Nieuwe pastoors geïnstalleerd voor het Gooi

Feestelijke viering in Blaricum (Evangelie Joh. 8, 1-11)

Zater­dag 5 april was ik in Blaricum voor de in­stal­la­tie van de nieuwe pries­ters voor de pa­ro­chies in 't Gooi: voor de pa­ro­chie van Naar­den en Bussum (H. Drieëenheid) en de samen­wer­kende pa­ro­chies van Blaricum, Huizen en Laren. Verslag van een fees­te­lij­ke vie­ring.

Ver­te­gen­woor­digers

Bij de vie­ring was de burge­mees­ter van Blaricum aanwe­zig,mw. drs. Barbara (B.M.) de Reijke MBA, die ook ban­den heeft met de Obrecht-kerk, waar zij vandaan komt. Ook ver­te­gen­woor­digers van pro­tes­tantse ker­ke­lijke ge­meen­schappen namen aan de vie­ring deel. We zijn dank­baar voor hun aanwe­zig­heid!

Vliegend evan­ge­lie

De beide nieuwe pries­ters waren al inge­werkt, want zij zijn al een half jaar gele­den in de pa­ro­chies be­gon­nen; dat was ook te merken: in het ope­nings­woord refereerde vice-voor­zit­ter Florent Vlak er aan dat de pa­ro­chie met verdriet en weemoed afscheid had geno­men van pastoor-deken Carlos Fabril, die vele jaren in de regio werk­zaam was geweest en "het vliegend evan­ge­lie" werd genoemd omdat hij met gezwinde spoed op de fiets door de pa­ro­chie trok om zieken en andere pa­ro­chi­anen te bezoeken.

Onver­stan­dige bis­schop

Maar intussen waren de pa­ro­chies gewend aan de nieuwe pries­ters en gelukkig met deze opvol­ging. Een pa­ro­chi­aan die me des­tijds had ge­schre­ven dat de bis­schop een zeer onver­stan­dige beslis­sing had geno­men, kwam nu (nogmaals) om me te laten weten dat hij het niet goed had gezien. Gelukkig maar!

Samen vooruit...

Maar de in­stal­la­tie was nog steeds niet gebeurd. Op deze zater­dag­mid­dag waren mensen uit alle pa­ro­chies van de regio samen geko­men voor deze gebeur­te­nis. Een project­koor, samen­ge­steld uit mensen van alle genoemde plaatsen luisterde de Eucha­ris­tie­vie­ring op, zelfs met een voor­tref­fe­lijk gezon­gen meerstemmige Mis en Panis Angelicus. Aan het einde van de vie­ring sprak pastoor-moderator Sandor Koppers enige dank­woor­den voor het harte­lijk onthaal en de mooie vie­ring: we willen graag, zo sprak hij, dat de neuzen dezelfde kant opstaan: samen willen we vooruit, zo hebben we af­ge­spro­ken. Applaus volgde.

Con­ce­le­branten

Naast de nieuwe pries­ters, pastoor moderator Sandor Koppers en pastoor in solidum Elroy Kaak, con­ce­le­breer­den pastoor Nico van der Peet die in het pas­to­raal team de bij­zon­dere zorg voor de nu 100 jarige Larense basiliek heeft, en kape­laan Mikel Palic, die zorg had gedragen voor de organi­sa­tie van de vie­ring. Op het laatste moment had hij toch nog weer heel wat te regelen maar met een heel kleine vertra­ging begon de prima voor­be­reide plech­tig­heid. Maar be­lang­rijk zijn na­tuur­lijk ook alle vrij­wil­li­gers; zij zorgen voor koffie, voor het schoon­ma­ken van de kerk, voor de zang, het dienen en na­tuur­lijk het kos­te­ren. Als ver­te­gen­woor­diger van hen allen staat onder aan dit artikel één van de kosters afge­beeld.

In­stal­la­tie

Aan het begin van de vie­ring leg­den de beide pries­ters de ambtseed af, nadat hun benoe­mings­brief was voor­ge­le­zen, daarna verklaarde ik hen voor geïnstallerd

Ont­moe­ting

Na afloop had ik veel gelegen­heid om pa­ro­chi­anen te ont­moe­ten, waarbij ik weer veel mooie verhalen heb gehoord en na­tuur­lijk ook over ziekte, lij­den en een­zaam­heid: ook die maken deel uit van ons leven...

Oordeel niet als de Schrift­ge­leer­den en Fari­zeeën..!

VIJFDE ZONDAG IN DE VEERTIGDAGENTIJD C

Aan het begin van de preek heb ik een compli­ment gemaakt naar het project­koor dat een goed en wellui­dend voor­beeld van samen­wer­king gaf.

De nieuwe pries­ters

Vandaag is dan het moment geko­men
dat ik jullie, beste pastoor Sandor Koppers
en pastoor Elroy Kaak,
mag installeren
voor het samen­wer­kings­ver­band Huizen, Blaricum, Laren
en de pa­ro­chie van de H. Drieëenheid
van Naar­den en Bussum,
pastoor Koppers als moderator
en pastoor Kaak als pastoor in solidum.
Dat wil zeggen dat pastoor Sandor Koppers
de pastoorstaken coördineert,
die door beide pries­ters zullen wor­den uit­geoe­fend.
Intussen zijn jullie al aar­dig inge­werkt
en samen met pastoor Nico van der Peet
en kape­laan Mikel Palic
zijn jullie er voor de mensen
die aan jullie pas­to­rale zorgen zijn toe­ver­trouwd,
ook voor de mensen die ver­der af staan
van geloof en kerk
of die zoekende zijn.
Waar leef je voor?
Wat is de zin van je leven?
En hoe kun je een relatie krijgen
met God als je vader en Heer?
Van harte wens ik jullie
veel zegen toe en al het goede
voor jullie als persoon
en voor je inzet voor Christus en Zijn Kerk.

Oordelen

Dat mensen ge­mak­ke­lijk oor­de­len,
is ons allemaal wel bekend.
Soms maken we ons er zelf schul­dig aan,
soms kunnen we er slacht­of­fer van wor­den.
Je kunt pijn­lijk wor­den getroffen
door wat anderen van je zeggen.
Mensen beoor­de­len wat andere mensen doen,
maar ze zien de buiten­kant.
Ze kennen meestal niet de omstan­dig­he­den,
de levensge­schie­de­nis en het hart van de mensen
die zij oor­de­len.

De zaak maar niet de persoon...

Als Jezus ons leert dat we niet moeten oor­de­len
- “Oordeelt niet opdat je niet ge­oor­deeld worde” -,
bedoelt Hij met name dat je niet moet vergeten
dat we niet het laatste oor­deel kunnen vellen,
alleen God kent ons hart en onze diepste gedachten.
Ieder mens moet oor­de­len
over goed en kwaad
en de juiste keuzes proberen te maken,
maar de persoon kunnen we uit­ein­delijk niet beoor­de­len.

In het zand ge­schre­ven

Bij de beschul­digingen
tegen die overspelige vrouw in het evan­ge­lie
schrijft Jezus in het zand.
God schrijft onze zon­den in het zand,
Hij bei­telt ze niet in marmer vast.
Als de wind erover blaast, is alles weg;
en als de heilige Geest
als een adem­tocht over ons leven blaast
en ons hart veran­dert,
zijn onze zon­den ver­ge­ven.
Jezus gaf ons daarvoor een speciaal sacra­ment,
de biecht als sacra­ment van ver­ge­ving.
God bei­telt ons niet vast
in wat we ver­keerd hebben gedaan,
Hij geeft ons nieuwe kansen.

