Het lege graf.... hoe we kijken

Een menselijke blik, een wetenschappelijke kijk of een zien met de ziel...

Op Paas­zon­dag heb ik de hoog­mis mogen vieren in de paro­chie­kerk van Schalk­wijk (Haar­lem), waar een uitstekend dames- en heren­koor een prach­tige Mis van Haydn zong. Veel mensen kwamen na afloop ook nog even koffie drinken. Onder de aanwe­zige gelo­vi­gen was een familie van Pakistaanse chris­te­nen die in Neder­land leven. Met hen sprak ik over het tra­gische lot dat veel chris­te­nen daar treft.

Ik kijk met plezier op de vie­ring terug. De ge­dach­te­nis aan het doopsel door de be­spren­keling met het in de Paas­nacht gewijde water, de Paassequentie Victimae..., de Paas­kaars en de versie­ring, maar vooral de Eucha­ris­tie en de inner­lijke vreugde om dit hoog­feest van de verrezen Heer, maakten de vie­ring tot een in­spi­re­rend gebeuren.

Veel mensen kwamen ook nog even koffie drinken. Onder de aanwe­zige gelo­vi­gen was een familie van Pakistaanse chris­te­nen die in Neder­land leven. Met hen heb ik nog even ge­spro­ken over het tra­gische lot van de katho­lie­ken en de chris­te­nen in het alge­meen in Pakistan. We moeten voor deze mede-gelo­vi­gen in die uiterst moei­lijke omstan­dig­he­den blijven bid­den...

Homilie

Hij zag en geloofde....

Paaswens

Van harte een zalig Pasen aan U allemaal,
dat er vreugde in Uw hart mag zijn
en de vrede die Jezus
op deze dag van Pasen
aan Zijn leer­lin­gen heeft gewenst.
Vrede zij met U!
Die vrede waar Jezus het over heeft,
wil niet op de eerste plaats zeggen
dat we geen ruzie moeten maken,
al is dat na­tuur­lijk al een heel goede zaak.
De vrede waar Jezus het over heeft
gaat over iets meer en iets diepers:
dat er harmonie mag zijn in ons­zelf,
met God en onze mede­mensen.

Je bent een won­der!

Er is harmonie in ons­zelf
als we ons­zelf kunnen aan­vaar­den zoals we zijn
en ons­zelf kunnen zien als een gave,
een cadeau.
Tieners kijken in de spiegel,
ze zien een pukkel hier
en een pukkel daar,
hun mond staat scheef
en hun oren zijn te groot,
kortom: ze zijn helemaal niet
tevre­den met zich­zelf.
Dat kan gebeuren
en het hoort een beetje bij die leef­tijd,
maar het is ook wel heel erg goed
om daar weer over heen te groeien,
een beetje meer zeker te wor­den van binnen
en naar jezelf te kijken
als een won­der.
Ik ben een won­der!
U bent een won­der!
Wij allemaal zijn won­dertjes van Gods schep­ping.

Een beetje zonnig kijken...

Mis­schien hebt U best wel veel mee gemaakt
en was Uw leven niet ge­mak­ke­lijk
en toch: er waren mooie dingen en die zijn er nog;
als we steeds blijven proberen
die mooie dingen te zien,
als we onze ze­ge­ningen tellen
en God bedanken voor Zijn grote en kleine cadeaus,
dan is of komt er harmonie in ons leven,
een dank­baar­heid om het bestaan.

Op een grijze, grauwe dag
lijkt alles lang zo mooi niet
als wanneer een zonnetje schijnt.
Toch is de wer­ke­lijk­heid dan niet anders,
alles om ons heen is er nog net zo
als op die zonnige dag.
Het komt er dus best wel op aan
de dingen, ons leven, de toe­komst
een beetje zonnig te bekijken.

De Schep­ping

Toen ik vorige week door de duinen liep
en de prach­tige natuur bewon­derde
of ook toen ik weer eens een TV-pro­gram­ma zag
over piepkleine insecten
en uit­ge­legd kreeg hoe ieder onder­deel van zo’n beestje
weer een eigen, be­lang­rijke functie heeft,
hoe mooi het in elkaar zit
en hoe alles in de natuur op elkaar is afgestemd,
dan vraag ik me ver­won­derd af
hoe het eigen­lijk moge­lijk is
dat iemand niet gelooft in een Schepper,
in een gees­te­lijk wezen, een god­de­lijk brein
dat met alles een bedoeling heeft gehad.
De schep­ping is uit­ein­delijk
knapper en schoner gemaakt
dan het mooiste schil­derij!

Hoe we kijken

Maar het komt er dus heel erg op aan
hoe wij kijken:
zie je het of zie je het niet?
Ik woonde onlangs een lezing bij
van iemand die met allerlei proefjes
en leuke voor­beel­den
dui­de­lijk maakte dat wij heel vaak geneigd zijn
iets niet te zien of zelf in te vullen wat we zien.
We corri­geren bij het kijken
allerlei zaken
naar onze men­se­lijke maat.
Zo zien we bij­voor­beeld in een tekst
on­ver­wachte woor­den
over het hoofd.

