Vrijwilligersdag in Heiloo met Bavocantorij

De Bavo­can­to­rij was op zon­dag 6 ok­to­ber in de grote kapel van het hei­lig­dom van O.L. Vrouw ter Nood om de Eucha­ris­tie­vie­ring op te luis­te­ren ter ere van de vrij­wil­li­gers­dag tij­dens het jubielum­jaar van 300 jaar Runx­put won­der, dat dit jaar in het hei­lig­dom wordt gevierd.

Na een heer­lijke buffet­maal­tijd ver­zorgde de Bavo­can­to­rij nog een concert. De dag werd af­ge­slo­ten met het Lof dat zon­dags altijd om 15.00 uur op het Hei­lig­dom plaats­vindt Tijdens de Mis zong de cantorij onder meer de Missa Diatonica van H. Andriessen onder lei­ding van de nieuwe magistra cantus, mw. Sanne van Nieuwen­huij­sen en de organist van de ka­the­draal dr. A. van Eck. Rector N. Beemster was con­cele­brant en kanselier E. Fennis diaken. Bij deze gelegen­heid heb ik de volgende homilie gehou­den:

homilie

Ook deze zon­dag is weer een mooie mijl­paal
temid­den van alle vie­rin­gen van dit jaar
ter ere van het derde eeuw­feest van het Runx­put mirakel,
en wel om twee redenen:
aller­eerst is het vandaag de eerste zon­dag in ok­to­ber­maand
die op een bij­zon­der manier aan Maria is toegewijd,
omdat het Rozen­krans­maand is.
Nu zullen er de nodige mensen
- ook onder de echt gelo­vi­ge mensen - zeggen:
met de rozen­krans heb ik niks,
dat eentonige herhalen van Wees gegroeten en Onze Vaders,
dat spreekt mij niet aan;
oudere mensen hebben soms zelfs
een afkeer van de rozen­krans,
omdat ze die vroe­ger - heel lang gele­den -
iedere avond moesten bid­den
geknield op een harde kokosmat.
Maar de meeste mensen
zijn over dat kleine traumaatje
intussen wel heen gegroeid.
Maar het is waar:
voor veel mensen blijft de rozen­krans vreemd,
tot op het moment dat ze ergens mee zitten,
ze een nood hebben, rust zoeken,
ergens niet goed uit­ko­men.
Op het moment dat ze dan de rozen­krans pakken,
er rus­tig voor gaan zitten
om die te bid­den,.
merken zij
dat zij door de rus­tige kadans
van die vermaledijde Wees gegroeten
tot rust en medi­ta­tie komen
en de nabij­heid van Maria, de moe­der Gods, ervaren
die hen als het ware bij de hand neemt
om hen te lei­den naar haar Zoon,
naar Jezus.
Zo gaat het vaak
en ik heb al heel wat keren gehoord
dat waar een gezin tezamen
de rozen­krans was gaan bid­den,
de nabij­heid van God en Zijn Moeder voel­baar werd
en het geloof bete­ke­nis, inhoud en invulling kreeg
voor de kin­de­ren.
Zelf heb ik ook mooie her­in­ne­ringen
aan de ok­to­bermaan­den in mijn vroegste jeugd
als we thuis het Maria­beeld versier­den
en samen de rozen­krans baden.
Zoals dat toen in de meeste ge­zin­nen ging,
leek dat op een gegeven moment
een beetje achterhaald
en werd het weg­ge­la­ten,
maar de her­in­ne­ring eraan houd ik bij me
tot op de dag van vandaag.
Voel je je inner­lijk weleens onrus­tig,
heb je zorgen of verdriet,
zit je met vragen die je niet kunt oplossen,
gan er dan gewoon eens rus­tig voor zitten
en bid de rozen­krans.
Dat zal je vrede geven!

Maar er is ook een tweede reden
waarom we vandaag extra fees­te­lijk bij elkaar zijn
voor de vie­ring van deze heilige Eucha­ris­tie,
samen met de Bavo­can­to­rij.
Het is vandaag vrij­wil­li­gers­dag
en dat is een mooie gelegen­heid
om al die mensen te bedanken
die zich be­lan­ge­loos inzetten voor dit hei­lig­dom.
Zij helpen in het park, in het Oesdom,
in de grote of kleine kapel,
bij opluiste­ring van de ere­dienst
of in het Dio­ce­saan centrum in het Juliana­kloos­ter
en zij doen hun werk niet voor een gel­de­lijke vergoe­ding,
hun loon krijgen ze in de hemel!
Maar ik zeg U echt:
nergens krijg je een betere rente,
er is geen betere beleg­ging!
Dus als je wat wilt sparen,
wordt dan vrij­wil­li­ger bij “Het Putje”!
Dank jullie wel, beste vrij­wil­li­gers,
voor jullie inzet met hart en ziel en met je beide han­den.
Zonder jullie zou deze mooie bede­vaart­plaats
niet kunnen bestaan,
want - zoals jullie waar­schijn­lijk wel weten -
hebben we best wel veel moeite
om de eindjes aan elkaar te knopen,
om niet te zeggen dat we alle hulp,
finan­cieel, materieel en - om zo te zeggen “in natura”
door de inzet van vele vrij­wil­li­gers,
goed kunnen gebruiken.
Samen werken jullie aan het­zelfde doel:
om deze mooie plek
voor de mensen van onze tijd
en de toe­koms­tige gene­ra­ties open te hou­den.
Steeds meer mensen weten en moeten te weten komen:
daar in Heiloo vind je een plek
waar je altijd welkom bent,
waar je altijd terecht kunt
om even in de stilte bij Maria te zijn
en je zorgen en je vragen bij haar neer te leggen.
Dank jullie wel dat jullie dit moge­lijk maken
en mis­schien zijn er mensen die zich vandaag
geïnspireerd voelen
om ook een stap te zetten
en eens te kijken of dit iets voor hen is.
Ze zijn van harte welkom,
meld U bij de rector.

