Nieuwe diaken Gert Jan van der Wal in BOAZ-parochies gepresenteerd

Hou kruis en eeuwig leven binnen je horizon...

Op 14 sep­tem­ber, feest van Kruisverhef­fing, hiel­den de samen­wer­kende pa­ro­chies van Bloe­men­daal, Overveen, Aer­den­hout en Zand­voort (BOAZ) de start­vie­ring in de kerk van Overveen. Bij deze gelegen­heid werd diaken Gert-Jan van der Wal ge­pre­sen­teerd, die per 1 sep­tem­ber in deze pa­ro­chies en in de pa­ro­chie van Haar­lem-Schalk­wijk is aan­ge­steld. Tege­lijk werd ook dr. Bart Putter ge­pre­sen­teerd als waar­ne­mend pastoor voor de tijd dat pastoor Matthieu Wagemaker van de BOAZ-pa­ro­chies met sabbat-verlof is.

Aan het einde van de Mis werd door de kin­de­ren bij gelegen­heid van Kruisverhef­fing een kort spel opge­voerd over keizerin Helena, die aan het begin van de vierde eeuw het kruis had terug gevon­den. Andere kin­de­ren had­den dit gebeuren op hun I-pad ver­beeld. Na de fees­te­lij­ke vie­ring was er een gezellige recepties buiten naast de kerk waar ie­der­een met de diaken en pastoor Putter kon kennis maken.

Tijdens de vie­ring heb ik de volgende homilie gehou­den, waarbij het eerste gedeelte van de preek inging op de fees­te­lij­ke dag in Overveen.

Homilie

een bij­zon­dere dag voor de BOAZ-pa­ro­chies...

Het is vandaag een bij­zon­dere dag
die we met heel het pa­ro­chie­ver­band van BOAZ mogen vieren.
Het is mij een vreugde U de nieuwe diaken te presen­te­ren:
Gert-Jan van der Wal
die in BOAZ werk­zaam zal zijn.
Diaken komt van het Griekse woord ‘diakonos’
dat ‘die­naar’ betekent
en daarbij gaat het om de dienst­baar­heid
aan God en mensen,
om mensen met God te verbin­den
door de ver­kon­di­ging, de li­tur­gie en de pas­to­rale zorg,
in het bij­zon­der de caritas, de dienst aan de armen.
Van harte wens ik hem Gods zegen toe
en een heel vrucht­ba­re werk­zaam­heid.
Dat de Heer hem Zijn woor­den in de mond zal leggen,
hem zal bezielen met Zijn wijs­heid en liefde
om dienst­baar te kunnen zijn
aan uw weg naar God en met God,
onder de bescher­ming van ons aller moe­der Maria.
Die zegen wens ik vandaag ook toe
aan pastoor Bart Putter,
die pastoor Wagemaker tij­dens diens sabbat­pe­rio­de
als waar­ne­mend pastoor zal ver­vangen:
dat God zijn hart met die pas­to­rale liefde mag bezielen
die hem in staat zal stellen
een her­der te zijn,
naar Jezus’ hart.
Van harte Gods zegen!

We zijn vandaag samenge­ko­men
in de oudste paro­chie­kerk, de moe­der­kerk van BOAZ,
die als eerste in Neder­land werd toegewijd
aan de On­be­vlekte Ont­van­ge­nis van Maria.
Het was de eerste kerk die als paro­chie­kerk in ons bisdom
werd gebouwd,
na het herstel van de hiërarchie
(de heroprich­ting van ons bisdom)
en hier liggen ook nog eens
de Haar­lemse bis­schop­pen begraven.
Om al die redenen ben ik na­tuur­lijk blij
hier te kunnen zijn,
maar vooral toch ook omdat deze gelegen­heid
me in staat stelt U te ont­moe­ten
en U alle goeds te kunnen wensen.
We bid­den vandaag graag om zegen voor U allen
en voor de samen­wer­king van de pa­ro­chies van BOAZ.

het kruis en het licht...

Vandaag vieren we het feest van kruis-verhef­fing.
Heel let­ter­lijk maken we dat mee op Goede Vrij­dag
als tij­dens de li­tur­gie het kruis wordt getoond en opge­he­ven
en de pries­ter zingt:
“Aanschouw dit kost­baar kruis,
waaraan je Redder heeft gehangen”.
Zelf vind ik dat altijd weer een in­druk­wek­kend moment.

We hebben het denk ik allemaal weleens ervaren:
als je iets moei­lijks moet ver­werken,
dan moet je er als het ware opnieuw door­heen gaan
en dat mis­schien zelfs vele keren,
om het een plaats te kunnen geven.
Je kunt nu eenmaal het kruis in je leven
niet weg gooien of afgedekt hou­den,
het is er en de enige weg is uit­ein­delijk toch
dat je het opneemt en draagt,
ook al is dat niet ge­mak­ke­lijk.

