Probleer die bloem te zien die zelfs op een puinhoop groeit....

De Heer is verrezen! Pasen 2014

Van harte wens ik ieder die dit leest een zalig en gezegend Paas­feest in de vreugde om de ver­rij­ze­nis van de Heer die ons leven bete­ke­nis geeft en het heeft gemaakt tot een voorpor­taal van iets veel mooiers.

Een sfeer­volle Paas­wake mocht ik vieren in Bo­ven­karspel met het koor “In Between”, voor de dag­mis van Pasen was ik eerst in Lutje­broek en daarna bij de zusters van Moeder Teresa in Am­ster­dam, waar ik na de Mis ook de mensen van allerlei natio­na­li­teiten kon ont­moe­ten die bij de zusters komen eten.

Homilie

De Heer is verrezen!
Deze bood­schap herhaalt de li­tur­gie vele keren.
De Heer is verrezen, Hij heeft de dood overwonnen!
“Alleluja”, is de juich­kreet van deze dag
en dat bijbelse woord betekent: “Looft de Heer”.
Het is een bood­schap die vaak herhaald moet wor­den,
want zelfs de apos­te­len en de andere leer­lin­gen van Jezus
hebben er moeite mee om dit te kunnen geloven:
hun Heer en Meester
naar wie ze zo had­den opgekeken
en die als een mis­da­diger gruwe­lijk ter dood was gebracht,
was Die wer­ke­lijk weer levend?
Was Hij echt opgestaan uit de dood?
We zien in de bijbel­ver­halen
hoe die leer­lin­gen van Jezus
lange tijd moeite blijven hou­den
om het echt te geloven, zich daaraan over te geven:
pas als Jezus voor hun ogen iets opeet
of het brood met hen breekt,
zoals Hij bij het Laatste Avondmaal had gedaan,
of hen opnieuw een massa vis laat vangen,
zoals Hij lang gele­den had gedaan
toen Hij Zijn leer­lin­gen had ge­roe­pen
om hun vissers­boot en de netten in de steek te laten
om Hem te volgen, met Hem mee te gaan,
pas dan begint lang­zaam tot hen door te dringen,
dat het wer­ke­lijk­heid is:
“Christus is verrezen! Hij is wer­ke­lijk verrezen!”.
En echt vol vuur en over­tui­ging waren zij pas
op het Pinkster­feest,
toen hun de heilige Geest werd gegeven
en Die hen vervulde met liefde, met kracht,
met geloof en ver­trouwen.

De apos­te­len en de andere leer­lin­gen
waren mensen zoals U en ik:
met hun twijfels, hun vragen,
met hun goede en hun slechte dagen.
Zo is het leven, ook voor ons.
Soms zit het mee, soms zit het tegen,
soms voelen we ons goed en sterk,
dan weer ervaren we ons leven als een be­proe­ving,
zijn we bang voor wat gaat komen,
of zien we niet hoe het ver­der moet.
Ons leven kent “ups” en “downs”.

Nu is de ene persoon gewoon
wat zwaar­der op de hand dan een ander.
De een ziet overal oplos­singen,
een ander ziet overal problemen,
voor de een is het glas altijd minstens half leeg,
voor een ander is het juist zeker half­vol.
Toch is het niet alleen een kwestie van tempera­ment.
En het is zeker ook niet zo
dat iemand die meer voorspoed lijkt te hebben in het leven,
daardoor ook gelukki­ger is.
Je bent niet per se gelukkig wanneer je rijk bent,
maar wel wanneer je je rijk weet,
wanneer je je ze­ge­ningen ziet.

Uit­ein­de­lijk is het allemaal ook een kwestie
van geloof en ver­trouwen.
Geloof je dat alles uit­ein­delijk ergens goed voor is?
Dat zelfs het kwaad dat overal in de wereld gebeurt,
uit­ein­delijk een doorgang zal blijken te zijn
naar leven en geluk,
naar vreugde en vrede,
zoals de gruwe­lijke dood van Jezus aan het kruis
de weg was waarlangs God ons heeft verlost en bevrijdt
uit de dood en de greep en de macht van het kwaad.
Kun je geloven en ver­trouwen
dat God uit en door de narig­heid,
de tegen­slag, de pijn en het verdriet
voor ons een toe­komst bouwt?
We wor­den uit­ge­no­digd om heel het wereld­ge­beu­ren
en ons eigen leven te zien
in het licht van het lij­den, sterven en verrijzen van de Heer.
De Heer is verrezen!

