Mensen welkom heten en woorden van geloof en liefde spreken

Zoals Simeon en Hanna. Maria Lichtmis (2 februari)

Ver­te­gen­woor­digers­van De Rijp, West-Beemster, Scher­mer­horn, Lansmeer, Oost­hui­zen en Purmerend waren op het feest van Maria Licht­mis (Opdracht van de Heer in de tempel) bijeen in de kerk van O.L. Vrouw geboorte in Scher­mer­horn om stil te staan bij het feit dat zij per 1 januari van dit jaar ver­der gaan als één pa­ro­chie toegewijd aan Maria, de Moeder van God.

Het nieuwe pa­ro­chie­bestuur was aanwe­zig (één kerk­bestuurslid had de hele nacht door­gere­den vanuit zijn wintersport­a­dres en was net op tijd aange­ko­men!), de pries­ters en diakens even­eens, om stil te staan bij de nieuwe start van de regio-pa­ro­chie, een gedenk­waar­dig moment.

Aan het eind van de vie­ring kreeg diaken Jack Noë het woord om de pa­ro­chi­anen even toe te lichten waarom de pa­ro­chie “Maria, Moeder van God” pa­ro­chie van het jaar was gewor­den: aan de caritas-ini­tia­tie­ven waar­on­der de voedsel­bank wordt door de hele regio goed mee­ge­werkt. Voor mij was deze vie­ring een moment om die felici­ta­ties - die ik bij het uitreiken van de prijs in Hilversum al had mogen uit­spre­ken - nog eens te herhalen.

Homilie

Aller­eerst wil ik U allen nogmaals van harte fe­li­ci­te­ren
met het tot stand­ko­men van de nieuwe grote pa­ro­chie,
toegewijd aan Maria, de moe­der van God.
Ik felici­teer pastoor Marcelo Salao Rocha,
pastor Luis Weel
de diakens Jack Noe en Marcel Kaaik,
het nieuwe pa­ro­chie­bestuur,
maar ook U allen.
Van harte wens ik U allen toe
dat dit samen­gaan en samen­wer­ken
een nieuwe impuls mag geven aan het pa­ro­chie­le­ven
omdat de krachten gebundeld kunnen wor­den
en er nieuwe moge­lijk­he­den ontstaan.
Dat zal inder­daad zo kunnen zijn
als er tege­lijk aan­dacht blijft bestaan voor de band
van de plaat­se­lijke ge­meen­schappen
met het geheel van de pa­ro­chie.
Daar heb ik alle ver­trouwen in!
Van harte wil ik na­tuur­lijk ook Purmerend
en daar­mee de hele nieuwe pa­ro­chie
fe­li­ci­te­ren met de verkie­zing
tot pa­ro­chie van het jaar.
Wij hebben op dit feest van Maria Licht­mis,
- ook wel genoemd
feest van de Opdracht van de Heer in de tempel -
het licht gedragen
aan het begin van deze Eucha­ris­tie­vie­ring
als een teken dat wij willen leven
in het licht van ons geloof,
dat we ons door ons mooie geloof
willen laten lei­den en in­spi­re­ren.
Het is goed dat we in deze kerk
die aan Maria is toegewijd
de nieuwe start mogen vieren
en daar­mee de nieuwe pa­ro­chie
en ons allen bij­zon­der
onder de bescher­ming van Maria mogen stellen.
Jezus wordt op de veer­tigste dag na Zijn geboorte
aan de Heer toe-geheiligd,
zoals het gebruik was in die tijd
voor iedere manne­lijke eerst­ge­bo­rene.
Het is een bij­zon­der moment voor Maria
want daar in die tempel
krijgt zij te horen dat Jezus haar Zoon
een licht is dat schijnt voor alle volkeren.
Daarom hebben we die kaarsen gekregen
die we ter ere van Maria en van Jezus haar Zoon
hebben gedragen.
Laten we voor elkaar bid­den
dat Jezus als een licht mag schijnen
op onze levensweg.
Maria krijgt hier in die tempel te horen
dat haar eigen levensweg niet ge­mak­ke­lijk zal zijn:
een zwaard zal Uw ziel doorboren,
krijgt zij gezegd
en daar­mee wordt na­tuur­lijk niet voorspeld
dat haar leven een lolletje zal wor­den.
Ik denk dat we dat allemaal kunnen herkennen.
Soms, als alles voorspoe­dig gaat,
je weinig of geen zorgen hebt,
je goed gezond bent
en voldoende geld hebt,
kan het lijken dat we God niet zo nodig hebben:
we kunnen het eigen­lijk zelf wel,
denken we dan.
Het is niet zo ver­won­der­lijk
dat de mensen in Afrika
en in andere armere lan­den
veel gods­diensti­ger zijn dan bij ons.
En hier in Neder­land
puil­den de kerken uit
tij­dens de tweede wereld­oor­log.
Dat heeft ermee te maken
dat we ons meer met God verbon­den voelen
als we concreet geïnspireerd wor­den
door ons geloof
en ervaren dat we God nodig hebben.
Het is net als met goede buren
die gaan emigreren naar Australië.
Hoe goed je contact met hen ook was,
dat gaat toch ver­wa­teren en verflauwen
omdat er zo’n grote afstand is.
Zo kan er tussen mensen en God een afstand ontstaan
en de momenten dat we voor grote vragen staan,
wanneer we het moei­lijk hebben
of mis­schien ook wanneer we
heel erg dank­baar zijn
of een mooie erva­ring meemaken,
zullen we God als meer nabij ervaren.
Een bede­vaart naar Lourdes
of naar een andere bete­ke­nis­volle plek
of een gebeur­te­nis in ons leven,
zwaar en verdrie­tig of mooi en diep,
zullen die band met God kunnen ver­ster­ken,
ons leven wordt dan mooier, rijker,
we leven meer in dank­baar­heid en vreugde.