Wie een dier­baar iemand heeft verloren
en de pijn daar­van voelt,
wie iets naars heeft mee­ge­maakt,
ont­slagen is, slecht behandeld is, erns­tig ziek is geweest,
een ongeluk heeft gehad,
of er is iets geweest met een kind of een klein­kind,
als het gaat om iets dat je echt aangrijpt,
dan ben je er niet zomaar vanaf,
de film moet heel wat keren wor­den afgespeeld,
je moet er keer op keer door­heen gaan,
het als het ware weer opnieuw beleven
- hoe verdrie­tig dat ook is -
om het een plaats te kunnen geven.
Het kan niet anders,
hoe graag je het ook anders zou willen.
Je kunt er niet langs,
je moet er door heen
en er bestaat geen liefde zon­der lij­den.

de weg van onze verlos­sing...

Dat is in feite ook de weg van onze verlos­sing,
die vandaag in de lezingen
naar voren komt.
De eerste lezing bracht dat mooi naar voren.
De Joden die uit Egypte waren bevrijd
moesten door de woes­tijn naar het beloofde land
en dat was geen ge­mak­ke­lijke tocht.
Zij kregen met allerlei ontbe­ringen te maken.
Zo kwamen er op een dag
gif­tige slangen op hen af
en velen von­den de dood.
Nood leert bid­den,
dat weten we allemaal
en zo ver­ging het ook het Joodse volk.
Ze had­den alleen maar geklaagd en gemopperd,
maar nu be­gon­nen ze weer te bid­den
om bevrijd te wor­den
uit deze nare situatie.

En wat was de oplos­sing,
die de Heer hun gaf?
“Maak zo’n gif­tige slang en zet die op een paal”.
Ze moesten niet wegkijken, niet de andere kant opkijken,
maar juist opzien naar zo’n slang
waardoor ze zoveel vrien­den en fami­lie­le­den
had­den verloren:
wie opkeek naar die slang die werd gered.

Je moet je niet afsluiten,
niet doen alsof het nare er niet is,
niet je ogen sluiten voor de wer­ke­lijk­heid.
Zo wer­den de Joden gered.

Dit is een heel be­lang­rijk beginsel van onze gods­dienst.
Wat hangen gelo­vi­ge mensen in hun huizen?
Het is een kruis met Jezus Christus.
Hoe beginnen we iedere Mis en ieder gebed?
Met het teken van het kruis van Jezus Christus.
Dat is dus hét teken van onze gods­dienst.

De heilige Schrift, de bijbel, leert ons
dat wij mensen zijn geschapen
naar het beeld en de gelijkenis van God,
maar dat dit beeld en die gelijkenis ver­duis­terd zijn,
door het kwaad en de zonde
dat in de wereld is gaan heersen
en waar­van we allemaal deel uitmaken.
Daardoor ervaren we onmacht, lij­den en dood
dat alles tij­de­lijk, voor­bij­gaand is
en dat we slechts voorbij­gan­gers op aarde zijn.

Maar iemand is er voor ons door­heen gegaan,
iemand heeft zich­zelf voor ons gegeven,
heeft uit vrije wil het lij­den en de dood aanvaard
om ons voor altijd uit­zicht op leven en geluk te geven:
“Zozeer heeft God de wereld lief gehad
dat Hij zijn enig­ge­bo­ren Zoon heeft gegeven,
opdat al wie in Hem gelooft
niet verloren zal gaan,
maar eeuwig leven zal hebben”.

een uit­no­di­ging...

Dus de uit­no­di­ging van deze dag van Kruisverhef­fing is:
sluit je niet af voor de wer­ke­lijk­heid van ons bestaan.
Het leven dat we in de shows en de reclame zien,
vol stralende, jonge, gelukkige, succes­volle mensen
is niet echt, zo is het niet, dat is niet reeëel.
Leef gewoon met de wer­ke­lijk­heid
van het kruis en van ons eigen ster­fe­lijke bestaan
voor ogen.
Stop het niet weg, het hoort erbij,
maar vergeet tege­lijk ook niet
dat er achter dat kruis een stralend licht schijnt,
het licht van de liefde van een God
die uit­ein­delijk met ieder van ons een goede bedoeling heeft,
die wil dat wij gelukkig wor­den,
die ons een toe­komst heeft ontsloten
door het lij­den en de dood,
door het kruis
van Jezus Christus.

Probeer dat straaltje licht te zien
als het rondom je donker is,
probeer die weg en die hele wer­ke­lijk­heid te zien
als het allemaal erg voorspoe­dig gaat:
rijk, gezond, succes­vol, krach­tig
dat is een glitter­ver­haal, niet de hele wer­ke­lijk­heid.

Het is dan nooit helemaal alleen maar donker,
maar er is ook nooit alleen maar dat valse glitterlicht,
alles is gemengd, maar uit­ein­delijk hoop­vol,
want je bent niet alleen.

Hou het kruis binnen je horizon
en ook dat licht van het eeuwig leven!

Amen.