Een priester in hart en nieren

uitvaart pastoor Th. Bankras

Op zater­dag 3 januari was de uit­vaart­mis voor pastoor Theo Bankras die op eerste kerst­dag was overle­den. Zowel bij de avond­wake als bij de uit­vaart was de kerk geheel gevuld met fami­lie­le­den, vrien­den en pa­ro­chi­anen die afscheid kwamen nemen. Aan het einde van de Uitvaart­mis, die werd opgedragen door pastoor Nico van der Peet in con­ce­le­bra­tie met kape­laan Henk Versteeg, heb ik een kort woord ge­spro­ken als inlei­ding op de absoute

Inlei­ding tot de absoute

Het is nog geen twee weken gele­den
dat ik de kerst­brief van pastoor Bankras ont­ving.
De pastoor had erbij ge­schre­ven:
“Ik ben al drie weken ziek, bronchitis;
toch maar mijn kerst­brief”.
Dit was alles wat hij over zijn ge­zond­heids­si­tua­tie schreef.
De brief
- velen van U zullen de tekst wel kennen -
was ver­der één groot ge­tui­ge­nis van Gods liefde,
van zijn eigen dank­baar­heid om Gods liefde
en van zijn verlangen
om steeds meer aan die liefde van God te beant­woor­den
door een mens van liefde te zijn.
Verder had pastoor Bankras er nog aan toe­ge­voegd
dat hij mij veel in­spi­ra­tie toewenste
van de heilige Geest.

Ik moet zeggen dat ik deze brief
prach­tig heb gevon­den, zelfs ontroerend
en ken­mer­kend voor de pries­ter
die pastoor Bankras was.
Ik heb twee keer iets meer met hem kunnen spreken
en mijn indruk was
– een indruk die nog is ver­sterkt
door wat ik van anderen hoorde -:
deze pries­ter is geen pries­ter voor zich­zelf;
het draait absoluut niet om hem;
hij is zich er vol­ko­men van bewust
dat hij als pries­ter van het Nieuwe Verbond
er voor Christus en het heil van de mensen is.
In het gesprek dat ik met hem had
was hij heel gauw klaar met lij­den en tegen­slag
die hem­zelf waren over­ko­men.
Anderen had­den hem op een gegeven moment gezegd
het op zijn leef­tijd toch wat kalmer aan te doen.
Hij was dus pries­ter in hart en nieren,
pries­ter voor de mensen
en een stoere pries­ter ook,
niet kleinzielig of egocentrisch.
Hij liep niet anderen achterna,
bleef trouw en zich­zelf in allerlei ont­wik­ke­lingen,
vastbesloten van Christus te zijn
en man van zijn woord, man van de Kerk.

Hij was geko­men om met de goede Herder
zijn leven voor de kudde te geven.

In dit korte woord
wil ik daarom uiting geven aan mijn dank­baar­heid
aan degenen die voor pastoor Bankras hebben gezorgd,
ik denk bij­zon­der aan mevrouw Riet Laan,
en de dank­baar­heid van ons bisdom
voor het pries­ter­schap van pastoor Bankras
en voor wat hij heeft voor-geleefd:
we zijn dank­baar
voor zijn trouw en zelve-loze inzet,
voor zijn onverschrokken geloof,
zijn liefde­volle eenvoud en hoop op het eeuwig leven.
Pastoor Bankras was door het voor­beeld van zijn pastoor
geïnspireerd geraakt om pries­ter te wor­den.
Ik hoop en bid dat zijn leven ook weer anderen mag in­spi­re­ren
en dat tenminste enkele jonge mensen
die hem ken­den of van hem horen,
erdoor geholpen mogen wor­den
om over hun eigen klein­moe­dig­heid en aarzeling
heen te stappen
en een roe­ping als pries­ter te volgen.

En voor U die hem nu mist:
lees zijn laatste adventspreek nog eens door,
de preek die hij nog wel had voor­be­reid
maar zelf niet meer kon hou­den.
Die gaat over troost,
alsof hij U nu zelf in deze omstan­dig­he­den
nog pas­to­raal nabij wil zijn.

Moge de Heer deze trouwe die­naar nu belonen
en hem de vreugde schenken van Zijn rijk.
Moge hij rusten in vrede!