Dat alles is zeker een van de redenen
waarom we ons altijd zo speciaal
met Maria verbon­den kunnen voelen:
Zij is een vrouw die heel dichtbij ons staat,
zij is niet heel ver weg,
zoals een geëmi­greerde buurvrouw
en zij heeft het nodige mee­ge­maakt:
zij heeft zorgen gekend om haar kind,
zij heeft moeten vluchten naar Egypte
omdat haar kind bedreigd werd met de dood;
zij heeft Jozef haar man waar­schijn­lijk al vroeg
moeten afgeven
(tenminste, na de kin­der­ja­ren van Jezus
komt hij in het evan­ge­lie niet meer voor).
Maria werd gecon­fron­teerd met afwij­zing en onbegrip
en haar Zoon stierf al heel jong
een wrede dood aan het kruis,
de dood van een crimineel.
Maria kan ons dus goed begrijpen,
want zij heeft zelf bijna alles mee­ge­maakt.

En daarom is deze dag van Maria Licht­mis
ook een speciale Maria-dag:
Maria - van wie gezegd wordt
dat zij alles bewaarde in haar hart -,
heeft haar hart altijd laten verlichten
door Gods aanwe­zig­heid en liefde.

Er zijn in de tempel van Jeru­za­lem
twee mensen op leef­tijd aanwe­zig
- Simeon en Hanna
om het gezin van Maria en Jozef en Jezus
welkom te heten.
Dat kunnen wij wel een beetje herkennen:
ook in onze kerken
zijn er veel oudere mensen
en te weinig jon­ge­ren.
Toch zoekt iedere mens
naar de zin van zijn leven:
waarom besta ik?
Waar kom ik vandaan
en waar ga ik naar toe?
En: wie ben ik?
Ben ik een afvalproduct,
dat komt, gebruikt wordt en gaat
of is er meer?
Simeon en Hanna
heten het jonge gezin
dat de tempel binnen­komt
harte­lijk welkom
en geven het goede woor­den mee,
woor­den van geloof,
woor­den die de gebeur­te­nissen van het leven
in een goed en gelovig licht
weten te plaatsen.
Die zen­ding, die taak
om een Simeon of Hanna te zijn
hebben we eigen­lijk allemaal:
om wie binnen komt harte­lijk welkom te heten,
om woor­den van geloof en van liefde te spreken,
om anderen iets te laten ervaren
van de zin van het leven
en dat we allemaal
in Gods liefde geborgen zijn.
Van harte wens ik U allemaal
Gods zegen toe
en dat de nieuwe pa­ro­chie
die U samen vormt,
voor U een steun en kracht­bron mag zijn
voor Uzelf en voor Uw taak
en op Uw weg door het leven, Uw weg naar God,
onder de bescher­ming van Maria, de Moeder van God.
Amen.