Ga er eens uit... maar kies wel een betekenisvolle bestemming!

VNB-dag in Amersfoort

In Amersfoort werd op zater­dag 8 maart de jaar­lijkse VNB-dag gehou­den. Deze door de bis­schop­pen­con­fe­ren­tie erkende organi­sa­tie or­ga­ni­seert bede­vaart­reizen en andere in­spi­re­rende vakanties naar tal van plaatsen, zoals Lourdes, Rome, het heilig Land enzo­voorts.

Zo'n 800 mensen waren naar De Flint theater geko­men voor een mooie dag waarop de Eucha­ris­tie werd gevierd, door Leo Feijen een lezing werd gehou­den over pel­gri­meren en het reisaanbod werd ge­pre­sen­teerd. Er waren mensen uit het hele land en ik heb er ook tal van (oude) bekende ontmoet. Bij de Eucha­ris­tie­vie­ring heb ik volgende homilie gehou­den. De evan­ge­lie­le­zing was Jo. 19, 25-27.

homilie

Velen van U - en mis­schien wel wij allemaal -
zullen mooie her­in­ne­ringen bewaren
aan bede­vaarten die we hebben gemaakt.
Een bede­vaart is eigen­lijk altijd wel
- als je er een beetje voor open staat -
een soort van een nieuw begin.

We hebben allemaal ver­schil­lende thuis­si­tua­ties.
En na­tuur­lijk kan ik daar niet in kijken,
maar we maken allemaal dingen mee
die ons vreugde geven
en er is ook het nodige wat we moei­lijk vin­den,
wat ons pijn doet of waarover we zorgen hebben;
dat zij meestal de dingen
waar we heel erg mee bezig zijn
en waar soms emo­tio­neel over kunnen zijn:
kwaad, verontrust bedroefd of angs­tig.
Soms voelen we ons dan als het ware op­ge­slo­ten
in onze kleine wereld en onze gevoelens.
Dan zeggen mensen om ons heen:
“Je moet er even uit”.

Het is waar, het is goed er even uit te zijn,
op afstand zie je de zaken soms veel beter.

Ja, maar waar naar toe dan?
Want het is niet om het even
waar je dan naar toe gaat.
Veel vakanties ver­an­de­ren niet veel
aan de situati;
je bent er even uit geweest
maar als je thuis­komt
is alles nog het­zelfde
en begint het weer van voor af aan,
omdat je geen nieuw per­spec­tief,
geen uit­zicht hebt gekregen.

Maar met een bede­vaart is dat anders.
Die veran­dert ons leven vaak zo
dat alles anders wordt.
Waarom? Hoe kan dat?
Dat is omdat die bede­vaart ons­zelf veran­dert,
doordat we op die reis Iemand ont­moe­ten,
die de Liefde van ons leven is.
Bete­ke­nis­vol ont­moe­ten!
Want een bede­vaart is niet zomaar een reisje
naar mis­schien een leuk doel
en gezellig met anderen.
Dat is het na­tuur­lijk ook wel,
maar als je voor de mooie bestem­ming gaat,
ga je niet voor de veer­tigste keer naar Lourdes.
Daar is iets anders, daar is Iemand anders.
Een bede­vaart is wezen­lijk een gees­te­lij­ke weg
en het is een ont­moe­ting
en er is Iemand die je op zo’n reis in de ogen ziet.
Die Iemand, die liefde is onze Heer,
onze Vader in de hemel,
die Zijn blik vol liefde op ons laat rusten.
Mis­schien ook ziet Hij ons aan met de ogen
van iemand anders,
mis­schien reikt Hij ons de hand door Zijn Moeder
- vandaag in het evan­ge­lie
ver­trouwt Jezus op het kruis
ons toe aan haar moe­der­lijke zorgen,
maar uit­ein­delijk is het toch
die Vader in de hemel die erachter zit.
Want Maria heeft geen ‘eigen bedrijfje’,
zij leidt ons altijd naar haar Zoon:
“Doe maar wat Hij U zeggen zal”.
Er zijn geen eigen, geen andere bedrijfjes,
alle heiligen, alle bede­vaart­plaatsen,
wijzen ons naar Hem:
naar Jezus die de weg is,
naar de Vader in de hemel
die het doel is van onze reis.

