Herdenking van de slachtoffers en gebed voor de nabestaanden

viering in de kathedraal

Voor­af­gaand aan de zon­dagse Eucha­ris­tie­vie­ring wer­den in de ka­the­drale basiliek van Sint Bavo de slacht­of­fers van de vliegramp in de Oekraïne her­dacht en werd voor de nabe­staan­den gebe­den. Voor ieder slacht­of­fer werd een lichtje aangestoken, terwijl de titulair organist dr. Ton van Eck Schmücke dich o liebe Seele (BWV 654 - J.S. Bach) speelde.

Nadat de 298 lichtjes waren ontstoken, werd een minuut stilte gehou­den, die werd af­ge­slo­ten door een ge­za­men­lijk gezongen "Mijn schild ende betrouwen...." uit het volks­lied.

Ter inlei­ding op deze her­den­king heb ik de volgende woor­den ge­spro­ken (ook in de homilie heb ik stil­ge­staan bij de vliegramp en naar aan­lei­ding van het evan­ge­lie over het onkruid en de tarwe gewaar­schuwd voor onbeheerste reacties - zie vorige bericht):

Ge­dach­te­nis­woord

We zijn allemaal geschokt door de ramp met de Boeing 777-200 van Malaysia Airlines, vlucht MH 17. Het nummer van deze rampvlucht zullen we niet gauw vergeten. Het is één van de tien grootste vliegtuigrampen uit de ge­schie­de­nis van de lucht­vaart en de ramp waarbij de meeste Neder­lan­ders zijn omge­ko­men. Bij de grote vliegramp die in 1977 op Tenerife plaatsvond, verloren170 Neder­lan­ders het leven. Bij de ramp die nu heeft plaats­ge­von­den, zijn 298 slacht­of­fers te betreuren, onder wie 193 Neder­lan­ders. 38 van hen komen uit ons bisdom:

Wij zijn geschokt omdat zo vele nietsvermoe­dende mensen, op weg naar hun vakantie, een congres, familie­be­zoek of andere zaken, ineens uit het leven wer­den weg­gerukt, door wat wel een daad van agressie geweest moet zijn.

Over het hoe en het wat kunnen wij ons hier niet uit­spre­ken. We kunnen ons hier alleen maar aan­slui­ten bij de autori­teiten die om de mede­wer­king van alle betrok­ke­nen vragen om de lichamen te kunnen bergen, de bagage te kunnen verzamelen, een eer­lijk en objec­tief onder­zoek moge­lijk te maken, de waar­heid boven tafel te krijgen en de schul­digen voor het gerecht te brengen. Velen van ons weten uit eigen erva­ring hoe be­lang­rijk het voor fami­lie­le­den en andere nabe­staan­den van de slacht­of­fers is om goede en dui­de­lijke in­for­ma­tie te kunnen krijgen. Het verdriet wordt groter en zwaar­der als je met allerlei vragen en onzeker­he­den moet blijven zitten.

Uit verwikkelingen met een derge­lijke ramp van een passagiersvlucht in een eer­dere onrus­tige poli­tieke situatie (de oorlog in Irak), weten we dat we helaas niet zeker van kunnen zijn, dat zo’n onder­zoek en goede zorg voor de nabe­staan­den wor­den gefacili­teerd. We kunnen dat vandaag alleen maar hopen en bid­den en we moeten erop blijven aan­drin­gen, vanuit een oog­punt van recht­vaar­dig­heid en naasten­liefde.

We zijn geschokt en we voelen ons mach­te­loos, tegen­over deze ramp die zomaar ineens over zoveel mensen geko­men is. Wat wij vandaag kunnen doen en willen doen, dat is: meeleven met al die mensen die nu zo verdrie­tig, die nu radeloos zijn, die het eigen­lijk niet kunnen geloven dat het waar is, dat zij hun dier­ba­ren in de kracht van hun leven moeten afgeven. Ik heb de dag na de ramp even gebeld met de luchthavenpastor. Ik heb het maar niet lang gemaakt. Achter hem hoorde ik het huilen en krijsen van wanhopige mensen, van nabe­staan­den.

Wij zijn in deze situatie eigen­lijk sprakeloos, kunnen alleen maar naast mensen gaan staan. Voor al deze geslagen en diep bedroefde mensen willen we bid­den, aan hen allen willen we denken en hen aanbevelen bij Maria, onze hemelse moe­der en voor­spreek­ster, bij haar Zoon Jezus Christus onze Heer en midde­laar, onze Ver­los­ser. En we bid­den ook voor de slacht­of­fers, 298 zijn het er, dat zij in die laatste momenten even tijd mogen hebben gehad om zich voor te berei­den op die vol­ko­men andere reis, waar­van zij vermoe­de­lijk nooit had­den gedacht dat die zo nabij zou zijn, op de vol­tooi­ing van hun levens­reis. Laten we bid­den dat zij in vrede mogen zijn, bij God in liefde geborgen.

Diaken drs. E. Fennis heeft daarna de her­komst van de slacht­of­fers van ons eigen bisdom aange­ge­ven: