Als pelgrim krijg je een andere blik...

Volle kerk bij Chrismamis in Sint-Bavokathedraal Haarlem

Woens­dag 16 april hebben we de Chrisma­mis gevierd in de ka­the­draal in Haar­lem. De ka­the­draal was helemaal gevuld voor deze prach­tige vie­ring. Met alle pries­ters en diakens, waren ook uit vrijwel alle pa­ro­chies gelo­vi­gen geko­men, waar­on­der veel mis­die­naars en acolieten, vor­me­lin­gen en cate­chu­me­nen.

De Eucha­ris­tie­vie­ring is nog terug te zien op Ka­the­draal TV: Chrisma­mis - Woens­dag 16 april

De orde van Malta, de rid­ders van het H. Graf en de Constan­tijnse Orde waren ver­te­gen­woor­digd, evenals het H. Kerst­mis­gilde. In deze H. Mis wer­den de olieën gewijd die bij de toedie­ning van de sacra­menten wor­den gebruikt.

Zus overle­den

In de H. Mis werd speciaal gebe­den voor de zus van mgr. Punt die was overle­den. Mgr. Punt kon daarom zelf niet bij de vie­ring aanwe­zig zijn. We bid­den dat zij in de vrede van Gods huis mag zijn. Ook mgr. Van Burg­ste­den was er niet. Hij is her­stel­lende van een val, waardoor hij licha­me­lijkw wat meer beperkt is. Gelukkig gaat hij goed vooruit.

Komst staats­secre­taris

Aan het einde van de Mis mocht ik de komst van kar­di­naal Parolin aankon­digen, die van 24-26 mei bij ons zal zijn (zie apart bericht).

Er waren nog weer wat meer mensen: niet alleen de ka­the­draal was vol, ook de zij­ka­pellen zaten vol mensen en er ston­den nog mensen achterin. Na afloop van de Mis was er nog een ont­moe­ting voor de pries­ters en diakens en andere geno­dig­den.

PELGRIMS VAN HOOP IN BARRE TIJDEN...

CHRISMAMIS

Welkom aan dopelingen en vor­me­lin­gen!

Broe­ders en zusters,
Een harte­lijk welkom nogmaals aan U allen,
heel bij­zon­der aan degenen die bin­nen­kort
gedoopt wor­den, katho­liek wor­den,
welkom aan jullie allemaal
die bin­nen­kort het heilig vormsel gaan ont­van­gen
of dat mis­schien kort gele­den al hebben gekregen.

Welkom aan alle mis­die­naars en de vrij­wil­li­gers...

Welkom aan alle mis­die­naars en acolieten,
wat fijn dat jullie er zijn
en meedoen aan deze bij­zon­dere Viering;
en een speciaal welkom ook
aan al degenen onder U
die door hun vrij­wil­li­gers­werk ervoor zorgen
dat het ker­ke­lijk leven doorgang vindt.
We kunnen niet zon­der vrij­wil­li­gers!

Welkom aan Pries­ters, diakens en alle mede­wer­kers

En tenslotte, last but not least,
groet ik de diakens en pries­ters.
Niet omdat ik de inzet
van cate­chisten, pas­to­raal werkers
en andere mede­wer­kers
min­der waar­deer,
maar dit is hun dag:
Witte Donder­dag is de dag
van de in­stel­ling van het wij­dings­sa­cra­ment,
vandaag is het de dag
dat de pries­ters en diakens hun beloften vernieuwen.
We vieren op deze avond
dat we samen kerk zijn,
verbon­den met elkaar
door het Woord van God
en de sacra­menten.
Dus, een bij­zon­der welkom aan U allen!

De oliën

Vanavond wij­den we de oliën
die gebruikt wor­den bij de bedie­ning
van de sacra­menten
van het doopsel, vormsel, de pries­ter­wij­ding
en de zie­ken­zal­ving.
Door die sacra­menten krijgen wij deel
aan het leven van Jezus Christus
en de verlos­sing die Hij heeft gebracht.

Wat ons samenbindt

Wat ons samenbindt
is dus niet alleen de koffie na de vie­ring,
niet alleen het dorp of de stad waar we wonen,
we zijn ge­meen­schap in de naam van Jezus.
Jezus Christus is aanwe­zig en aan het werk
iedere keer als er een sacra­ment
wordt gevierd en gegeven.
Dat gaat heel diep:
een kerk is een gees­te­lijk thuis,
je bent er gedoopt en hebt er het vormsel ont­van­gen
en je eerste communie gedaan,
je bent er getrouwd
en hebt er afscheid geno­men van dier­ba­ren
En dat moeten we niet alleen men­se­lijk bekijken.
Die vie­rin­gen waren ont­moe­tingen met God.
Het maakt alles anders en mooier
als je mag beleven
dat het Jezus is die bij je komt
wanneer je een sacra­ment viert,
wanneer je de communie ont­vangt;
je krijgt geen broodje,
je ont­vangt je Heer.
Hij trekt met je mee
op je pelgrims­tocht door het leven.
We zijn uit­ge­no­digd om steeds weer opnieuw
terug te keren naar die Bron,
de bron van levend water, Jezus Christus.

