Moet de kerk niet wat meer 'mainstream' worden?

Goede opkomst voor gebedsdag seminarie

Zou de kerk aan­trek­ke­lijker zijn en meer roe­pingen trekken als zij wat meer aan deze tijd aan­ge­past zou zijn? Bij die vraag ston­den we (onder meer) stil in de homilie van de Eucha­ris­tie­vie­ring op de Gebeds­dag van het semi­na­rie. Veel leden van de Gebeds­kring van het semi­na­rie waren naar deze dag geko­men, die begon met rozen­krans en heilige Mis.

Rector Jeroen de Wit con­ce­le­breerde, evenals de rector van het Re­demp­to­ris Mater semi­na­rie, rector Luc Georges en pater martin Barta die voor de Mis had biecht gehoord. Diaken Josue Mejia Sanchèz assis­teerde. Pries­ter­stu­denten vorm­den het koor en dien­den de Mis.

Het speet me dat ik niet meer van de dag kon bijwonen dan de Mis, door de uit­vaart van de overle­den pastoor en oud-vica­ris Jan Vriend. Zo was er na de Mis nog een pro­ces­sie door het park en andere onder­de­len waar­on­der een lezing van diakne Wim Timmer en ge­tui­ge­nissen van se­mi­na­risten.

Homilie

ZOU ZIJ DAN NIET AANTREKKELIJKER ZIJN?

ZATERDAG IN DE DERDE WEEK VAN PASEN GEBEDSDAG SEMINARIE

Be­trok­ken­heid

Ik ben dank­baar dat U vandaag geko­men bent
en op die manier
uw be­trok­ken­heid bij de pries­ter­oplei­ding
laat blijken.
Dat is een gees­te­lij­ke be­trok­ken­heid,
die tot uiting komt in Uw eigen gebed en meeleven
en vandaag in het mee vieren van deze gebeds­dag..
Daar­mee geeft U een teken en laat U zien
dat U waar­de­ring hebt voor de jonge mannen
die hun leven aan Christus en Zijn Kerk willen wij­den
en zich voor­be­rei­den op de heilige wij­dingen
en dat U ach­ting hebt voor het katho­lie­ke pries­ter­schap,
dat een dienst is aan het volk van God,
met name door hun her­der­schap, de ver­kon­di­ging
en de bedie­ning van de sacra­menten.
Dank U wel voor dit meeleven en meebid­den,
dank voor Uw harte­lijke steun op allerlei manieren.

Lu Monferrato

Afgelopen zon­dag heb ik aan een groepje dames
de pelgrims­ze­gen gegeven.
Ze gingen op weg naar Lu Monferrato
en zullen daar op roe­pingen­zon­dag
- deze zon­dag - zijn.
Wat is er zo bij­zon­der aan Lu Monferrato?
In dat dorpje van een paar duizend inwoners
begon in het jaar 1881 een groepje moe­ders
te bid­den om roe­pingen
voor het uit­ge­stelde H. Sacra­ment,
samen met de pastoor van de pa­ro­chie.
Wat er toen gebeurde is bijna onge­loof­lijk:
het gebed ging vrucht dragen, heel veel vrucht:
323 roe­pingen kwamen er uit het dorpje voort,
152 pries­ters en 171 zusters.
Dat gebed bleef dus niet zon­der gevolgen,
maar aller­eerst bij die vrouwen zelf,
die door de aanbid­ding en door het gebed
wer­den gevormd, hun band met God verdiepten
en zo een vrucht­ba­re bodem kon­den zijn
waarin Gods roe­ping kon wor­den verstaan.

Moet de kerk niet ver­an­de­ren?

Maar mis­schien denkt U nu:
dat was mooi in 1881,
maar nu is de tijd wel heel anders.
Zullen er nu nog wel roe­pingen zijn
in onze seculiere wereld,
waar zo weinig mensen gelovig zijn?
Zullen er jon­ge­ren zijn die pries­ter wor­den
in de maat­schap­pij van nu?
Moet de Kerk mis­schien beter heel erg ver­an­de­ren
om aan­trek­ke­lijk te kunnen zijn?
Mis­schien het celi­baat afschaffen
of er andere opvat­tingen op na gaan hou­den
over abortus en eutha­na­sie, over gen­der en seksua­li­teit?
Als de katho­lie­ke kerk
meer “mainstream” zou wor­den in haar ideeën,
zou zij dan niet veel aan­trek­ke­lijker zijn?

Dit eerst!

