Gebedsdag voor het Willibrordseminarie in Heiloo

Zater­dag 10 mei vond in Heiloo de gebeds­dag plaats van de leden van de gebeds­kring van het St. Wil­li­brord­semi­narie. Samen met de leden vierde ik de heilige Mis met een pro­ces­sie door het park. Daarna volgde een mooie pro­gram­ma van gebed en ge­tui­ge­nis.\

Dank­baar

Ik ben dank­baar aan alle mensen die zich verbon­den weten met ons semi­na­rie en zich hebben aan­ge­slo­ten bij de gebeds­kring (of zich gaan aan­slui­ten: neem contact op met het wil­li­brord­semi­narie!). Gelukkig zijn er ver­schil­lende aanmel­dingen voor het semi­na­rie voor het ko­men­de studie­jaar, ver­telde rector Jeroen de Wit. Rector Luc Georges con­ce­le­breerde en diaken Dino Deltin, die zater­dag na Pink­ste­ren pries­ter gewijd hoopt te wor­den, assis­teerde. Voor hem heb ik na­tuur­lijk ook gebed gevraagd. Ook pries­ter Tj. Tjepkema was aanwe­zig om te ver­tellen over zijn werk met de jon­ge­ren over het on­der­schei­den van de roe­ping.

Laat je niet meeslepen door het heersende senti­ment!

GEBEDSDAG SEMINARIE ZATERDAG 3E WEEK VAN PASEN 

Nieuwe paus

We vieren deze gebeds­dag
op een bij­zon­der moment.
We ont­van­gen een nieuwe paus,
paus Leo XIV,
een nieuwe her­der voor de katho­lieke kerk.
We zijn dank­baar voor deze keuze
en ook voor de snel­heid waar­mee die is gebeurd:
een mooi teken van een­heid binnen het kar­di­na­len­col­lege.

Conclaaf

De afgelopen weken hebben we mee­ge­maakt
hoe heel de wereld meeleefde
met de verkie­zing van de nieuwe paus.
Ook in ons gese­cu­la­ri­seerde land
waren de jour­naals en praat­pro­gramma’s,
dag­bla­den en social media
er vol van en er was zelfs een apart pausjour­naal.
Dit mag voor ons in zekere zin een teken zijn.

Jon­ge­ren als nieuwe katho­lieken

De afgelopen jaren hebben we gezien
dat een groeiend aantal jon­ge­ren
zich tot de katho­lieke kerk heeft gewend.
Dit jaar was het aantal nieuwe katho­lieken
voor Pasen al groter
dan twee jaar ervoor in een heel jaar.
Hoe komt het dat zij deze stap zetten?
Zij hebben de aanwe­zig­heid van God ervaren,
daarbij speelde soms de een­zaam­heid en stilte een rol
die zij tij­dens de Corona-pandemie hebben mee­ge­maakt,
bij anderen ging een vonkje bran­den
door het ge­tui­ge­nis van een vriend bij­voor­beeld
of door filmpjes op in­ter­net,
som­mi­gen zijn ook onder de indruk
van de vele gruwe­lijke gebeur­te­nissen
op het wereldtoneel.
Het is dui­de­lijk dat deze jon­ge­ren, ook na hun doopsel,
goede be­ge­lei­ding nodig hebben.
Daaraan wordt gewerkt in ons bisdom
door de opzet van een speciaal buddy-project:
jon­ge­ren die andere jon­ge­ren be­ge­lei­den op hun geloofsweg.

Toen ik jong was...

Toen ik jong was, tra­den de meeste jonge pries­ters uit
om te gaan trouwen;
er werd gezegd dat er geen pries­ters
meer zou­den komen;
er waren geen semi­na­ries meer,
er zou­den alleen nog leken zijn als pas­to­raal werkers.
Toch klopte dat sombere beeld niet
en er kwamen weer roe­pingen
en er wer­den weer pries­ters gewijd.

De sfeer in heel de maat­schap­pij werd anders,
geloof en gods­dienst ston­den niet meer in aanzien,
vele mensen verlieten de kerk,
in Neder­land begon dat al in de zesti­ger jaren.
Vooral de jon­ge­ren zagen niets meer in geloof en kerk.
Het percentage gelo­vi­gen daalde
tot min­der dan de helft van de Neder­landse bevol­king.
Pas in het laatste jaar kwam daarin een kente­ring
en steeg het percentage gelo­vi­gen iets.

