Testa-relieken overgebracht naar Amsterdamse co-kathedraal
Op zondag Laetare, 30 maart, zijn de Testa-relikwieën overgebracht naar de Amsterdamse co-kathedraal. Een doorn van de doornenkroon van Christus en hout van het kruis zijn samengebracht in een reliekhouder, die ooit in Constantinopel stond. De feestelijke Mis werd op TV uitgezonden. Een kort verslag met onderaan een fotoreportage.
(meer foto's op de website van het bisdom: www.bisdomhaarlem-amsterdam.nl)
De reliekhouder
De Testa-relikwieën zijn in 1660 door Francois Draco Testa gered uit een brandende kerk in de stad Constantinopel; zo kwamen ze in bezit van de familie. In de eeuwen erna kwam de adellijke familie van Italiaanse afkomst geleidelijk deels naar Nederland. In 1935 besloot Karl Viktor Testa ook de reliekhouder naar ons land te laten komen. Met medewerking van de minister van defensie werd die per marineschip naar Amsterdam vervoerd. Daar werd de reliekhouder in 1939 toevertrouwd aan de St. Agneskerk. In het kader van het 750-jarig jubileum van de stad Amsterdam werd besloten de reliekhouder te verplaatsen naar de co-kathedraal.
Voor de uitzending van de Mis stond ik ook in een geloofsgesprek stil bij de verheffing tot co-kathedraal en de Testa-relieken.
De reliekhouder zal over enige tijd permanent zichtbaar en te vereren zijn in de co-kathedraal waar die wordt geplaatst in een nis voorzien van beveiligd glas.
Gasten
Bij de heilige Mis waren vele bekende gasten aanwezig, zoals de voorzitter van de tweede kamer, Martin Bosma, de Commissaris van de Koning, Arthur van Dijk, de staatssecretaris voor rechtsbescherming, de heer Teun Struycken, de ambassadeurs van Kazachstan en Turkije, Jort Kelder, vml minister Ed Nijpels, vice-adminraal Matthieu Borsboom, mgr. Willem van de Valk en vele anderen: de co-kathedraal was geheel gevuld. Pastoor Martin Kromann Knudsen was aanwezig om de reliekhouder over te dragen. Ridders van Malta, van het H. Graf, van de Constantijnse Orde en leden van het H. Kerstmisgilde waren bij de viering aanwezig. De prachtige zang was van het Basilica Consort o.l.v. Christiaan de Winter.
De reliekhouder in de viering
Bij het begin van de viering werd de reliekhouder binnengedragen en bij het altaar geplaatst en bewierookt. Pastoor-deken Eric Fennis, die tevens jarig was, heette de aanwezigen welkom. De nieuwe eigenaar van de reliek, mw. Noepy Beckers-Testa - die deze overgedragen kreeg van jhr. André Testa - deed de eerste lezing en sprak een dankwoord aan het einde van de viering. In de wachtkamer van het centraal station was daarna een receptie voor de genodigden van de familie.
Tijdens de receptie werd het boek van Mehmet Tütüncü gepresenteerd dat de geschiedenis van de reliekwieën beschrijft.
Een goede balans vinden
VIERDE ZONDAG VAN DE VEERTIGDAGENTIJD C
Overhandiging van de Testa-relieken, Co-kathedraal.
Het is voor ons en voor deze co-kathedraal
een bijzondere vreugde en eer
de relieken van het H. Kruis en de Doornenkroon
hier te mogen ontvangen;
vanuit Jeruzalem, over Constantinopel (Istanbul)
zijn die naar Amsterdam gekomen.
Deze historische reliekhouder,
stille getuige van de kerkgeschiedenis
en van het lijden van Jezus Christus
zal hier worden geplaatst
ter verering en gedachtenis
van het offer dat Jezus Christus
uit liefde voor ons
op het kruis heeft gebracht.
Gaat het erom jezelf te verwerkelijken?
Gelukkig zijn er steeds meer mensen
die zich ervan bewust worden
dat kunnen doen wat je wilt,
je eigen gang kunnen gaan,
jezelf kunnen zijn,
ook niet alles is.
Wie helemaal zit op de lijn
van zijn eigen vrijheid aanvaard willen zien,
van erkend en geaccepteerd willen worden
zoals je bent of wilt zijn,
mist misschien juist iets
van wat het leven zo mooi en waardevol maakt.
Zoeken naar balans
Zeker, iedere mens is uniek en waardevol in zichzelf
en de waardigheid van iedere mens
vraagt om respect,
maar ons leven wordt mooi en betekenisvol
door de liefde, dienstbare, gevende liefde:
liefde voor God en de naaste.
Daarom moeten we eigenlijk wel
naar een zekere balans zoeken
tussen jezelf verwerkelijken
en je geven en er zijn voor anderen,
door onze dienstbaarheid en inzet
voor een betere wereld,
voor een naaste in een nood,
bijvoorbeeld door de Vastenaktie.
Alle inzet voor de naaste,
ten bate van de samenleving,
van cultuur, kerk, geloof en caritas,
maakt de wereld beter en mooier
en geeft ons leven meer betekenis en glans:
door dienstbare inzet en liefde
laten we een mooi spoor na.
Offers brengen
Dus dan komt ook de vraag:
kun je eigen behoeftes en wensen relativeren,
zelfs opgeven voor een goede zaak?
Zijn we in staat om offers te brengen
voor een belangrijk doel?
We staan allemaal weleens
op een soort geestelijk kruispunt:
kies ik deze weg, kies ik voor mezelf
of kies ik voor een weg
die zelfverloochening van me vraagt?
Als je kind je nodig heeft,
dan ben je er,
al komt het niet goed uit
en je geeft zorg aan je dierbaren.
ook al vraagt dat veel.
Kiezen voor jezelf?
De keuze die we noemen: “kiezen voor jezelf”
is niet perse verkeerd, of zo.
Soms is iets echt te veel,
je moet ook grenzen stellen,
je hebt ook tijd en ademruimte nodig.
En uiteindelijk kan
die “keuze voor jezelf”, die ”tijd voor jezelf”
de beste keuze en ook goed voor anderen zijn.
Als een keuze niet goed is voor jezelf,
is die misschien ook niet zo goed voor je naasten.
Er is een balans nodig;
we mogen daarbij ook fouten maken
en het doet een mens alleen maar goed
als hij ook weer op zijn schreden terug kan keren.
De vader van de verloren zoon
We hoorden zojuist de parabel van de verloren zoon,
die ook de parabel van de barmhartige vader genoemd wordt.
Rembrandt schilderde die vader - beeld van God -
terwijl die zijn verloren zoon verwelkomt
met een vaderhand en een moederhand,
want God is je vader en moeder tegelijk.
Hij is trouwens geen man of vrouw,
want God is geen mens,
maar uiteindelijk een aanspreekbaar geheimenis,
je kunt een mooie relatie met Hem krijgen,
maar Hij gaat je ook altijd te boven.
De jongste zoon
De jongste zoon verlaat in de parabel zijn thuis.
Hij kiest voor zichzelf,
maar het is geen volwassen keuze;
hij wil vrij zijn, zijn eigen weg gaan;
en al is zijn vader nog niet dood,
hij wil alvast zijn erfenis hebben,
zodat hij die eigen weg kan financieren;
hij wil zeker niet langer braaf dienen
in het agrarisch bedrijf van zijn vader.
De goede balans is duidelijk zoek
en het wordt een harde leerschool voor die jongen:
hij loopt tegen grenzen op,
komt zichzelf tegen
en dat zoeken naar vrijheid,
naar zichzelf kunnen zijn,
eindigt in dit verhaal in
een vernederend werken
tussen de varkens,
die voor Joden onreine dieren zijn,
Die jongen zit dus in een diep, diep dal.
Wat hem heeft gered...
Maar dan heeft hij gelukkig
- hoe vernederend dat ook is -
de moed om met hangende pootjes
naar zijn vader terug te gaan.
Die moed tot nederigheid,
die gaat hem redden, zo is dat ook voor ons:
zijn vader staat met open armen klaar.
Om terug te gaan
De Veertigdagentijd roept ons daartoe op:
aarzel niet om naar je hemelse Vader te gaan,
of om misschien weer terug te gaan.
Het sacrament van de biecht heeft daarom
een speciale plaats in de voorbereiding op Pasen.
Die weg naar de Vader kan niet anders zijn
dan een weg naar dienstbare liefde,
naar het voorbeeld van Jezus Christus.
Hij heeft voor ons, voor allen,
het offer van Zijn leven gebracht.
Daaraan zullen in deze co-kathedrale basiliek
de Testa-relieken van kruis en doornenkroon
een blijvende en inspirerende herinnering zijn.