Laat ik eerst daarover zeggen
dat we mogen ver­wach­ten
dat een pries­ter iedere persoon
bena­dert met respect en uit­no­di­gend.
Het celi­baat is daarbij het grote teken
dat een pries­ter zijn hele leven geeft
in dienst van God en de mensen,
dat hij alles voor hen over heeft.
Hij doet afstand van een gezin
om vader voor het gezin van God te zijn.

On­aan­tast­bare waar­dig­heid

Tege­lijk is de bood­schap over de men­se­lijke waar­dig­heid
een be­lang­rijke basis van het katho­lie­ke geloof:
ieder mens is geschapen
naar het beeld en de gelijkenis van God;
daar mogen we niet aan sleu­telen,
die waar­dig­heid is on­aan­tast­baar
en dat is een uit­no­di­ging om ons zelf te aan­vaar­den
zoals we geschapen zijn
- je bent goed zoals je bent,
ja ook met die kruisen en min­puntjes,
juist die kunnen je weg wor­den naar hei­lig­heid -
en de uit­no­di­ging ligt er
om tege­lijk een goede strijd te strij­den
om onze men­se­lijke waar­dig­heid
niet te verduis­te­ren door kwaad te doen.

Je gees­te­lij­ke strijd

Wees liefde­vol, zuiver en oprecht, trouw en principieel.
En ben je bezweken voor een verlei­ding?
Sta dan weer op, vat moed, ga door!
Dat is een strijd die iedere mens moet voeren,
want we hebben ze allemaal, die min­puntjes.
De pries­ter is ge­roe­pen
om dat te ver­kon­di­gen, daarin te be­ge­lei­den,
voor de mensen te bid­den en hen moed in te spreken:
heb begrip voor elkaar, wees barm­har­tig,
maar hij moet nooit het ver­keerde goed noemen
of het goede ver­keerd.

Dignitas infinita

Paus Fran­cis­cus heeft hier
een nieuw do­cu­ment over goedge­keurd,
dat vorige week is ver­sche­nen,
Dignitas infinita, einde­loze waar­dig­heid.
Iedere mens bezit die einde­loze waar­dig­heid.

Moet het anders?

Een pries­ter heeft geen ge­mak­ke­lijke taak
omdat hij een bood­schap verkon­digt
die soms mensen tegen de borst stuit
of die ze niet kunnen begrijpen.
Moet de kerk haar bood­schap dan maar ver­an­de­ren?
Kan de kerk zich beter aanpassen
aan de opvat­tingen van deze tijd?
Nee, ze moet alleen maar leren
om met nog meer geduld
en nog meer liefde te spreken,
opdat iedere mens mag kunnen ervaren
dat de liefde van de goede God
naar ons allen uitgaat
en dat niemand wordt uit­ge­slo­ten
van die liefde.
God is op aarde geko­men
om te sterven voor zon­daars.

Hij staat niet alleen

Een pries­ter heeft dan wel geen ge­mak­ke­lijke taak
om dat door te geven en voor te leven,
maar hij mag ook weten
dat hij niet alleen staat
en dat het Jezus niet heel anders is ver­gaan.
Dat hoor­den we in het evan­ge­lie van vandaag:
Jezus is Zijn bood­schap aan het ver­kon­di­gen,
maar het stuit de mensen tegen de borst,
ze nemen er aanstoot aan,
het is voor hen niet om aan te horen
en heel veel mensen lopen weg.
Dat is voor ons een heel herken­ba­re situatie.
Jezus vraagt dan aan der twaalf apos­te­len
of zij mis­schien ook weg willen gaan.
Maar die ant­woor­den met vuur en over­tui­ging:
“Heer, naar we zou­den wij gaan?
Uw woor­den zijn woor­den van eeuwig leven”.

Naar wie anders?

Laten we die woor­den zelf herhalen
en bid­den dat elke pries­ter dat ook zal kunnen doen:
 “Heer, naar wie zou ik gaan
uw woor­den zijn woor­den van eeuwig leven...”

Dank!

Veel dank voor uw gebed,
blijf alstublieft bid­den
om roe­pingen
en voor degenen die ge­roe­pen zijn,
voor de se­mi­na­risten,
bij­zon­der voor degenen die bin­nen­kort
tot pries­ter wor­den gewijd,
dat dit vuur steeds weer opnieuw
in hen zal oplaaien
en zij pries­ters mogen kunnen zijn
naar het hart van de goede Herder
en met het hart van een goede her­der...