bid­den dat de heilige Geest de harten, het verstand en het geloof van alle deel­ne­mers zal verlichten, opdat de uit­kom­sten de missie van de Kerk zullen onder­steunen en ver­ster­ken. Laat ons bid­den

Slot­ge­bed

Hemelse Vader, geef ons een hart naar uw hart, dat zint op ver­ge­ving en ver­zoe­ning. Laat de Geest van Jezus Christus in ons heersen, zo vragen we U die leeft en heerst in de eeuwen der eeuwen.

post deze webpagina op: Facebook X / Twitter
Terug