Pastor Leo Nederstigt 40 jaar priester
Op 16 november herdacht pastor Leo Nederstigt met vele parochianen uit het parochieverband HH. Clare en Franciscus in Amsterdam Oost, dat hij veertig jaar geleden tot priester was gewijd. Een volle HH. Martelaren van Gorcum kerk kwam dat samen met hem vieren. Na afloop van de Eucharistieviering was er een receptie en hebben verschillende groepen en mensen iets moois ten gehore gebracht. Bij die gelegenheid heb ik onderstaande felicitatie uitgesproken.
Pastoor Leo Nederstigt is lid van de priesterraad en van de agendacommissie van de priesterraad, hij is onder meer ook spirituaal geweest van de priesteropleiding "Het Willibrordhuis".
Felicitatie
Geachte pastoor, beste Leo,
De eerste keer dat we samen op dezelfde plek waren was bij het inhalen en de installatie van jouw heeroom tot pastoor van mijn thuisparochie, de HH. Petrus- en Paulusparochie in Leidschendam, in 1964. Dat was toen nog een groots gebeuren met bruidjes, koetsen, de fanfare en heel veel mensen op de been.
Jouw heerom was een milde, wijze, gelovige persoon een echte herder. priester in hart en nieren en trouw aan de grote lijn van de katholieke traditie; zo was hij een verbindende figuur in de Leidschendamse gemeenschap, hij legde verbindingen tussen mensen met elkaar en tussen mensen en hun Vader in de hemel.
Maar waarom spreek ik nu over je oom, het gaat vandaag toch om jou, of liever: om de dankbaarheid om deze veertig priesterjaren in dienst van God en van mensen die samen in de Kerk dat volk van God mogen vormen dat door de tijd pelgrimeert?
Ik herken veel van wat ik in je heeroom heb ontmoet, ook weer in jou: die milde trekken, dat herderlijke, die geest van geloof. Natuurlijk je bent een andere persoon, met eigen gaven en talenten en de tijd van de bruidjes en koetsen bij zo’n feest is wel voorbij, maar wat er ook gebeurde in die woelige veertig jaren, je bent die geest van geloof, dat zoeken naar God in gebed en meditatie, die inkeer op plaatsen die je ziel konden voeden, trouw gebleven.
Daarbij komt je persoonlijke eenvoud waardoor je voor mensen de navolging van Jezus niet in de weg kwam te staan: het ging niet om jou.
Zo gevoed en geleefd kon je ook voor anderen weer een geestelijke vader zijn. In de moeilijke periode van je ziek-zijn, was er dan altijd weer dit licht van Gods genade, waardoor je ziekte tegelijk een Godsontmoeting werd.
Je bent geen scherpslijper, niet iemand die mensen tegen elkaar opzet, maar een verbindende figuur en uiteindelijk - al ben je misschien wel eens “creatieve” wegen gegaan – een man van de Kerk, van de getijden, van de Eucharistie en de sacramenten, een man die geniet van al Gods goede gaven en die dankbaar is en daardoor eigenlijk nooit kan verdwalen; en tegelijk een man met een hart voor de armen in wie wij Jezus’gelaat mogen herkennen..
Geachte pastoor, beste Leo, ik ben dankbaar voor deze veertig jaar. Van harte wil ik je feliciteren. Er zijn geen monseigneurstitels meer te vergeven of zo, daar is onze paus Franciscus niet zo van, onze eer en beloning is een andere, vindt hij, en alles in dit ondermaanse is als dienst te verstaan. Maar ik wens je toe dat je beloning en je eer mag zijn en blijven: de vreugde van de Heer die onze kracht is!
Van harte proficiat, gezondheid en Gods zegen, ad multos annos!
