Het gaat niet om de buitenkant...!

Sacramentsprocessie in Amsterdam

In de O.L. Vrouwe­kerk aan de Keizers­gracht in Am­ster­dam heb ik de H. Mis van Sacra­ments­dag gevierd met aan­slui­tend de pro­ces­sie door de straten van Am­ster­dam. In de volle kerk met zang van het Sint Alphonsus­koor vier­den we het feest van de Eucha­ris­tie, het Sacra­ment waardoor Jezus de Heer ons sterkt op onze pelgrims­tocht door het leven.

Communie of niet

Het valt me in de grote kerken van ons bisdom op dat er steeds meer mensen op de tong te communie gaan en ook dat steeds meer mensen in plaats van de communie om de zegen vragen. Dat laatste kan allerlei redenen hebben: er zijn mensen bij die (nog) niet gedoopt zijn of (nog) niet katho­liek, er zijn mensen bij wie het past op hun gees­te­lij­ke weg zich op dat moment te ont­hou­den van de heilige communie, anderen die nog niet de kracht of de moge­lijk­heid hebben gevon­den te breken met een bepaalde levens­stijl vaak in het relationele vlak, of die nog niet kon­den biechten, of om wat voor reden ook.

Een eigen gees­te­lij­ke weg

Ieder mens heeft zijn eigen gees­te­lij­ke weg, zijn eigen gees­te­lij­ke strijd ook, zijn eigen roe­ping en zijn eigen demonen. Het is mooi om te zien dat zoveel mensen naar voren komen met geloof om de zegen te ont­van­gen. Ook zijn er mensen die vanuit de spiri­tua­li­teit van hun bewe­ging of ge­meen­schap juist bewust op de hand de communie ont­van­gen. Dat is allemaal goed: het mooiste is het geloof, de eerbied en de nede­rig­heid waar­mee een mens voor zijn Schepper gaat staan en Hem - mis­schien met veel vallen en opstaan - Heer van zijn leven laat zijn.

De vie­ring

In de Eucha­ris­tie­vie­ring con­ce­le­breer­den rector Rafael Ojeda en pries­ter Eugene Graas, terwijl diaken Philip Weijers assis­teerde. acolieten van de kerk en se­mi­na­risten assis­teer­den. Pries­ter Sergio Cascon was de ceremonia­ris.

Pro­ces­sie

Aan het einde van de Mis werd het H. Sacra­ment uit­ge­steld en trokken we met het Aller­hei­ligste naar buiten, gevolgd door vele mensen die in de pro­ces­sie meeliepen. De fanfare Wilhelmina uit Volen­dam trok mee in de pro­ces­sie en samen met het koor en de voorbid­ders wissel­den zij muziek, zang en gebed af. Ook pater Antonios Saliba en gelo­vi­gen van de Syrisch orthodoxe kerk trokken mee, evenals deken van Am­ster­dam Eric Fennis, pater Pieter Wijlick SSS en pater Gabriel Heinzelmann OJSS. Tijdens de pro­ces­sie werd de zegen gegeven over de stad Am­ster­dam, die dit jaar het jubileum­jaar zal beginnen.
Bij terug­komst in de kerk werd het Tantum Ergo gezongen en de zegen gegeven met het H. sacra­ment.

Na afloop van de vie­ring was er nog een gezellig samen­zijn in de zaal naast de kerk, waar vele mensen elkaar kon­den ont­moe­ten en spreken.

MEER IS HET NIET...

SACRAMENTSDAG

Hoe groter, hoe beter?

Wij mensen hebben vaak de nei­ging
iets be­lang­rijk te vin­den
als het groot is en in­druk­wek­kend,
maar niet als het klein is
en uiter­lijk onbe­te­ke­nend lijkt.

Veel mensen scheppen graag een beetje op
over hoe groot, hoe ver, hoe bij­zon­der en mooi
iets wel niet is wat zij bezitten of hebben gedaan
en welke gewel­dige re­sul­taten zij hebben behaald.
Een verre vakantie maakt meer indruk
dan een vakantie dichtbij,
een grote auto meer dan een kleintje
en een hoge be­lang­rijke functie
meer dan een gewoon baantje, enzo­voorts.

On­der­ge­sneeuwd

Dat heeft soms tot gevolg
dat het dan heel erg gaat over uiter­lijke zaken,
over status en macht
en niet over het hart,
niet over wat echt waarde­vol is in het leven.

Zo is het voor vrouwen soms las­tig
om het te ver­tellen als ze niet buitenshuis werken,
want vaak tel je pas mee door je carrière.
Terwijl toch een gezin nog veel be­lang­rijker is dan een baan.
Het is niet dat ik vind
dat vrouwen perse thuis moeten blijven,
maar de echte waar­den
raken in onze samen­le­ving
ge­mak­ke­lijk wat on­der­ge­sneeuwd.

Waar gaat het om?

