“Conviventie” verantwoordelijken Neocatechumenale Weg

Zondag 13 ok­to­ber werd de jaar­lijkse natio­nale conviventie van verant­woor­de­lijken van de ge­meen­schappen van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg besloten. Zo’n 275 deel­ne­mers waren er aanwe­zig die in de pa­ro­chies verant­woor­de­lijk zijn voor de ge­meen­schappen van gelo­vi­gen die deze weg van ver­die­ping van het geloof van het doopsel volgen.

Zij dragen verant­woor­de­lijk­heid voor groepen van mensen die gehoor hebben gegeven aan de catechese die in pa­ro­chies gehou­den wordt waar de pastoor de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg toelaat. Vier dagen waren zij bijeen om hun geloof te ver­die­pen en te reflec­te­ren op de uit­dagingen waar deze tijd ons voor stelt.

Ik was er voor de heilige Eucha­ris­tie op zon­dag en heb geluisterd naar de erva­ringen van de verant­woor­de­lijken en gepreekt over de tien melaatsen, als een beeld voor onze eigen geloofsweg. De homilie stond stil bij drie punten (dat is afgekeken van de paus):

• Wij zijn onderweg als melaatse mensen: wij zijn niet volmaakt, wij hebben onze zon­den en hebben geen reden om anderen uit de hoogte te bekijken alsof wij "de beteren"zijn.
• Wij zijn onderweg als gereinig­den: we zijn gereinigd door het doopsel en dat is en blijf een reden tot grote dank­baar­heid: de Heer heeft ons aan­ge­no­men als Zijn kin­de­ren. Daar­naast wor­den we steeds opnieuw gereinigd: de Heer gaat een weg met ons van zuive­ring, van erva­ringen waardoor wij groeien. Het is goed om in dank­baar­heid te zien wat God voor ons heeft gedaan.
• Wij zijn ook vaak “alleen” op weg, tegen de stroom in, waar we niet kunnen volgen wat de anderen doen: we moeten God boven alles stellen, durven keuzes te maken die mis­schien door de mensen om ons heen niet wor­den gedeeld, je geweten volgen, je geloof volgen: “je geloof heeft je gered”, zegt Jezus tot die “vreem­de­ling”, die de Samari­taan in zekere zin is. Ook wij zijn vreem­de­lingen hier op aarde. Het woord “pa­ro­chie” herinnert ons eraan, het komt uit het Grieks en betekent let­ter­lijk: de plaats waar je een vreem­de­lingen­sta­tus hebt (paroikia).

Vaak zullen we denken: we staan alleen en ons werk draagt geen vrucht. Dit is een beko­ring. Wij weten nooit hoe en wanneer ons werk vrucht zal dragen. Hierbij heb ik verwezen naar het voor­beeld van twee ‘groten’: de Z. Charles de Foucauld, die een­zaam in de woes­tijn stierf, vermoord door de mensen die hij zijn liefde wilde komen bewijzen en de heilige Petrus Chanel, die zlef niet de vruchten van zijn missie­werk heeft gezien.