Bij de KKI: Indonesische gemeenschap Haarlem 20 jaar
Je moet ook complimentjes geven!
Zondagmiddag 13 oktober vierde de Indonesische gemeenschap (KKI) haar twintig-jarig bestaan in de Haarlemse Kathedraal. Tegelijk werd het nieuwe informeel bestuur geïnstalleerd en gezseged voor hun taak in de gemeenchap.
Verloop van de dag
De Indonesische gemeenschap is op tal van plaatsen actief en pater Eko Manek svd is één van de priesters die er nauw bij betrokken is en deel uitmaakt van het bestuur van de gemeenschap voor Nederland en Vlaanderen. De gemeenschap heeft een mooi koor Cecilia dat bij de viering zong, begeleid door piano en instrumenten en na afloop was er een gezellige receptie en een heerlijke maaltijd. Als een hoogtepunt werd aan het einde de verjaardagstaart binnen gedragen en mocht ik de kaarsjes ontsteken (zie foto's).Aan het einde van de plechtigheid gingen we met de nieuwe bestuursleden op de foto en ook kon de gemeenschap zelf op de foto gaan. Alles getuigt van een goede sfeer en warme verbondenheid.
Zegening
Bij de viering concelebreerde pater Eko S. Manek svd en assisteerde diaken Patrick Günter. Er waren misdienaars/acolieten uit de eigen gemeenschap. Na de homilie werden de nieuwe bestuursleden gezegend, één van hen op afstand want zij was op haar vakantie-adres via Kathedraal TV verbonden. Alle bestuursleden kregen een kaars als herinnering aan hun doopsel waar de opdracht mee verbonen is de zending van Jezus Christus in de Kerk voort te zetten. Moge dat licht overal schijnen!
Helaas spreek ik geen Bahassa. De Mis werd in het Nederlands gedaan met Indonesische lezingen en voorbeden
Geef eens een complimentje!
HOMILIE 28E ZONDAG DOOR HET JAAR B 20e VERJAARDAG KKI
Erkenning
We verlangen allemaal weleens naar een complimentje:
je hebt het goed gedaan,
ik ben je dankbaar voor je inzet.
We vinden het allemaal denk ik wel fijn
als we gewaardeerd en erkend worden.
En het is ook goed en terecht
als we af en toe die erkenning en dankbaarheid
ontvangen en die naar anderen uitspreken.
Ook dat is een vorm van naastenliefde.
Dank aan de inzet voor KKI
Zo denk ik, is het wel terecht
als ik vandaag, bij het twintig jarig bestaan
al degenen zeer hartelijk bedank
die zich inzetten voor de KKI
en degenen gedenk die vanaf het begin,
in deze twintig jaar zoveel hebben gedaan
voor de Indonesische Gemeenschap.
Ik zie dat natuurlijk maar een beetje op afstand,
maar er is altijd een actief bestuur,
een heel gezellige bijeenkomst na de Eucharistieviering
met ook een voortreffelijke maaltijd erbij
en er zijn de jaardagen met de andere KKI’s erbij.
Inzet van velen
Dat kan natuurlijk alleen maar
dank zij de inzet van velen.
Ik ben daarom ook verheugd en dankbaar
dat weer nieuwe mensen zich willen inzetten
als een bestuur voor deze gemeenschap
en dat ik hen vandaag een zegen mag geven
voor hun nieuwe taak.
Van harte wens ik U proficiat
met deze twintig jaar
en ik wens U Gods overvloedige zegen
voor de jaren die gaan komen.
Het is dus terecht
als we iemand erkennen en waarderen
die zich inzet voor een goede zaak
en dat we af en toe een complimentje geven.
Omgaan met kritiek
Maar veel moeilijker is het
om ermee om te gaan,
als we kritiek geven of krijgen,
anderen vinden dat we iets niet goed hebben gedaan,
maken een op- of aanmerking.
We krijgen dan de neiging ons ertegen te verzetten,
ons te verdedigen,
ons eigen gelijk te bevechten
en sommige mensen worden er ook
een beetje depressief van
als ze een op- of aanmerking krijgen.
Heb ik het dan niet goed gedaan?
Ben ik niet goed genoeg?
Tel ik wel mee?
En omdat het niet altijd goed overkomt,
vinden we het ook vaak moeilijk
om een aan- of opmerking te maken,
of positiever gezegd:
om feed-back te geven.
Als God aanmerkingen op je heeft...
En nog moeilijker is het
als de kritiek van God zelf lijkt te komen,
als we ons tekort voelen schieten
in de ogen van God.
Sommige mensen zetten zich dan schrap:
“Het moet toch goed zijn wat ik doe,
ik wil het niet ander, ik doe het niet anders”;
anderen voelen zich
niet door God aanvaard en niet geliefd,
ik ben niet goed genoeg.
Niet nodig!
En eigenlijk is dat helemaal niet nodig,
want we zijn Gods geliefde kinderen,
ook als we niet zo perfect zijn.
De perfecte jongeman
Deze zondag komt er in het evangelie
een enthousiaste jonge man
naar Jezus toe.
Hij is er eigenlijk wel van overtuigd
dat hij goed bezig is:
alle geboden van God
heeft hij altijd al onderhouden,
van zijn jeugd af.
Hij vraagt: “Wat moet ik doen?”
Maar hij weet van tevoren al
dat hij alles al doet
wat nodig is om om een goede gelovige te zijn.
Hij komt dus eigenlijk naar Jezus toe
om een complimentje te krijgen.
Zijn vraag: “Goede meester, wat moet ik doen?”
was misschien niet zozeer een echte vraag
om meer te weten
over de weg van de navolging van Jezus,
maar het lijkt vooral een kans voor hem
om eens te laten zien hoe goed hij bezig is:
alle geboden onderhoudt hij!
Hij is een perfecte gelovige!
Wordt de kern overgeslagen?
Maar zo is het toch niet helemaal,
want de kern van ons geloof en van christen-zijn is
dat we klein zijn, eenvoudig en nederig,
dat we ons leven zien als een dienst,
een dienst aan God en aan onze naasten.
De Jongeman
Wat was het probleem met die rijke jonge man?
Uiteindelijk bouwde hij zijn leven
op zijn eigen prestaties
- dit en dat, hij deed het allemaal! -
op wat hijzelf had bereikt, wat hijzelf bezat.
Die jongen was zelf rijk:
hij bouwde zijn leven op bezit en prestaties.
Niet zo perfecte mensen
Er waren in de tijd van Jezus
ook mensen die minder perfect waren.
Denk aan de overspelige vrouw,
denk aan de tollenaar.
Zij hadden veel fouten gemaakt,
zonden begaan.
Maar hun echte rijkdom kwam van God:
hun hart was eenvoudig en nederig,
er kwam liefde, dankbaarheid en dienstbaarheid in hun leven.
Je ware rijkdom
Dan ben je echt rijk,
niet zoals de rijke jonge man,
maar omdat je leeft als een kleine mens,
die leeft van cadeautjes,
de gaven van God.
Van harte wens ik U allen toe
dat deze geest in ons allen mag zijn
en in deze gemeenschap
Proficiat met deze twintig jaar!
