Dino Deltin diaken gewijd in Heiloo

Zater­dag 16 no­vem­ber is Dino Deltin tot diaken gewijd in Heiloo. De Eucha­ris­tie­vie­ring begon om 11.00 uur. Een ver­slag met de foto's .

Onderaan dit bericht vindt U de foto's van de wij­ding, gemaakt door Wim Koopman.

Velen kwamen vieren

De grote bede­vaart­ka­pel was bijna helemaal gevuld. Familie, pa­ro­chi­anen van de Water­kant en de Titus Brandsma pa­ro­chie Broe­ders en zusters van de neo­ca­te­chu­me­nale ge­meen­schappen, pries­ters en vele andere gelo­vi­gen waren geko­men om de fees­te­lij­ke vie­ring mee te maken. Mgr. Bart Putter, vica­ris-generaal, rector Jeroen de Wit, rector Luc Georges, studieprefect José Manuel Tercero Simòn, de dekens en de andere pries­ters con­ce­le­breer­den. Een gelegen­heid­koor van pa­ro­chi­anen uit de regio Water­kant, se­mi­na­risten en jon­ge­ren van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg ver­zorgde de zang onder lei­ding van pastoor Álvaro Rodríguez Lucque en deed dat op voor­tref­fe­lijke wijze.

Na afloop van de vie­ring maakten velen gebruik van de moge­lijk­heid om Dino te fe­li­ci­te­ren in de bede­vaart­ka­pel, terwijl buiten en in het Oesdom de fees­te­lij­ke receptie was.

Kroa­tisch

Aan het begin van de vie­ring heb ik ge­pro­beerd om een paar woor­den in het Kroa­tisch te zeggen , na­tuur­lijk geholpen door Dino zelf die een tekst voor me had in­ge­spro­ken. Ik wil echter niet beweren dat dit een enorm succes was al heeft men de poging met grote welwillend­heid aanhoord. Voor de gasten uit Kroatië was er gelukkig ver­der simul­taan­ver­ta­ling . De se­mi­na­risten dien­den bij de mis en som­mi­gen van hen zongen mee in het koor. Het was alles bij elkaar een heel fees­te­lij­ke vie­ring .

Feest

Daarna werd het feest ver­der voort­ge­zet in het Re­demp­to­ris Mater semi­na­rie. Bijna 180 gasten waren daar bijeen voor een fees­te­lij­ke lunch die met de hulp van vele vrij­wil­li­gers voor­tref­fe­lijk was klaar gemaakt.

hier­on­der vindt u de preek die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

Blijf bid­den

DIAKENWIJDING DINO DELTIN, Heiloo, 16 no­vem­ber 2024

Beste Dino, ouders en familie, broe­ders en zusters,

Jezus leerde Zijn leer­lin­gen
dat ze moesten bid­den
en daarin niet versagen.

Houdt Hij van mij?

Het evan­ge­lie van vandaag
geeft ant­woord op de situatie
van een mens die een beetje ont­moe­digd is,
zoals dat ons allemaal wel kan over­ko­men:
Zou God mij wel horen?
Houdt Hij van mij, heeft Hij mij lief?
Is er wel een God die voor mij zorgt,
die zich in Zijn barm­har­tig­heid
over mij ontfermt?

Laat je niet ont­moe­di­gen,
blijf bid­den!

De drukke mens

En het is ook een ant­woord
op de situatie van een mens
die druk is, geen tijd heeft:
één ding is er
wat je nooit moet vergeten:
het is be­lang­rijk om te blijven bid­den.
Laat niet toe dat je wordt opgeslokt
door het werk en de dingen die voorbij gaan,
blijf bid­den!

Per­soon­lijke erva­ring

Zou God je wel horen?
Inder­daad, de per­soon­lijke erva­ring
dat God er wer­ke­lijk voor je is,
dat Hij van je houdt,
dat Hij zorg voor je draagt
en aan je leven een bestem­ming heeft gegeven,
dat is wel het mooiste en meest waarde­volle
dat ons in ons leven kan over­ko­men,
dat is de basis voor heel ons leven.
Vergeet daarom nooit wat God je heeft gedaan.

Die erva­ring, beste Dino,
heb je in jouw leven mogen opdoen
en dat is een grote genade.

Dorheid

Nu zin er ver­schil­lende heiligen geweest
die tij­den van gees­te­lij­ke dor­heid en leegte
hebben mee­ge­maakt.
Johannes van het kruis
sprak over de donkere nacht van de ziel
en Moeder Teresa heeft tien­tal­len jaren
in dikke duisternis geleefd:
de hemel leek vol­ko­men gesloten te zijn.

Twee dingen

Hoe hebben zij het gered?
Hoe kwamen ze er door­heen,
door zo'n be­proe­ving?
Hoe wer­den ze zulke grote heiligen?

Ik denk dat twee zaken heel be­lang­rijk waren:
de her­in­ne­ring aan de aanra­king van God
- vergeet nooit de won­de­ren die God deed -
en de absolute trouw aan het gebed.
Een heilige is iemand
die op God weet te wachten.