Leer­puntje

Wat kunnen wij hieruit leren?
Het lijkt me dat we aller­eerst hieruit mogen begrijpen
dat we niet met een werelds oog
naar de situatie van de wereld en de kerk moeten kijken.
God kan door Zijn heilige Geest
een nieuw begin maken
in de harten van de mensen,
een nieuw begin voor de Kerk, voor de wereld;
niet men­se­lijke bereke­ning en men­se­lijk redeneren
zullen de door­slag geven,
maar de Voor­zienig­heid en de genade van God
en de open­heid van mensen om die genade te ont­van­gen.

Ze gaan weg

Het evan­ge­lie heeft ons vandaag
een moment uit het leven van Jezus laten zien,
waarop vele mensen zich hebben terug getrokken.
Ze waren onder de indruk geweest
van Jezus’ won­de­ren,
ze had­den net de broodvermenig­vul­diging mee­ge­maakt,
lammen waren genezen,
water was in wijn veran­derd op de bruiloft van Kana.
Maar velen waren getrokken
door een hang naar won­de­ren,
een zucht naar het bij­zon­dere,
het spectaculaire,
maar de ver­kon­di­gende woor­den van Jezus
die geloof moesten wekken,
wor­den niet aanvaard
en velen trekken weg.
Zij verlieten het gezel­schap van Jezus.
Ineens is de populari­teit van Jezus verdwenen.

Wat nu?

Wat nu?
Moesten de apos­te­len het maar opgeven?
Was er geen toe­komst voor de bood­schap van Jezus?
Nee, het was voor die apos­te­len
als het ware een test en een uit­no­di­ging:
lieten zij zich meeslepen door de waan van de dag?
O, zeker ze zijn soms zwak geweest
en lieten hun Heer in de steek,
maar toen waren de anti-stemmen heel sterk.
Gingen zij mee in het heersende senti­ment?
Nee! Het nodigde hen uit
om dieper te kijken, zich meer op het gees­te­lij­ke te richten:
“Heer, naar wie zou­den wij gaan?
Uw woor­den zijn woor­den van eeuwig leven
en wij geloven en weten
dat Gij de heilige Gods zijt”.

Woor­den van eeuwig leven

Dit is ook de uit­no­di­ging aan ons:
de mening van de mensen en de sfeer in de maat­schap­pij
zijn onbesten­dig,
die kan ver­an­de­ren,
maar onze bood­schap blijft
en die is uiterst waarde­vol:
die bevat woor­den van eeuwig leven,
Zijn woor­den zijn geest en leven
en de verlos­sing van de mensen is erin gelegen;
ook de sacra­menten blijven
waarin de Heer wezen­lijk en waarach­tig
han­de­lend in ons mid­den komt/
en Zijn heil aan ons voltrekt.

De apos­te­len had­den dit door,
geleid door de heilige Geest,
kon­den zij de woor­den van Jezus
als heil­bren­gende bood­schap ont­van­gen.

Pries­ter wor­den?

Is het nog wel de moeite waard
om in deze wereld en in deze kerk
pries­ter te wor­den?

Voor het ant­woord op die vraag
moeten we ons richten op het gees­te­lij­ke,
op de actie van de heilige Geest,
zoals de apos­te­len dat deden.
Toen vele mensen hen verlieten.
Ja, het is de moeite waard,
ja, het is een vreugde om pries­ter te zijn,
ja, het blijft heel be­lang­rijk
om de roe­pingen bid­dend te onder­steunen,
de Heer van de oogst bid­den te vragen
jonge mensen te in­spi­re­ren
tot een vrijgevig ant­woord
met bovenna­tuur­lijke blik gegeven:
“Heer, tot wie zou­den wij anders gaan?”

De kerk gaat door!

We zijn God dank­baar
voor de roe­pingen die Hij ons geeft,
we bid­den Hem om goede, nieuwe kan­di­da­ten,
die Hem met een vrijgevig hart willen dienen.
Want de Kerk gaat door, het geloof gaat door,
steeds weer anders, met voor- en te­gen­spoed
en bid­dend vragen we vandaag
om harten die zich voor Gods roe­ping openen.