Wat echt be­lang­rijk is,
is niet dat je groot en be­lang­rijk lijkt,
met je uiter­lijk een schoon­heids­prijs kunt winnen,
een positie hebt en mensen tegen je opkijken.
Wat ons wer­ke­lijk mooi en bewon­de­rens­waar­dig maakt
is de schoon­heid van onze ziel,
onze gees­te­lij­ke rijkdom,
de binnen­kant.
Een mooie binnen­kant
zit vaak verstopt
onder een onaanzien­lijke buiten­kant.
Daarom is het zo be­lang­rijk
dat we door het uiter­lijke heen proberen te kijken.

Moeder Teresa

Zo is het in het leven van de heiligen.
Denk bij­voor­beeld aan de heilige Moeder Teresa.
Zij was een klein, gebogen zustertje
dat arme ster­ven­de mensen opraapte
in de straten van Calcutta.
De be­lang­rijke mensen gingen
aan die ster­ven­de mensen voorbij.
Moeder Teresa deed een werk wat niemand wilde doen,
maar gelei­de­lijk aan
wer­den toch veel mensen erdoor geraakt,
van binnen geraakt,
en besloten haar na te volgen.
Door inner­lijke aantrek­kings­kracht
- niet door groot en be­lang­rijk te zijn -
werd dat een we­reld­wijde bewe­ging
van zusters en co-workers
die zich inzetten voor de armsten van de armen.
De zusters leven heel een­vou­dig,
niet in de schijn­wer­pers.
Ze scheppen niet op, alleen let­ter­lijk:
ze geven de armen te eten.

Josephina Bakhita

En de heilige Josephina Bakhita was als kind
een heel aantal malen als slavin verkocht,
toen ze vrijkwam werd zij kloosterzuster in Italië;
zij zat bij de poort van het klooster,
een een­vou­dig en verborgen baantje.
En zij had nog best veel last van de trauma’s
van haar jeugd, want zij had veel moeten doorstaan.
Zij leefde een­vou­dig en verborgen,
maar zij liet toch op vele mensen grote indruk na,
door haar verborgen leven en haar eenvoud,
door haar liefde, haar gebed en gees­te­lij­ke kracht.
Nu is zij een heilige
en patrones tegen mensen­handel.

Pier Giorgio Frassati

Of neem Pier Giorgio Frassati,
die volgend jaar heilig wordt verklaard.
Hij kwam uit Turijn.
Zijn ouders waren druk met heel veel dingen
- die had­den be­lang­rijke posities in de maat­schap­pij -
en ze had­den helemaal niet goed door
waar hun zoon mee bezig was.
Die was ‘s morgens vroeg - toen ie­der­een nog sliep -
al op pad om naar de Mis te gaan
- net weer terug voor het ontbijt -;
over­dag stu­deerde hij aan de uni­ver­si­teit,
dat wisten ze na­tuur­lijk wél,
maar hij bezocht en hielp tege­lijk
tal­loze arme mensen.
Zijn ouders had­den geen idee..!
Hij is jong gestorven
en er ston­den duizen­den en duizen­den arme mensen
langs de straten van de stad
toen zijn levenloos lichaam voorbij ging.
Toen gingen de ogen van zijn ouders open.

De binnen­kant

Het is leuk als U er leuk uitziet,
maar uit­ein­delijk gaat het niet om die buiten­kant,
die is niet van belang.
Het gaat om de binnen­kant
en wat we in het verborgene
aan goeds hebben gedaan,
zon­der op te scheppen of te pronken.

Het is dat precies wat mogen leren en ervaren
tij­dens de Mis, door de heilige Eucha­ris­tie.

Eucha­ris­tisch leven

Je zou kunnen zeggen:
een­vou­dig leven is Eucha­ris­tisch leven,
in het verborgene goede dingen doen,
is leven zoals de Eucha­ris­ti­sche Jezus .
Waarom?
Jezus zelf heeft een super-een­vou­dige buiten­kant gekozen
- een stukje brood, meer is het niet -
om onder die gedaante
verborgen onder ons aanwe­zig te zijn.
Je ziet het er niet aan af,
maar onder die heel een­vou­dige,
onaanzien­lijke buiten­kant van een hostie
gaan de grootste kracht
en de grootste genade schuil!
Het is die genade die je sterkt
om niet te leven voor een op­per­vlak­kige buiten­kant,
voor de compli­mentjes van de mensen,
voor het aanzien dat je mis­schien geniet.

De Eucha­ris­ti­sche genade

De Eucha­ris­ti­sche genade is een genade
om écht te kunnen leven,
vanuit je geloof, vanuit je hart,
trouw en dienst­baar,
niet alleen zo lang het leuk is,
maar met de bereid­heid om offers te brengen,
want alleen als we bereid zijn om offers te brengen,
zullen we goed en betrouw­baar mens kunnen zijn,
iemand op wie anderen kunnen bouwen
en die ge­tui­ge­nis aflegt van Jezus Christus
die verborgen onder ons aanwe­zig is.