Eeuwig­heids­waarde

Van alle andere mooie erva­ringen
die we kunnen opdoen,
moeten we ge­woon­lijk zeggen:
die erva­ringen betreffen iets dat op zich tij­de­lijk is:
een mooie reis, zelfs een prach­tige itinerantie-periode,
een goede relatie of het krijgen van een kind,
al die erva­ringen die ons zo kunnen verrijken,
gaan voorbij,
niets van dat alles duurt eeuwig;
maar die erva­ringen
en zelfs het kleinste woord of gebaar
kunnen eeuwig­heids­waarde krijgen
door onze open­heid en Gods genade,
doordat het niet voor ons­zelf was,
maar apos­to­laat:
een erva­ring die we opdoen,
een woord dat we spreken,
steun die we geven,
alles kan een bij­zon­dere bete­ke­nis krijgen
en ons­zelf of iemand anders
heel veel helpen
om de weg van Jezus Christus
te ont­dek­ken en te blijven gaan.

Instru­ment van genade

Dat gebeurt door Gods genade,
waar­van je dan op zo'n moment
een instru­ment mag zijn.

Ik denk dat we pas in de hemel
goed zullen kunnen zien
hoe Gods liefde­volle weg met ons
is gegaan.

Dit is het aller­be­langrijkste
en het allermooiste:
dat je door God aan­geraakt
een instru­ment van Gods genade mag zijn.

Inzet en genade

Na­tuur­lijk is het be­lang­rijk
er over na te denken:
hoe kan ik in mijn concrete situatie
zo'n instru­ment zijn?
Wat kan ik beter wél zeggen of doen
en wat beter niet?

Tege­lijk weet je dat het niet je eigen kracht is,
zelfs niet uit­ein­delijk je eigen pres­ta­tie,
maar dat het een gave is, een cadeau.
Wat je kunt, wat je bereikt,
is je gegeven.
Het is een geschenk.

Wat gaf je voldoe­ning?

Als we omkijken naar hoe ons leven is gelopen:
wat gaf dan de meeste voldoe­ning?
Dat zijn zeker niet altijd de perio­den
waarin alles ge­mak­ke­lijk liep
en je de wind in de rug had;
het zijn wel de momenten en tij­den
waarin je iets of iemand
als een geschenk van God mocht ont­van­gen
of waarin je
 - mis­schien met veel moeite, maar met Gods hulp -
iets moois tot stand hebt gebracht,
een weg bent gegaan
uit liefde voor God en je naaste.

Door­gaan

Alle mooie dingen in ons leven
vragen om offers en door­zet­tings­ver­mo­gen
en vragen erom dat je Gods hand
in je leven aan het werk ziet,
zelfs als het duister is in je ziel.

Daarom is het zo be­lang­rijk
om te blijven bid­den
om een bovenna­tuur­lijke blik te bewaren
en in Gods te­gen­woor­dig­heid te leven en te werken.
Als we bij Hem de kracht zoeken
is ons leven met en vóór God.

Toewij­ding

Beste Dino,
vandaag wijd je inder­daad je leven aan God toe,
jouw leven behoort niet aan jezelf maar aan Hem.
Dat was eigen­lijk al zo,
maar vanaf vandaag des te meer:
je wordt gewijd
tot die­naar van Gods geheimen,
je zult diaken zijn
en hope­lijk ook spoe­dig de pries­ter­wij­ding ont­van­gen.
Wat jij vandaag doet
is je aan Hem over­ge­ven
om een instru­ment van God
en diaken, die­naar, te zijn;
de rest is genade.

Geven en ont­van­gen

Vandaag overheerst mis­schien wat jj geeft:
je belooft het celi­baat te onder­hou­den,
ge­hoor­zaam te zijn, het brevier te bid­den
en je in dienst van het evan­ge­lie,
van Christus en de Kerk te stellen.
Toch is juist wat je geeft,
de kleinere en grotere offers die je brengt,
een weg van genade.
In wat jij geeft
en in trouw blijft geven,
zal God werk­zaam zijn.
En alles wat je met liefde zult doen,
krijgt een waarde die uitstijgt
ver boven ons­zelf als beperkte mensen.

Geef niet op!

De gelijkenis die Jezus in het evan­ge­lie ver­telt
wil ons dui­de­lijk maken
dat je de moed niet op moet geven,
nooit moet denken dat God je niet hoort,
dat Hij jou niet wil dragen in Zijn liefde,
dat Hij er niet voor je is.
Blijf bid­den.

Zelfs een onrecht­vaar­dige rechter
zal zich tenslotte laten bewegen
door de onophou­de­lijke verzoeken
van een arme weduwe,
al is het maar om van haar af te zijn.
Als die persoon met zo'n koud hart
uit­ein­delijk bewogen wordt,
zal God jou, ons zeker horen en helpen.

Proficiat

Beste Dino en U allen:
familie en vrien­den, broe­ders en zusters,
die met Dino verbon­den zijn,
van harte proficiat met deze dag en blijf hem steunen die
- zoals de eerste lezing zei -
 voor "de zaak van de waar­heid"
zijn leven geeft.