Toen ik jong was las ik vaak
in de boeken van Willem Frederik Hermans.
Hij was een atheïst, volstrekt ongelovig,
hij meende dat het leven geen enkele zin had
en dat de mensen veel slechter waren
dan ze vaak aan de buiten­kant lieten blijken.
Hij schreef veel boeken die zich in de oorlog afspeelde
en een werk dat heet “Het sadis­tisch universum”.
Had hij gelijk?
Als je de wereld bekijkt, zou je het mis­schien wel denken.
Hoeveel mensen leven niet
in verschrikke­lijke omstan­dig­he­den,
waar wij zelfs geen idee van hebben.
Toch zou ik niet in de wereld van Hermans willen wonen,
want het is een wereld zon­der hoop,
zon­der geloof, zon­der ver­trouwen.
Al dat negatieve, dat sadisme, heeft bij hem het laatste woord.
Meer is er niet.

Maar er zijn ook mensen die het ander zien.
In de vroe­gere Sovjet Unie waren door Lenin en Stalin
straf­kampen ingericht,
weinig min­der gruwe­lijk dan die van de Duitsers.
In totaal zijn er zo’n 18 miljoen mensen
in op­ge­slo­ten geweest onder erbarme­lijke omstan­dig­he­den.
Ze moesten als dwangarbei­der werken.
Maar over­le­ven­den van die kampen,
zoals de Russische schrijver Aleksandr Solzjenitsyn
hebben ver­teld hoeveel kracht
de ge­van­ge­nen uit hun geloof haal­den,
terwijl die maat­schap­pij en de kamplei­ding
tegen iedere vorm van gods­dienst waren.
Op Pasen ging het als een lopend vuurtje
door de kampen,
de doorgefluisterde Paas­groet,
die aanzwol tot een orkaan van geluid:
Christos Voskrese,
Christus is verrezen.
Zo zijn ze er door­heen geko­men.

Ik heb zelf in mijn leven
heel wat mensen ontmoet
die veel op hun bordje kregen,
maar kracht von­den bij God
om er door­heen te komen.
Een moe­der die al haar zonen
aan dezelfde erfe­lijke ziekte zag over­lij­den,
ouders die hun kindje moesten afstaan
dat ze na jaren wachten nog had­den gekregen,
een man die zijn werk, zijn geld
en toen ook nog zijn vrouw verloor, enzo­voorts....
Het kruis kan zwaar zijn,
als er dan geen hoop is
wordt het ondrage­lijk.

God neemt het kruis niet van je af,
maar helpt je het te dragen.

Wellicht hebben we allemaal wel mensen gekend
met zo’n heel sterk geloof
waar­mee ze de grootste moei­lijk­he­den
kon­den over­win­nen.
Dat geloof is dan altijd een ver­trouwen
dat het leven sterker is dan de dood,
dat de zin het wint van de onzin,
dat de Heer ons niet voor het kruis behoedt,
maar ons wel de ver­rij­ze­nis schenkt.

Jezus zegt het Zijn leer­lin­gen keer op keer:
“Vrede zij met je”
“Wees niet bang”.
Na­tuur­lijk zegt Hij dat niet
als er niets is om bang voor te zijn,
als er geen reden is
waarom de vrede uit ons hart zou kunnen weg­gaan.
De Heer zegt ons dit juist
omdat we zo ge­mak­ke­lijk vertwijfeld kunnen raken,
het niet meer zien zitten en angs­tig wor­den.

“Vrede zij U”
Onze duisternis is als een tunnel,
aan het einde is er licht.

Een christen is dus eigen­lijk per de­fi­ni­tie
een opti­mist.

Probeer daarom altijd die ene bloem te zien
die op de ruïnes van het leven groeit
en bovenal: ver­trouw dat het geluk en het leven
sterker zijn dan lij­den en dood,
want de Heer is verrezen!
Amen