Dat askruisje zou zichtbaar moeten blijven

overweging op Aswoensdag

Op Aswoens­dag vierde ik de heilige Mis in de ka­the­draal. Het was fijn dat er een goed aantal mensen aan deze vie­ring deelnam, ook veel jon­ge­ren, want het is een mooi en be­lang­rijk moment om het begin van de Veer­tig­da­gen­tijd te markeren met de Eucha­ris­tie en het askruisje. Dat askruisje zou een soort van blijvend kenmerk van ons leven moeten zijn...

De Mis is terug te zien op ka­the­draal TV:

Heilige Mis - Woens­dag 5 maart - Aswoens­dag

Het Askruisje zou zicht­baar moeten blijven...

ASWOENSDAG KATHEDRAAL

Ver­gan­ke­lijk­heid

Het askruisje dat je dade­lijk zult ont­van­gen,
zou er eigen­lijk altijd op moeten blijven zitten,
zeker in de veer­tig­da­gen­tijd,
want het herinnert ons
aan de ver­gan­ke­lijk­heid van ons leven,
de ein­dig­heid van ons men­se­lijk bestaan.
Maar goed, dat is na­tuur­lijk niet moge­lijk,
het askruisje verdwijnt al weer
als je per ongeluk over je voor­hoofd veegt.

Rijk

Dat is op zich ook niet zo erg,
maar gees­te­lijk zou dat kruisje
zicht­baar moeten blijven,
voor de ogen van onze geest,
als een ge­dach­te­nis van de ver­gan­ke­lijk­heid
van al het aardse,
want dit is precies
het grote probleem van ons men­se­lijk bestaan:
we leven in een welvarende maat­schap­pij,
we zijn rijk,
zeker als je ons leven verge­lijkt
met de mensen in oorlogs­ge­bie­den
en arme lan­den.

Bubbel

Daar­van zijn er vele,
veel meer dan wij vaak denken,
omdat de situatie
in bij­voor­beeld Jemen, Congo of Myanmar
bij ons min­der in beeld komt .
Al wor­den we op dit moment gecon­fron­teerd
met drei­ging en oorlogs­si­tua­ties
die ook ons kunnen raken,
wij leven met ons allen toch nog vaak
in een soort van rijke bubbel.

Niet zo zicht­baar

Toch zijn er ook in onze samen­le­ving velen,
die het helemaal niet zo breed hebben
of zelfs echt in moei­lijk­he­den verkeren,
armoede is vaak niet zo zicht­baar.
En als we door de straten lopen
zien we rijk gevulde etalages,
In­ter­net en TV hou­den ons
een sprankelende, rijke wereld voor,
het lijkt erop alsof alles een succes­ver­haal is,
maar in feite is de wer­ke­lijk­heid anders.
We merken dit vaak pas
als het ons­zelf of een van onze naasten treft.
Een pries­ter komt dat op het spoor
als hij huis­be­zoek doet
en luistert naar de verhalen van de mensen:
er speelt zoveel, er is zoveel aan de hand,
wanneer we in de rijke bubbel zitten,
hebben we daar vaak geen idee van.

Verval

Die bubbel leidt bij velen tot deca­dentie,
deca­dentie is verval van waar­den en normen,
dat je alles wel goed vindt
er geen waar­den en normen meer zijn
om voor te strij­den.
Ieder­een mag zijn zoals die is of zich voelt,
zeggen we.
Maar speelt goed en kwaad daar ook een rol in?
Dat zou ons waarde­pa­troon moeten zijn:
dat we steeds op zoek gaan
naar wat waar is en goed,
dat we omzien naar onze mede­mensen
en dat we ons ervoor inzetten
om een stabiel, goed en waarde­vol leven te lei­den.

Open

Daar willen we ons
in deze veer­tig­da­gen­tijd bij­zon­der voor open stellen:
vasten, gebed en aalmoezen staan centraal
in deze tijd
en dat zijn precies de drie zaken
die ons uit een rijke, zelf­ge­noeg­zame bubbel trekken,
want als je bidt
open je je hart voor God;
als je vast
open je je hart voor de behoeften van anderen
en maak je jezelf los van je eigen behoeften,
die laat je niet meer de hoofdrol spelen;
wie vast gaat niet lan­ger voor “lekker”en “leuk”
maar wil zich losmaken van mate­rië­le patronen.

De kern

Tenslotte is het geven van aalmoezen
niet zomaar een ach­te­loos gegeven muntje voor een arme,
maar het is een bewust denken aan
de armen en noodlijden­den van deze wereld.
Wie een aalmoes geeft,
laat die iets geven van zich­zelf,
niet alleen iets wat niets kost en wat je niet voelt;
want ook bij het goede dat we voor anderen doen,
telt weer die kern van de veer­tig­da­gen­tijd:
los­ko­men van jezelf en je eigen behoeften,
leven voor anderen, voor God,
het centrum van je leven
buiten je eigen mate­rië­le behoeften leggen.

Niet groot en ongenaak­baar

Ik hoop dat U in deze geest
het askruisje wilt ont­van­gen:
Heer, ik ben me bewust
dat ik niet groot en ongenaak­baar ben,
ik ben een ver­gan­ke­lijke mens,
een passant op deze aardbol,
het gaat om het mooie spoor dat ik hier achter laat,
dat spoor wordt door U gezien, herkend en beloond.
De prijs die wij ont­van­gen is het eeuwig leven,
het eeuwig geluk
dat veel en veel waarde­voller is en mooier
dan al het geluk dat deze wereld
ons schenken kan.
Van harte wens ik U allen een gezegende Veer­tig­da­gen­tijd toe!