Doopsel van volwassenen en heilig Vormsel in de buitengewone vorm

Sint Agneskerk, Amsterdam

Twee vol­was­se­nen ont­vingen op 9 no­vem­ber in de Am­ster­damse Sint Agnes­kerk het heilig doopsel en vormsel, dat laatste sacra­ment samen met drie anderen die toetra­den tot de katho­lie­ke Kerk - onder hen een jonge man uit een Pinkster­kerk- of de draad van het katho­liek geloof weer oppakten. Voor mij was het de eerste keer dat ik deze plech­tig­he­den in de bui­ten­ge­wone vorm van de Romeinse ritus (“Tri­den­tijnse Mis”) heb gedaan.

Gelukkig werd ik des­kun­dig door de ritus geleid door de pastoor van de personele pa­ro­chie voor gelo­vi­gen die verbon­den zijn met de Tri­den­tijnse vorm, pater Martin Knudsen. Na­tuur­lijk vielen mij zo'n eerste keer de verschilen op met de gewone vorm van de Romeinse ritus, met name dat ver­schil­lende ele­menten van het catechumenaat, in de bui­ten­ge­wone vorm zijn samen­ge­bracht in de doop­plech­tig­heid zelf. Mede door de herhalingen brengt deze klassieke vorm van de Romeinse ritus de schei­ding tussen het leven vóór het doopsel en erna zeer dui­de­lijk over, evenals de keuze die de dopeling moet maken vóór Christus; ook wordt de macht van de Satan (mede door de veel­vul­dige herhaling van de exorcismen) be­klem­toond en de grotere macht van God met wiens hulp wij tegen het kwaad moeten strij­den. Mooi vond ik bij­voor­beeld dat de dopelingen bij het betre­den van de kerk plat op de grond gaan liggen, zoals de wij­de­lin­gen in de wij­dingsli­tur­gie.

Het zal niet voor ie­der­een de meest geëigende vorm zijn, mede omdat door het Latijn veel van deze bete­ke­nis zal ontsnappen aan de gelo­vi­gen die de plech­tig­heid volgen, maar voor mij als bis­schop gaf het zeker wel devotie.