Gebed om vrede vanuit onze menselijke onmacht
Vrede is de ware overwinning
Zondagmiddag 12 november was in de kathedraal een speciale tijd van stilte, aanbidding en gebed om vrede. We hebben onze onmacht tegenover al het oorlogsgeweld bij Hem neegelegd. Hieronder de teksten van een korte overweging en gebed die ik hierbij heb uitgesproken.
Kort woord
Heer, waar bent u?
Oorlog en geweld zijn dichterbij gekomen
en we zien hoe gauw een oorlog weer vergeten wordt;
Nu gaat de aandacht naar het midden Oosten,
maar ook de oorlog in Oekraïne gaat door
en er zijn nog zoveel vergeten, onbekende oorlogen,
vervolging, terrorisme en geweld.
We kiezen vanmiddag geen partij,
we wijzen niemand aan als schuldige,
dit is geen tribunaal,
al hoop ik inderdaad
dat plegers van oorlogsmisdaden
en ander niet te rechtvaardigen geweld,
berecht zullen worden,
volgens de normen
van het internationaal strafhof.
Hier laten we het gevoel van onmacht in ons toe
voor het aanschijn van God,
die zelf onmachtig is geworden,
lijdend, in de greep van geweld.
Wij, die zo vaak vragen:
“Heer, waar was U; Heer, waar bent U?”,
zijn hier om te zien hoe Hij lijdt
voor ons en met ons.
Hij is te groot voor ons, te anders,
dan dat wij Hem zouden kunnen doorgronden;
wij kunnen slechts ons gevoel van onmacht delen
omdat de keuzes die mensen maken,
de emoties waardoor zij zijn aangedaan,
leiden tot zoveel kwaad en onrecht.
Wij bidden dat het hart van de volkeren en hun leiders
zal worden gebogen tot een verlangen
naar vrede en verzoening.
Geef vrede, Heer, geef vrede,
de aarde wacht zo lang!
Gebed om vrede
Wij staan voor U, wij knielen voor u
God, almachtige Vader,
Om ons lijden en onvermogen
in Uw aanwezigheid te brengen.
Dit kan een moment van genade worden
want waar onze menselijke vermogens tekortschieten,
brengt U ons verder in ons mens-zijn.
Zo zittend, staande of knielend voor U,
terwijl we onze onmacht ervaren,
worden we meer in staat gesteld
tot medemenselijkheid,
zowel hier als in de conflictgebieden.
Wij kunnen het niet, Heer,
maar juist dat besef van eigen onvermogen,
is voor U een kans
om mensenharten om te vormen.
“Daarom danken en prijzen wij U
voor uw werkzaamheid in de wereld.
Te midden van een mensheid
die verdeeld is door onenigheid en tweespalt,
ondervinden wij dat Gij ons hart ombuigt
en bereid maakt tot verzoening;
uw Geest beweegt het mensenhart”
en dat hart moet meebuigen,
“zodat vijanden weer met elkaar in gesprek gaan,
tegenstanders elkander opnieuw de hand reiken
en volkeren elkaar trachten te ontmoeten.
Aan U is het te danken
dat door de wil tot vrede
twisten worden bijgelegd,
haat door vergeving wordt overwonnen
en wraak wijkt voor vergiffenis”
(2e Euch. Gebed voor de verzoening).
Dat die wil tot vrede moge overheersen
en in de kracht van Uw Geest
wonderen tot stand zal brengen.
Dat is de échte zege,
dat is de ware overwinning.
Wil, Heer, die zegen
aan de mensheid schenken.