Twee fun­da­men­ten zoeken en vin­den we
bij onze vrij­wil­li­gers;
een vrij­wil­li­ger bij Onze Lieve Vrouw ter Nood
wordt ge­ken­merkt door twee dingen:
geloof en dienst­baar­heid
en dat zijn - toeval of niet -
precies de twee thema’s
waar het evan­ge­lie van deze zon­dag over gaat.
We zeggen en zien het vaak genoeg:
geloof kan bergen ver­zet­ten,
of - zoals het evan­ge­lie vandaag zegt: -
als je een geloof hebt als een mosterd­zaadje - piepklein -
kun je tegen een moerbei­boom zeggen:
ver­plaats je en die doet dat.
Het geloof kan bergen ver­zet­ten.
Ik denk dat heel velen van U
het kunnen beamen
en er zelfs mooie levens­ver­halen
over zou­den kunnen ver­tellen:
het geloof is een grote kracht voor je leven,
wie in zijn leven aan de hand van Maria
naar God toe wandelt,
kan niet verdwalen
in het moeras van deze tijd.
Want er zijn veel mensen die het nu moei­lijk hebben,
ook al ziet U het er mis­schien niet aan af:
ik las deze dagen dat het aantal mensen
dat gebruik maakt van de voedsel­bank
is gestegen van 8000 in 2006
naar 70.000 nu;
dit jaar komen er weer tien voedsel­banken bij
en nog kan aan de vraag niet wor­den voldaan.
Veel mensen zijn werkeloos geraakt;
veel mensen hebben psy­chi­sche problemen;
er zijn heel veel problemen in de ge­zin­nen
en ik zou zo nog wel even door kunnen gaan.
Wat een kracht is het dan
als je een geloof hebt.
Maar omdat het geloof altijd iets per­soon­lijks is,
iets van je hart,
moet je het zelf ont­dek­ken.
Daarom is het zo mooi en be­lang­rijk
dat deze plaats hier open staat voor ie­der­een,
die de wereld van Maria ter Nood wil binnen gaan
en dat men hier vrij­wil­li­gers kan aantreffen
die zelf ook gegrondvest zijn
op dat fun­dament van het geloof,
die peilers onder hun leven.
Ook al loopt U er niet de hele dag mee te koop,
Uw geloof is een prach­tige in­spi­ra­tie­bron
voor anderen,
vaak zon­der dat U er zelf erg in hebt.

Het tweede thema is dienst­baar­heid:
iedere heer zal tot zijn knecht zeggen
maak mijn maal­tijd klaar, omgord je en bedien mij....
En zo is het ook in het geloof:
wij zijn ge­roe­pen om God te dienen,
het is ook heel normaal dat wij dat doen,
eigen­lijk niet iets om ons op te beroemen,
dat hoort er gewoon bij
en dat is een levens­hou­ding:
als je God wilt dienen,
is je levens­hou­ding er een van dienst­baar­heid
en die zal zich ook uiten
in je omgang met andere mensen.
Wees dienst­baar!
Paus Fran­cis­cus legt er momen­teel veel nadruk op:
de Kerk mag geen hof­hou­ding zijn,
geen club van mensen die zich zelf zo be­lang­rijk vindt,
nee, de Kerk - en dat zijn wij samen -
moet dienst­baar zijn,
zich geven,
gedreven wor­den door het verlangen
om andere mensen te dienen
uit­ein­delijk op de weg naar hun eeuwig geluk,
maar iedere goede daad die wij aan anderen doen,
open­baart iets van de liefde van God voor ons mensen,
van Hem die mens werd om dienst­baar te wor­den
tot het einde toe
en ons zo te verlossen.

Maria is daarin ons voor­beeld.
Zij sprak die beroemde woor­den
waardoor heel de ge­schie­de­nis
een wen­ding ten goede kreeg:
“Zie de dienst­maagd des Heren”.

Laten wij die woor­den in ons eigen leven herhalen:
Zie de dienst­maagd, zie de dienstknecht des Heren.
Handel met geloof, naar het voor­beeld van Maria
en wees dienst­baar.
Amen