Gede­ti­neer­den

In een medisch tijd­schrift stond het ver­slag
van een weten­schap­pe­lijk onder­zoek:
81,7 % van alle gede­ti­neer­den
had ooit een psychiatrische stoornis,
bij 65,5 % was die stoornis nog aanwe­zig.
Dat is dus heel hoog
en het kan niet anders
dan dat zoiets weegt op de levensloop
en de daden van die personen;
Daar­mee is de ver­keerde daad
nog steeds te veroor­de­len,
maar de schuld is er wel min­der door.
Het geeft weer eens aan
dat we niet de persoon kunnen beoor­de­len,
wél het goed of kwaad van de daad.

Men­se­lijk oor­deel en Gods oor­deel

Jezus bedoelt dus niet dat er nooit
enig oor­deel geveld mag wor­den,
dat zou ook niet kunnen,
want kwaad blijft kwaad;
slacht­of­fers en de maat­schap­pij
hebben recht op bescher­ming;
het recht moet zijn loop hebben.
Maar iedere rechter zal bij­voor­beeld weten
dat het oor­deel dat hij velt
niet het laatste en de­fi­ni­tieve oor­deel zal zijn.
Er is er maar één die dat oor­deel kan geven,
God alleen kan onze levensge­schie­de­nis
en die van alle mensen meten en doorgron­den,
alleen Hij kan onze diepste drijfveren,
onze geneigd­he­den en gedachten helemaal begrijpen.
Zelfs wij begrijpen ons­zelf soms niet.
Daar moeten we zelf altijd reke­ning mee hou­den
in ons oor­deel over anderen
en ook in ons oor­deel over ons­zelf:
het kwade blijft kwaad, het slechte blijft slecht,
de zwakken hebben recht op bescher­ming,
maar we mogen ook hopen op een zeker begrip,
dat mensen ons niet vast­pin­nen op onze fouten,
maar kansen geven om te groeien.

Wie zon­der zon­den is...

Dan zit er nog een uit­no­di­ging
in het evan­ge­lie van vandaag:
“Laat degene onder u die zon­der zon­den is...”.
Niemand is zon­der zon­den.
We zijn uit­ge­no­digd om onze fouten en gebreken,
onze zon­den onder ogen te zien,
zoals dat gebeurt aan het begin van iedere Mis.
Dat is niet om er depressief van te wor­den,
maar juist om mil­der en begrip­voller
de onvol­ko­men­he­den van anderen te zien:
je bent zelf ook maar een mens...
Wie zon­der zon­den is...

Onwaarach­tige beoor­de­ling

Op deze zon­dag horen we het verhaal
van de overspelige vrouw.
Ze is betrapt, ze kan er niet meer onderuit.
De feiten staan vast,
de straf moet wor­den opgelegd,
denken de schrift­ge­leer­den en Fari­zeeën.
De eerste onrecht­vaar­dig­heid begint er al mee
dat er geen sprake is van de man
met wie zij het overspel heeft gepleegd,
die lijkt vrijuit te gaan.
Dat is na­tuur­lijk al een oneer­lijke, onge­lijke be­han­de­ling.
Verder wordt er niet gevraagd
naar wat er precies is gebeurd.
Is de vrouw ge­dwon­gen?
In wat voor omstan­dig­he­den heeft zij gehandeld,
wat was er bij haar aan de hand,
hoe kwam zij ertoe?
En het diepste oor­deel dat er bij die Schrift­ge­leer­den leeft
is een oor­deel over Jezus:
ze brengen die vrouw bij Hem
in de hoop Hem ergens van
te kunnen beschul­digen.

Re­flec­tie

Het is een uit­no­di­ging tot re­flec­tie, tot be­zin­ning,
ook aan ons...
Hoe recht­vaar­dig is je oor­deel over anderen
en wat zij de beweegre­denen erachter?
Hoe een­vou­dig denk je over jezelf...

Zo wor­den we in deze veer­tig­da­gen­tijd uit­ge­no­digd
tot re­flec­tie, tot be­zin­ning en een nieuw begin...