Dag voor religieuzen gevierd bij zusters Voorzienigheid in Heemstede

Dag van God gewijd leven

Op 1 februari werd in het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam de dag van het (God) gewijde leven gevierd. Dat gebeurde bij de zusters van de Voor­zienig­heid in Heem­ste­de. Z'o'n tach­tig reli­gi­euzen, associées en leden van sociëteiten van Apos­to­lisch leven kwamen daar samen voor ont­moe­ting, gebed, een lezing door bis­schop Van den Hende en de Eucha­ris­tie­vie­ring.

Land­goed

Het land­goed dat de zusters van de Voor­zienig­heid in 1953 hebben gekocht om hun oudere medezusters op te vangen, heeft een bewogen ge­schie­de­nis achter de rug: rijke kooplie­den, een Jodose familie die werd weg gevoerd in de oorlog, Nazi-soldaten, psychiatrische pa­tiën­ten maken daar deel van uit. Het sta­tige pand ligt er nu vre­dig bij en bood een royale opvang voor de velen die naar deze dag waren geko­men. Het was bij­zon­der en mooi de dag met zovelen te kunnen vieren.

Niets dan liefde schul­dig...

Na de ont­vangst en de lunch, kwamen we samen in de kapel voor de lezing van de bis­schop van Rotter­dam, mgr. Hans van den Hende. Het thema was hem door Mgr. van Burg­ste­den aan­gereikt, die hem voor deze dag had gevraagd: Niets dan liefde schul­dig... . (Rom. 13, 8). Die titel verwees na­tuur­lijk naar het reli­gi­eus ge­meen­schapsleven en het wezen van christen- en kerk-zijn. De beelde die daarvoor in de bijbel wor­den gebruikt, ver­wij­zen ernaar dat we ge­meen­schap zijn, op elkaar gericht. De bis­schop noemde de beel­den van wijnstok, lichaam en bouw­werk; we zijn ge­roe­pen elkaar op te bouwen in liefde.

Bescha­ving van liefde

Ver­schil­lende pausen hebben daarvoor de uitdruk­king: bescha­ving van liefde gebruikt. Dat houdt onder meer in een streven naar vrede en ver­zoe­ning, naar absolute eerbied voor het leven, zorg voor het klimaat, soli­da­ri­teit met de armen. Zo bouwen we aan een net­werk van liefde. In de grote wereld is dat vaak niet zo: we zijn met elkaar verbon­den, meer dan ooit, maar vaak zijn we geen broe­ders en zusters van elkaar al weten we van bijna alles iets af in de wereld gebeurt.

Acht Fran­cis­ca­nessen

Dit is een uit­daging voor alle leef­tij­den! De bis­schop verwees naar de eerste ge­meen­schap van reli­gi­euzen die hij ontmoette in zijn leven; dat was een ge­meen­schap van Zrs fran­cis­ca­nessen van de H. Familie in zijn thuis­paro­chie . Die zusters maakten indruk op de bis­schop door hun geest van gebed, de dage­lijkse vie­ring van de eucha­ris­tie, hun on­der­lin­ge liefde. De zusters waren talenten die elkaar aanvul­den. Samen zorg­den de 8 zusters voor een oude man.
En als we teleur­ge­steld zijn in de liefde, is het goed ons te rea­li­se­ren dat de liefde alleen van Gods barm­har­tig­heid kan komen. We zijn af­han­ke­lijk van de liefde van Christus.

Dank!

Na de lezing door de bis­schop was er een pauze, zodat de aanwe­zigen ook elkaar ruim­schoots kon­den ont­moe­ten en daarna vier­den we de Eucha­ris­tie, die gezien de Vesper­tijd al van Maria Licht­mis was. De homilie die ik daarbij heb gehou­den vindt U hier­on­der. Aan het einde van de H. Mis heb ik zr. Yosé bedankt, de zusters van de Voor­zienig­heid en hun mede­wer­kers, pastoor Eric van Teijlingen, pas­to­raal werker Henk van Hamers­veldt en allen voor de gast­vrij­heid en de organi­sa­tie van deze geslaagde dag.

Aan het einde kreeg ie­der­een een lichtje mee met het logo van het heilig jaar en de vermel­ding van de Dag van het God gewijde Leven.

Homilie

Geconsa­creerd leven

FEEST VAN DE OPDRACHT VAN DE HEER IN DE TEMPEL 2 FEBR.

Dag van het Gewijde leven.

Heel fijn dat u er bent,
dat we samen deze dag van het gewijde leven
hebben kunnen vieren,
onder meer met de mooie inlei­ding van mgr. Van den Hende.

Consacrata

Gewijd leven is de let­ter­lijke vertaling
van het Latijnse “vita consacrata”.
Dat woord “consacrata”
doet ons na­tuur­lijk meteen aan de “consecratie” denken:
brood en wijn wor­den geheiligd, veran­derd
en zij wor­den het lichaam en bloed van Jezus Christus.
Dat woord “consecratie” wordt ook
voor een kerk­wij­ding of een altaar­wij­ding gebruikt:
die kerk, dat altaar wordt toegewijd aan de ere­dienst,
voor­taan zal die kerk huis van God zijn,
dit altaar is een teken van Christus’ aanwe­zig­heid.

Gewijd leven

Daar­mee kunnen we het woord “vita consacrata”,
gewijd leven, wel ver­ge­lij­ken.
Het is een leven toegewijd aan God.
In het Neder­lands zeggen we ook wel,
van vroe­ger uit:
God gewijd leven of toegewijd leven
en dat is na­tuur­lijk ook een goede omschrij­ving
van wat er wordt bedoeld
en wat we vandaag mogen vieren:
U hebt Uw leven aan God gegeven
jullie hebben jezelf aan Hem toegewijd.

