Pro Ecclesia in in Duivendrecht

Kosters geridderd

Op moe­der­dag, 12 mei mocht ik aan twee kosters van de Sint Urbanus­kerk in Dui­ven­drecht de pau­se­lijke onder­schei­ding “Pro Ecclesia et Pontifice” uitreiken: de heren A. Laker­veld en G. Splinter. Beide heren hebben zich tien­tal­len jaren let­ter­lijk en figuur­lijk geheel “pro Deo” ingezet voor de paro­chie­kerk en de kapel in ‘t Reijbers­bosch.

Het kosters­werk omvat veel taken, zoals het openen en sluten van de kerk, het voor­be­rei­den van alles wat voor de heilige Mis nodig is en daar kwamen voor deze kosters nog vele andere taken bij, zoals het on­der­houd van de pastorietuin en het rij­den van de pastoor bij de zieken­com­mu­nie. Terecht dus dat zij op deze dag in het zonnetje wer­den gezet. Ook de burge­mees­ter van de ge­meen­te Ouderamstel, mw. M. Blankers-Kasbergen, kwam de beide kosters fe­li­ci­te­ren.

Homilie

Broe­ders en zusters, Het is voor mij een vreugde weer eens in Dui­ven­drecht te mogen zijn waar ik in het verle­den zo vaak de heilige Mis heb gevierd en waar­ne­mend pastoor ben geweest.

Na­tuur­lijk ben ik ook blij met de nieuwe pries­ters die in Dui­ven­drecht en in de regio hun pries­ter­lijke diensten vervullen en naar ik begrijp ook al allerlei ini­tia­tie­ven nemen om echt met de mensen in contact te kunnen zijn. Dat is heel goed.

Deze pries­ters behoren tot de SVD, de ge­meen­schap van het god­de­lijk Woord, en zij hebben - als ik me niet vergis - ook een bij­zon­dere devotie voor de heilige Geest.

Hun stichter, de zalige pater Arnold Jansen, heeft zusters gesticht die hij noemde: "Dienaressen van de heilige Geest".

De pries­ters doen hun pas­to­rale werk niet alleen, Gelukkig wor­den zij onder­steund door talrijke vrij­wil­li­gers en ik heb hier zelf mogen meemaken hoe be­lang­rijk die zijn.

In de tijd dat pastoor Laan met emeritaat was gegaan ging alles goed en gewoon door, omdat er hier altijd mensen waren in het kerk­bestuur, in het koor, voor de li­tur­gie, de catechese en het kos­te­ren, die met veel liefde zorg droegen voor de sint Urbanus­kerk.

Graag wil ik al diegenen die zich inzetten daarvoor bedanken, zon­der nu op dit moment namen te gaan noemen, omdat ik dan zeker net een be­lang­rijk iemand zou vergeten.

Het is bij­zon­der te waar­de­ren dat u zo met en­thou­sias­me ver­der gaat samen met de nieuwe pries­ters.

We zijn nu in de tijd tussen Hemel­vaart en Pink­ste­ren en we wachten op de komst van de heilige Geest.

Ik ver­telde zojuist al dat de SVD en de pries­ters hier een bij­zon­dere devotie hebben voor de heilige Geest, dus graag bid ik met hen en met u allen dat de heilige Geest deze pa­ro­chie zal lei­den, dat Hij jullie allen de goede rich­ting zal wijzen, dat de Geest van God ieder van u zal helpen en u wijs­heid, kracht, liefde, eerbied voor God, zuiver­heid van intentie en alles wat goed is mag geven.

In het evan­ge­lie van vandaag legt Jezus er veel nadruk op dat er een­heid nodig is en Hij bidt tot Zijn hemelse Vader dat Hij die een­heid en ver­bon­den­heid met God en onder elkaar mag geven aan Zijn leer­lin­gen.

Eenheid en liefde zijn mooie woor­den, maar ze zijn niet zo ge­mak­ke­lijk te rea­li­se­ren.

Hoe ge­mak­ke­lijk ont­staat er geen ruzie tussen een man en vrouw, tussen buren, onder de kin­de­ren in het gezin, rond de ver­de­ling van een erfenis, over iets wat een ander heeft gezegd of gedaan, enzo­voorts, enzo­voorts.

Wie weleens naar de rij­dende rechter kijkt weet een beetje over hoeveel dingen mensen met elkaar in conflict kunnen raken.

Hoe vaak zie we helaas ook niet dat liefde omslaat in diepe haat en dat mensen elkaar gewoon niet meer kunnen bereiken.

Dat is heel jammer, maar soms is het wel goed te begrijpen dat er con­flic­ten zijn ontstaan: de een heeft iets gedaan waardoor een ander zeer gekwetst wordt en die eerste heeft niet de moed om erop terug te komen.

Toch is de een­heid waar Jezus op wijst en voor bidt niet alleen of aller­eerst dat iemand schuld moet bekennen als hij iets ver­keerds heeft gezegd of gedaan.

Dat zou na­tuur­lijk wel heel goed zijn, Maar het werkt helaas niet zo! Het is voor mensen vaak een grote drempel om onder ogen te zien dat zij zelf iets ver­keerd hebben gedaan.

Vaak geven mensen liever alles en ie­der­een de schuld dan naar zich­zelf te kijken.

Helaas merken we dat ook in de kerk: de rijen voor de communie­bank zijn jammer genoeg lan­ger dan de rijen voor de biecht­stoel! En toch is het iets heel moois om daar Gods ver­ge­ving te ont­van­gen.

Van God weet je eigen­lijk zeker dat Hij iemand is die je altijd wil ver­ge­ven, die je altijd een nieuwe kans wil geven, van wie je weer een nieuw begin mag maken, wat je ook hebt gedaan.

Bij Hem kan dat altijd! Als we kijken naar hoe Jezus het zelf doet, betekent dit dat als er con­flic­ten zijn het nog niet eens het eerste is dat degene die fout was dat moet erkennen.

De een­heid waar Jezus om bidt in het evan­ge­lie betekent eigen­lijk aller­eerst dat we allemaal moeten proberen ons hart geopend te hou­den of weer te openen wanneer iemand ons te kort heeft gedaan.

Je voelt je diep bele­digd, het doet je pijn wat die ander heeft gezegd of gedaan en je bent geneigd om tegen ie­der­een te ver­tellen hoe slecht die ander wel niet is, maar je roe­ping is dan toch om te doen zoals Jezus deed toen ze Hem aan het kruis had­den geslagen en te bid­den: "Vader, vergeef het hun, Want zij weten niet wat ze doen".

Een vader had zijn gezin verlaten En eigen­lijk was de vrouw en waren de kin­de­ren opgelucht.

Zij had­den een heel zware tijd achter de rug.

Maar die vrouw begon toch niet die man af te schil­de­ren als de grote boeman, die zo verschrikke­lijk slecht was, maar ze zei tegen de kin­de­ren die zelf best veel had­den mee­ge­maakt: "Papa heeft een probleem met agressie, laten we iedere avond speciaal voor hem een wees gegroet bid­den dat Maria zijn hart mag raken en hem mag helpen dit probleem te over­win­nen".

Zo had zij door deze woor­den en door het gebed de problemen die er waren geweest niet ontkend, maar tege­lijker­tijd had zij de liefde bewaard en door hem ondanks alles in haar gebed op te nemen, stond zij open voor een stukje band en een­heid.

Dat was na­tuur­lijk niet ge­mak­ke­lijk, er was wel zoveel gebeurd dat haar gevoel zei: ‘Ik wil nooit meer iets met hem te maken hebben’.

Maar zij koos een andere weg En liet zich niet door haat­ge­voe­lens mee­ne­men en zij ging hem niet zwart maken, al had hij haar ook nog zoveel aan­ge­daan.

Dat was na­tuur­lijk wel heel erg mooi! Hier ligt de weg ook van onze roe­ping: heb je het moei­lijk met iemand? Hou je hart toch open en probeer die persoon te bekijken met de ogen van Jezus die iedere mens in Zijn liefde omvat, die bidt voor wie Hem haten en ver­volgen en die alleen maar wil ver­ge­ven....

En kijk daarbij na­tuur­lijk ook toch even kri­tisch naar jezelf; je hebt zoveel goede kwali­teiten, zoveel mooie eigen­schappen, zou je nu al dat moois in jezelf laten vergif­tigen door haat, door de gevoelens die je voor die ene hebt, die jou zoveel kwaad heeft gedaan? Je kunt beter voor hem of haar bid­den! Laten we ons voor­be­rei­den op het Pinkster­feest, dat is volgende week en bid­den om de komst van de heilige Geest in ons hart en in de harten van alle mensen, dat er meer een­heid, liefde.

verdraag­zaam­heid mag zijn in onze wereld, in het groot en in het klein.

AMEN.