Je moet zorg­vul­dig kijken, open,
zien met de ogen van je ziel
om het won­der te ont­dek­ken.

Drie manieren van kijken

Dat gebeurt in het evan­ge­lie
van deze Paas­mor­gen.
Het gaat bij alle mensen in het evan­ge­lie
om het zien.
Ze zien allemaal wel precies het­zelfde,
maar uit­ein­delijk ook weer niet:
Maria Magdalena komt naar het graf van Jezus,
ze ziet dat de steen is weg­gerold
en ze rent in paniek naar de apos­te­len:
het lichaam van Jezus is verdwenen,
iemand heeft het dus weg­ge­haald!
Er wordt dus een men­se­lijke con­clu­sie getrokken
vanuit die weg­gerolde steen.
Dan komt de apostel Simon Petrus.
Hij inspec­teert de boel zorg­vul­dig,
hij ziet de zwach­tels, de zweetdoek en alles,
heel precies zoals het is.
Zijn zien is een soort weten­schap­pe­lijk zien,
hij verricht een onder­zoek,
hij kan con­clu­sies trekken en een rapport opmaken
maar hij komt niet ver­der dan slechts wat hij ziet.
Tenslotte komt die andere leer­ling,
die volgens de traditie de apostel Johannes is.
Ook hij ziet en... hij geloofde.
En dat geloven is een inner­lijk verstaan
dat Jezus uit de doden is verrezen.
Dat is een dieper zien, hij ziet de bete­ke­nis,
hij ziet het waarom...
Hij ziet méér!

Een vonk die oversp­ringt...

Ik hoop dat we dit allemaal weleens hebben mee­ge­maakt:
soms valt er ineens een bij­zon­der licht
op de dingen van ons leven.
Vorige week zat ik met een groep jon­ge­ren te praten
over het thema:
“Zalig de zuiveren van hart
want zij zullen God zien”.
Het is een zin uit de zalig­spre­kingen van Jezus
en die was het thema van de Jon­ge­ren­dag dit jaar.
Ik vroeg die jon­ge­ren op een gegeven moment
of zij God weleens had­den gezien,
Zijn aanwe­zig­heid weleens had­den ervaren.
Daar kwamen mooie reacties uit voort.
Som­mi­ge jon­ge­ren had­den God ontmoet
in een aanbid­ding,
een ander in een ont­moe­ting met een dak­loze,
weer een ander in een samen­zijn met familie
op een bij­zon­dere dag,
enzo­voorts.
Het was eigen­lijk steeds een vonk die oversprong,
een andere manier van kijken en beleven,
die te maken had met vreugde, vrede
en een diepe inner­lijke harmonie,
een zien met de ziel.

Hij zag en geloofde...
... geloofde dat Jezus
uit de doden was opgestaan.

Als je niet gelooft....

Als je niet gelooft in een leven na de dood
- en dus ook niet gelooft in de ver­rij­ze­nis van Jezus -,
wordt de dood een groot zwart gat,
de stekker wordt eruit getrokken
en je bent er niet meer.
Dat was het, einde verhaal.

Dat maakt het leven op aarde
na­tuur­lijk ook heel anders
voor iemand die niet gelooft.
Hoe ouder we wor­den,
hoe meer we gaan sukkelen,
hoe dichter we komen bij die fatale dag
waarop de bijl valt
en het allemaal voorbij is.
Het leven is dan een neergang, een afgang.
Wat we leuk of aar­dig vin­den
is dan een soort doekje voor het bloe­den:
we zijn in feite aan het dood­gaan,
maar we zoeken toch nog wat aflei­ding.

Voor wie gelooft...

Voor iemand die gelooft
dat het leven een geschenk is
en een zin en een doel heeft,
is dat anders:
het leven is een opgang
een reis naar een doel,
naar iets moois,
naar nieuw leven, vreugde en vrede,
naar een diepere harmonie.
Dat maakt het lij­den en de dood
tot een doorgang,
tot iets waar je door­heen moet
om bij dat mooie te komen.
Zo heeft Jezus het ons voor-geleefd,
zo mogen wij het beleven,
daar mogen wij vreugde uit putten
en hoop en ver­trouwen.

Ja, de Heer is verrezen,
Hij leeft en zegent ons,
Hij gaat ons voor
naar het licht en de vrede,
naar het huis van de Vader..

Dus laten we doen,
zoals de apostel Paulus ons vandaag aanbeveelt,
ook als we weleens in de put zitten:
kijk naar het hemelse,
niet naar het aardse,
naar de toe­komst
en niet alleen
naar het heden en verle­den,
want Christus is verrezen!
Amen.