Roeping

Die toe­wij­ding was een ant­woord
op de roe­ping die U hebt ervaren,
voor ieder van U was dat een eigen per­soon­lijke weg,
maar U werd geraakt door Gods liefde,
voelde een zekere inner­lijke aan­drang
om deze weg te volgen.
Dat is iets heel moois!
Dus, zelfs als U ook terugkijkt
op moei­lijke jaren, perio­den dat het U zwaar viel,
er is een reden om vandaag
in dank­baar­heid terug te zien:
Zó is mijn weg gelopen,
U, goede God, hebt mij op die weg gezet
en U was erbij,
U gaf mij de kracht, de genade
waardoor ik nu, vandaag, in vrede en vreugde
voor U kan staan.

Toewij­ding in het dage­lijks leven

Gewijd leven: in zekere zin is uw leven
dus een beetje als een altaar of een kerk,
gewijd aan ere­dienst, aan de eer aan God.
Dat gewijd, God gewijd of toegewijd leven
drukt zich na­tuur­lijk uit in alles wat hoort
bij Uw leven als reli­gi­eus
of daar­mee verbon­den als associë.
Door het getij­den­ge­bed weer­klinkt in uw leven
de lofzang van God,
terwijl uw leven was toegewijd aan de zorg
voor de armen, de zieken, de ouderen, het onder­wijs,
zorg voor allen die hulp behoeven,
gees­te­lijk en licha­me­lijk.

Aanwe­zig­heid van Jezus Christus

U hebt in wat U hebt gedaan of nog steeds doet
iets bij­zon­ders wat andere mensen
meestal niet hebben:
U hebt bij dat alles Jezus Christus ontmoet,
want wat we aan de minsten, de kleinen hebben gedaan,
hebben we aan Hem gedaan.
Hij was in die werken aanwe­zig.

Professie

De reli­gi­euzen onder U hebben die toe­wij­ding gedaan
door de professie op de evan­ge­lische raden
van armoede, kuis­heid en ge­hoor­zaam­heid;
anderen hebben zich weer op een andere wijze
aan God toegewijd,
maar hoe dan ook: jullie levensin­stel­ling is
dat jullie willen leven met God,
vanuit God, voor God,
in Hem geborgen,
op Hem gebouwd.
Dat is een prach­tig uitgangs­punt,
bij alle men­se­lijke zwak­heid
die we na­tuur­lijk ook ervaren.

Afzien als verrij­king

Die drie evan­ge­lische raden
geven ons de raad om af te zien
van alles wat mensen be­lang­rijk vin­den
en wat hen groot en be­lang­rijk maakt.
Want als we mensen zou­den vragen
wat ze be­lang­rijk vin­den in hun leven,
zullen velen zeggen
dat ze graag rijk willen zijn,
een fijne liefdes­re­la­tie willen hebben
en dat ze vrij kunnen zijn, hun eigen gang kunnen gaan.
En dat zijn nu precies de drie zaken
waar­van een God­ge­wijde afstand neemt
in de navol­ging van Jezus Christus
door de bele­ving van de drie evan­ge­lische raden:
een leven zon­der eigen geld,
zon­der per­soon­lijke men­se­lijke liefdes­re­la­tie
en zon­der je eigen gang te kunnen gaan.
Dat lijkt een beetje nega­tief,
want ik zei steeds: zon­der,
zon­der dit en zon­der dat.
Maar het is in feite een grote rijkdom:
je wordt ge­roe­pen jezelf hierin te geven
en dat werkt bevrij­dend,
want eigen­lijk hebben we dat
van ons afgeschud
om vrij te zijn voor iets moois.

Vrij!

Geen geld, geen seks, geen macht.
Zo wordt het weleens een beetje plat samen­ge­vat,
dat leven van een reli­gi­eus.
Hoe nega­tief dat ook mag klinken,
omdat het zo samen­ge­vat iets is wat je niet hebt:
je krijgt juist zoveel:
doordat we los laten,
zijn we vrijer;
doordat we iets niet moeten hebben,
kunnen we ge­mak­ke­lijker leven zónder.
Je bent juist gelukkig
doordat je iets niet nodig hebt
om gelukkig te zijn.
Loslaten, afgeven, over­ge­ven,
dat hoort bij het leven van een reli­gi­eus persoon.

De opdracht in de tempel

Maria en Jozef brachten hun kind naar Jeru­za­lem
“om Hem aan de Heer op te dragen”
Jezus is een kind,
Hij staat aan het begin van Zijn leven.

Aan het eind van hun leven

In de tempel ont­moe­ten zij
twee mensen die op leef­tijd moeten zijn geweest.
Van Hanna wordt dat uit­druk­ke­lijk vermeld,
zij was hoogbe­jaard,
van Simeon mogen we dat wel aan­ne­men,
want hij leeft met de dood voor ogen:
de dood zou hem niet treffen
voor hij de gezalfde des Heren
zou hebben aanschouwd.

terugzien op het begin...

Twee bejaarde mensen dus
die feite­lijk hun leven hebben door­ge­bracht
in toe­wij­ding aan de Heer;
zij ont­moe­ten het Kind
dat aan de Heer wordt toegewijd.
Velen van ons mogen vandaag
zo terug­kij­ken op hun leven:
zó is het be­gon­nen,
toen was ik nog jong,
ik had het vuur van mijn roe­ping
en wist niet wat het leven zou brengen,
maar ik ging op weg met ver­trouwen,
als een pelgrims van hoop.
De weg werd steeds weer anders
- en wat is er veel veran­derd! -
maar we gaan met ver­trouwen ver­der,
want U blijft dezelfde,
mijn Heer, mijn God, mijn bruidegom,
gis­te­ren, vandaag en morgen,
tot in eeuwig­heid.