Zo kun je vrede brengen! Zalig kerstmis!

Nachtmis in de Kathedraal

Om 20.00 uur en om 22.30 uur vier­den we op 24 de­cem­ber de Nacht­mis in een volle ka­the­draal. daarvoor was de kin­der­vie­ring geweest met even­eens een volle ka­the­draal. Het ka­the­drale koor en vele vrij­wil­li­gers hebben hun best gedaan om dit allemaal weer in goede banen te gelei­den en prach­tige vie­rin­gen te doen zijn. De geboorte van Jezus, het kleine Kind in de kribbe wordt door de engel een "teken" genoemd. Wat heeft dat teken ons te zeggen?

Homilie

Zijn geboorte is een teken

NACHTMIS VAN KERSTMIS

“Dit zal voor jou een teken zijn:
je zult een pas­ge­bo­ren kind vin­den,
in doeken gewikkeld”.

Die woor­den van de engel
zijn ook voor ons:
dit kind mag voor jou een teken zijn.

Wil je een teken?

Mis­schien verlang je zelf naar een teken,
bij­voor­beeld als je voor een keuze staat
- kan ik niet een teken krijgen wat ik moet doen? -
of als je een dier­baar iemand mist,
je zou even een teken willen krijgen
dat het goed is met die persoon,
dat die in vrede is.
En soms gebeurt dat.
Zo’n teken geeft hoop.
Maar niet ieder teken is even dui­de­lijk
Als je een teken krijgt,
moet je vaak even zoeken
om het te kunnen verstaan.
In deze nacht is de geboorte van een kind
ons als teken gegeven.
Wat heeft dat teken ons te zeggen?

Het won­der en de wer­ke­lijk­heid

Daarom: nogmaals heel harte­lijk welkom
in deze Nacht­mis.
We vieren samen iets moois, een won­der,
maar zon­der de reali­teit uit het oog te verliezen.
De wereld is op zo veel plaatsen hard en koud,
Het kerst­ge­beu­ren vond
meer dan twee­dui­zend jaar gele­den
plaats in Beth­le­hem,
een stadje niet ver van Jeru­za­lem,
dat nu Pales­tijns gebied is.
Jezus is geboren
als Jood in Pales­tijns gebied.
Dat brengt ons al meteen
bij de wer­ke­lijk­heid van dit moment
én bij de bede van deze nacht
dat er vrede mag zijn op aarde.
Normaal is Beth­le­hem deze dagen
vol mensen
en zijn alle hotels net zo volge­boekt
als in de tijd van Maria en Jozef,
maar nu is alles leeg en verlaten.

Onmacht

En de ene oorlog is nog niet afgelopen
of de volgende begint al
en de drei­gingen zijn groot;
ook van­nacht zullen we bid­den
voor Israël, Palestina, Oekraïne, Jemen en Soedan
en zoveel andere plaatsen.
Al twee­dui­zend jaar
wordt het verhaal ver­teld
van de engelen die zingen
over eer aan God en vrede op aarde,
maar er is geen toverformule
waardoor die vrede tot stand komt
en de mens­heid is zelf niet in staat
vrede te rea­li­se­ren.
En mis­schien moeten wij in deze Kerst­nacht
con­sta­te­ren dat we er zelf ook niet in zijn geslaagd
met ie­der­een in vrede te leven

Het teken van dit pas­ge­bo­ren kind

En dan is er toch weer dat teken:
een klein kind in een stal
omringd door wat dieren en armoe­dige her­ders.

Hij wordt genoemd: de “Vrede­vorst”,
maar Hij wordt piepklein geboren,
zon­der macht, hulpeloos en arm.

Wat heeft dat teken ons te zeggen?

Hoe brengen we vrede?

In onze ver­hou­ding met andere mensen
gebeurt het heel ge­mak­ke­lijk:
je wilt winnen, je wilt een dis­cus­sie winnen,
gelijk krijgen, een positie veroveren,
de eerste wor­den, de beste.
Maar een relatie die we met anderen krijgen
komt niet dáárdoor tot stand,
maar door de verbin­ding die we maken,
door begrip, meeleven,
een ander een kans geven,
niet het beste pakken voor jezelf.
De verbin­ding die we zoeken
brengt de relatie, brengt vrede.

Zo is het in onze relatie met andere mensen,
zo is het in een relatie met God,
zo is het ook in de grote wereld:
vrede komt niet door over­macht en onder­druk­king,
vrede kan er pas komen
als je op de knieën gaat,
je klein maakt en kind wordt,
want, mensen­kind je bent ge­roe­pen
- wij zijn allemaal ge­roe­pen -
om verbin­ding te maken en zaadjes te zaaien,
zaadjes van vrede en vreugde,
zaadjes van geluk,
van geloof, hoop en liefde.

Het Kind van Beth­le­hem komt om ons te red­den,
maar de verlos­sing begint al
met de zaadjes die wij zaaien.

Een bloem in Gaza-stad

In Gaza-stad is een kleine katho­lie­ke kerk.
Die kerk is de afgelopen week in het nieuws geweest
omdat de gebouwen zijn gebombar­deerd
met de dood van ver­schil­lende mensen.
Er zijn niet veel katho­lie­ken in Gaza,
de meeste mensen zijn er moslim,
maar er is een kerk en een school,
een huis voor licha­me­lijk beperkte kin­de­ren
en drie kloostertjes met een paar zusters.
Die zusters daar
had­den weg kunnen gaan,
de paspoorten hebben zij daarvoor,
maar ze zijn ge­ble­ven
omdat hun ménsen niet weg kunnen.
Samen zorgen de zusters
nu voor zo’n 6 à 700 mensen,
zo goed en zo kwaad als het gaat.
Het is gevaar­lijk om in Gaza op straat te komen,
toch zijn er allerlei mensen, ook volop moslims,
die komen helpen,
ze brengen van het weinige wat ze hebben
nog iets voor die mensen mee.

Stel je het maar voor: een stad in puin,
verwoes­ting en doden
en mid­den in die chaos
bloeit er een bloem van men­se­lijk­heid,
Het is een teken,
al is dat klein als het Kind van Beth­le­hem.

Slechts een teken...

Nee, meer dan een teken is het niet
maar dat teken is be­lang­rijk:
de enige kracht die in staat is
haat en geweld te over­win­nen is de liefde:
de liefde die kan buigen,
die de minste kan zijn en dient.
De haat schreeuwt,
de liefde fluistert,
maar het is de liefde
die het hart van de ander bereikt.
Die liefde is er ook, ondanks alles, Godzijdank,
 een bloem tussen de tekens van verwoes­ting!

Jezus is geboren, als een teken, zegt de engel,
een teken om niet bij de pakken neer te zitten,
zaadjes van liefde te blijven zaaien,
met geloof en hoop.
Wees een teken!
Je zult vruchten dragen!