Een martelaar doet geen kwaad maar ondergaat het....

gedachtenis van de vele vluchtelingen en martelaren, nu...

Tweede kerst­dag is de dag van de eerste marte­laar (protomartyr), de diaken Stefanus die zijn leven voor Christus gaf terwijl hij Hem beleed. Tijdens de heilige Mis in de Onze Lieve Vrouw Hemel­vaart in Heem­ste­de, heb ik de volgende homilie gehou­den.

Homilie

Vandaag vieren we dus de heilige Stefanus,
de eerste marte­laar,
die voor Christus zijn leven heeft gegeven
en daarom is de kleur van het kazuifel rood.
Door Stefanus is rood
een echte kerstkleur gewor­den!

Wie volhoudt, wordt gered...

Het feest van Stefanus herinnert er ons aan
dat “kribbe en kruis”
- zoals het gezegde luidt
“uit het­zelfde hout zijn gesne­den”.
Het roman­tische kerst­ge­beu­ren
dat wij het liefst met verklein­woordjes bena­de­ren
- het stalletje, het kribbetje, de her­der­tjes en het Kindje -
is geen zoetsappig gebeuren,
maar een harde wer­ke­lijk­heid
met ouders die het land door moeten reizen
terwijl de vrouw hoogzwan­ger is,
en die geen plaats vin­den in een her­berg
en daarom bij de dieren moeten slapen.
En die moeten vluchten als het Kind eenmaal geboren is
omdat Herodes dat Kind naar het leven staat.
Kribbe en kruis zijn uit het­zelfde hout gesne­den
en ook ons eigen leven
is van dat hout gemaakt;
daaraan herinnert ons het evan­ge­lie:
je zult tegen­wer­king en moei­lijk­he­den
op je weg vin­den;
lij­den zal je niet bespaard wor­den;
en als je christen wilt zijn,
zul je ook om de naam van Jezus moeten lij­den,
je zult een voorwerp van haat zijn,
zegt het evan­ge­lie
en de troost is dat als we vol hou­den
en niet verstek laten gaan,
dat we dan gered zullen wor­den.
De dag van vandaag, deze Stefanus­dag
herinnert ons eraan
dat we dan verbon­den zijn
met het Kind van Beth­le­hem
dat moest vluchten.

Mar­te­la­ren en ver­vol­ging in onze dagen...

Die wer­ke­lijk­heid van kribbe en kruis
en van ver­vol­ging om het geloof
doet zich in onze dagen in alle hevig­heid voor.
Alleen al binnen Syrië is bijna de helft van de bevol­king
moeten ver­trek­ken uit hun eigen stad of dorp
en 3 miljoen mensen moesten vluchten uit dat land;
volgens de Hoge Com­mis­sa­ris voor de vluch­te­lingen
van de Verenigde Naties
zijn er meer dan 50 miljoen
vluch­te­lingen in de hele wereld.
Velen van hen - met name in Syrië en Irak -
hebben mee­ge­maakt
dat fami­lie­le­den en kennissen
voor hun ogen op wrede wijze wer­den afgeslacht.
Ze zullen voor hun leven getraumatiseerd zijn.
In het kleine land Libanon
met vijf miljoen inwoners,
zijn meer dan een miljoen vluch­te­lingen
binnenge­ko­men.
Onze mede­ge­lo­vigen daar proberen zich
voor hen in te zetten
In de katho­lie­ke Maroni­tische ka­the­draal, bij­voor­beeld,
in het noor­den van Beiroet
waren voor kerst­mis twee bussen
met katho­lie­ke vluch­te­lingen uit­ge­no­digd
voor een kerst­maal­tijd
en om samen te bid­den en te zingen
en de kerstge­dachte te delen
en om hen te helpen.
Rond de 100.000 Assyrische chris­te­nen
moesten vluchten uit de stad Quarakosh
naar de regio van Erbil in Kurdistan.
Ook uit andere ste­den moesten de chris­te­nen vluchten.
Majeed, bij­voor­beeld, kwam uit Mossul.
Hij stu­deerde aan de uni­ver­si­teit wis- en natuurkunde,
maar hij kreeg geen baan op zijn niveau
omdat hij als katho­lie­ke christen
als niet vaderlandslievend werd beschouwd.
Bij een bombarde­ment verloor hij nu een been,
negen mensen uit zijn naaste omge­ving wer­den gedood
en met zijn vier kin­de­ren moest hij uit Mossul vluchten
voor de Islami­tische Staat.
Zo zijn er tal­loze verhalen te ver­tellen
over het lot van vluch­te­lingen,
onder wie velen van onze mede-gelo­vi­gen.

Een marte­laar doet geen kwaad, maar ondergaat het...

Een marte­laar is in de katho­lie­ke traditie
niet iemand die een ander iets heeft aan­ge­daan,
maar iemand die zelf on­schul­dig
gemar­teld en gedood wordt
omwille van zijn geloof en ge­tui­ge­nis.
In onze tijd zij er zo velen....

Zij hou­den stand en hou­den moed
in vaak heel moei­lijke omstan­dig­he­den.
Zij kijken naar het kruis,
naar de Heer die voor ons
een vluch­te­ling is gewor­den
en als een mis­da­diger ter dood ver­oor­deeld is.

Laten wij ons voor­ne­men op deze dag
te werken voor ge­rech­tig­heid
en ons eigen lij­den,
onze moei­lijk­he­den
goed te dragen
met Christus,
die ook ons belooft:
“Wie ten einde toe volhardt,
zal gered wor­den”.
Amen.