Toen ik nog pastoor was,
leerde ik een vrouw in de pa­ro­chie kennen,
die als huishoudster
altijd voor pries­ters had gezorgd
en op een gegeven moment
helemaal ge­han­di­capt werd.
Zij kreeg toen een soort diepe teleur­stel­ling in haar hart:
zij had zich altijd ingezet
voor God, voor de kerk, voor de pries­ters
en nu liet God haar in de steek.
Totdat zij de kans kreeg
om via een stich­ting
- want zelf kon zij dat niet betalen -
ieder jaar naar Lourdes te gaan.
Daarna heb ik haar nooit meer in de put gezien,
zij werd sterk, gees­te­lijk sterk;
zij leerde haar lij­den dragen met liefde.
Heel het jaar werd een toeleven naar de bede­vaart
en een leven vanuit de kracht
die zij daar ont­van­gen had.

En waar Uw bede­vaart ook naar toe gaat,
ik hoop dat het voor U wordt
tot een gees­te­lij­ke ont­moe­ting,
een anker­punt en een bron voor Uw leven.
Ik ken mensen die voor het eerst
van binnen een band met Jezus kregen,
toen ze in Galilea in het heilig Land
had­den rondgelopen;
Ik ken mensen die zich ‘s nachts
in de grot van Lourdes hebben verloofd
en nog altijd die kracht bij zich dragen;
Ik ken mensen, man en vrouw, die
op bede­vaart naar Rome
een bemoe­digende hand van paus Fran­cis­cus
op hun hoofd mochten voelen;
de man was erns­tig ziek
en had een jong gezin, zes kin­de­ren;
hij werd niet beter
maar is zijn pelgrimage ver­der
naar het huis van de Vader
- weg uit dit leven -
heel sterk, met geloof en overgave gegaan.
Andere mensen wer­den zomaar ergens op reis
geraakt door een plaats, een beeld
een het kruis van Christus
en ga zo maar door....
Onderweg kregen zij een weg gewezen.

Zeker , er moet iets zijn in jezelf
dat dit moge­lijk maakt.
Mis­schien is U het verhaal bekend
van die Franse dokter Carell,
die als atheïst een zieken­bede­vaart begeleidde
en voor zijn ogen
een onverklaar­ba­re gene­zing meemaakte.
Hij wist niet hoe hij het had,
maar hij kwam niet tot geloof... op dat moment.
Dat gebeurde pas toen hij
vele jaren later terug­keerde
en terwijl het Mag­ni­fi­cat werd gezongen
- de lofzang van Maria -
zijn hart ineens open brak:
de tranen kwamen over­vloe­dig
en hij kon ineens in alle eenvoud
weer kind van God zijn.

Om God te ont­moe­ten
moet je soms doen als Abraham,
tot wie God zei:
“Trek weg uit je land,
naar het land dat ik U aan zal wijzen”.

En laten we proberen het te bewaren in ons hart
als we iets van God hebben mee­ge­maakt
of ervaren,
waar we wer­den aan­geraakt
door de liefde van God of door Maria.
Dat kan een steun zijn
op het moment dat alles mis­schien
een beetje donker is.

In het evan­ge­lie ver­trouwde Jezus ons vandaag Zijn moe­der toe.
Op dat moei­lijke moment van lij­den en pijn
dacht Hij aan ons
en gaf ons iemand - Maria -
om voor altijd onze moe­der te zijn.

Het is een teken dat Hij altijd aan ons denkt.

Gods blik rust met liefde op ieder van ons!
De wapen­spreuk van onze paus Fran­cis­cus gaat daarover:
“Miserando atque eligendo”,
dit Latijn betekent ongeveer:
Jezus keek vol barm­har­tige liefde
en tege­lijk lag er een soort uit­daging,
een uit­ver­kie­zing
in die blik.
Deze woor­den hebben betrek­king op de blik
waar­mee Jezus naar Matteüs de tolle­naar keek.
Levi werd aanvaard, bemind door de Heer
En hij voelde de kracht om op te staan
van zijn tolhuis weg te gaan,
met Jezus mee te gaan.
Toen begon zijn pelgrims­tocht pas echt.

Open je hart voor God, zoek Hem
en laat de blik van Jezus op je rusten:
een bete­ke­nis­volle ont­moe­ting;
ga vol ver­trouwen met Hem mee;
het is de pelgrims­tocht van ons leven,
die naar de eindbestem­ming leidt
in het beloofde land,
het eeuwig leven.
AMEN