Pelgrims van hoop

Het thema van dit Jubel­jaar, dit heilig Jaar,
is: Pelgrims van hoop.
Velen van U hebben pelgrims­tochten gemaakt
en we hebben allemaal wel gelezen of gehoord
van mensen die dat hebben gedaan,
te voet naar Santiago de Com­pos­tel­la,
met de bus naar Kevelaer of Banneux
of bin­nen­kort mis­schien naar Rome.
De weg is vaak nog be­lang­rijker dan het doel;
de weg die je gaat, alleen of met elkaar
- en dat niet alleen als het een voet­tocht is -
maakt dat je op een andere manier
in het leven staat.
Er komt ruimte in je hoofd en in je hart
voor ont­moe­ting met je naaste, met God.

Een andere blik

Einde­lijk wor­den dan de dingen
die we vaak zo be­lang­rijk vin­den
niet zo be­lang­rijk meer.
Op wie keek je neer?
Wie was te min?
Of voelde je jezelf te min?
Wat heb je mee­ge­maakt?
Hoe moest je lij­den?
Wie deed jou pijn?
Heb je zorgen om geld of goed
of om je dier­ba­ren?
Vaak moet je een pelgrim wor­den
om weer hoop te vin­den, een nieuwe weg.
Ga dan maar op weg met Jezus Christus
die vrijwillig voor jou en voor mij
de minste is gewor­den.

Er is zoveel ellende in de wereld,
zoveel oorlog, armoede, uit­slui­ting, pijn.
We hebben het allemaal nodig
om weer pelgrims van hoop te wor­den

Een bij­zon­dere pelgrim

Ik kan het daarom niet goed nalaten
iets te ver­tellen over een heel bij­zon­dere pelgrim,
het is de heilige die op deze dag
in de katho­lieke kerk wordt her­dacht.
Ja, deze woens­dag is ook de feest­dag
van een pelgrim van hoop die
gestorven is vandaag in het jaar 1783.
Ook in dat jaar viel die woens­dag in de Goede Week
op 16 april.
Hij is een wat rare heilige.
Mensen keken op hem neer.
Hij was altijd al een beetje anders geweest,
een tikje excentriek.
Als jon­gere was hij
langs Trap­pis­ten­ab­dijen
en Kartuizer­kloos­ters getrokken
en andere reli­gi­euze huizen.
Hij wilde intre­den om als monnik te leven
maar ze hebben hem nergens aanvaard.
Nadat hij zo een tijdje rondge­trok­ken was
langs allerlei kloosters, zon­der succes,
besloot hij maar pelgrim te blijven
en te gaan leven let­ter­lijk zoals Jezus had gezegd
toen Die Zijn leer­lin­gen had uit­ge­stuurd
met de opdracht: “Neem niets mee voor onderweg,
geen voedsel, geen reis­zak, geen koper­geld in je gordel”
(Mc. 6, 8; vgl. Mt. 10, 9-10; Lc. 9, 1-6).
Zo werd hij een dak­loze zwerver.
Benoit, Bene­dic­tus Labre.heette hij.
Hij bezocht allerlei bede­vaart­plaatsen
Com­pos­tel­la, Einsiedeln, Paray-le-Monial,
Loreto en Assisi
en de laatste negen jaren verbleef hij in Rome,
waar hij als zwerver sliep in het Colosseum.
Hij leefde van wat hij kreeg,
en gaf veel van wat hij kreeg weer weg aan andere armen.
Jullie begrijpen dat hygiëne niet zijn sterkste punt was
en dat hij nogal stonk.
Vaak werd hij weggejaagd of uitgeschol­den.
Zijn dagen bracht hij door
met het bezoeken van de kerken,
vooral de kerken waar aanbid­ding was.
Vele uren bracht hij dage­lijks door
in aanbid­ding voor het Aller­hei­ligste.
Op deze woens­dag 16 april 1783
zakte hij in elkaar en stierf,
hij was pas 35 jaar oud.

Als een heilige...

Daarna werd deze zwerver een bekende figuur.
Mensen zagen hem als een heilige.
Zijn leven leek op dat van Jezus zelf
die arm was gewor­den,
ie geen steen had om zijn hoofd op te laten rusten,
die veracht werd door de mensen.

We hoeven zeker niet allemaal
zwervers als Benoit Labre te wor­den,
maar ik denk dat we wel iets van hem mogen leren:
klamp je niet vast aan mate­rië­le dingen,
aan geld en goed, aan macht en aanzien.
Dan raak je af­ge­slo­ten, zeflgenoeg­zaam.
Er is zoveel om ons heen
waar­van ik alleen maar kan zeggen:
maar daar gaat het niet om.
Geld en goed kunnen mensen verblin­den,
dan zie je de gees­te­lij­ke waar­den niet meer.
Niet wat je te pakken kunt krijgen,
maar wat je kunt verdragen,
niet je macht, maar je liefde,
niet het hebben maar het geven,
niet je uiter­lijk maar je inner­lijk
zullen je zalig maken.
Een gees­te­lij­ke in­stel­ling zal ons lei­den
naar de sacra­menten
en het woord van God.

Gees­te­lijk arm

We hoor­den het Jezus in het evan­ge­lie zeggen:
“De Geest is over mij geko­men...
Ik ben geko­men om aan armen
het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen”.
Mis­schien zijn we niet let­ter­lijk zo arm
als Bene­dic­tus Labre;
maar gees­te­lijk arm ben je als je niet vol zit van jezelf,
als je het evan­ge­lie kunt ont­van­gen,
als je niet op rijkdom en materie leunt,
niet op uiter­lijke dingen;
arm ben je in de zin van het evan­ge­lie
als je een ont­van­gend en ont­vanke­lijk mens bent.

Ik hoop dat de goede God
ons allemaal mag helpen
om zo pelgrims van hoop te zijn.