Over meelopers en angsthazen

Vuur van de Geest in Nieuw-Vennep en Hoofddorp

Op Pink­ste­ren, feest van de heilige Geest, was ik in de paro­chie­kerk van Nieuw-Vennep, waar we het heilig vormsel hebben gevierd van tien jon­ge­ren uit de regio Hoofd­dorp, Nieuw-Vennep en De Kaag, die zich twee jaar lang op deze gebeur­te­nis had­den voor­be­reid. Eerder had ik deze jon­ge­ren al in het RKK-pro­gram­ma Katho­liek Neder­land bezig gezien.

De jon­ge­ren gaven op een mooie grote kaart met een foto-collage hun reactie op de voor­be­rei­dings­tijd die ze met elkaar had­den door­ge­bracht. De reactie waren allemaal uiterst posi­tief: “Ik heb ont­zet­tend veel geleerd en het was supergezellig”, schrijft Marcia en Pim vindt: “Het was een leuke groep en leuke be­ge­lei­ding”. Naomi schreef spon­taan: “Ik heb genoten, het was gewel­dig”. Veel dank dus aan de voor­be­rei­ding door Hans en Ber­na­dette.

Het koor Mitswa begeleidde de Eucha­ris­tie­vie­ring met goede, inhouds­volle lie­de­ren en er waren een stuk of twaalf mis­die­naars actief. Pastoor Jacques Quadflief en kape­laan Ruben Torres con­ce­le­breer­den, terwijl diaken Paul Bindels assis­teerde.

Het is in onze tijd vaak moei­lijk om voor je geloof uit te komen, veel mensen zijn meelopers of angsthazen; daarom hebben we elkaar nodig en... de kracht van de heilige Geest!

homilie

Het is Pink­ste­ren!
Geen mooiere dag eigen­lijk dan deze
om het heilig Vormsel te ont­van­gen.
Op deze dag kwam over de vrien­den van Jezus
de heilige Geest.

Ze durf­den niet...

Die vrien­den van Jezus
wor­den “apostel”genoemd
en dat betekent:
“Iemand die erop uit gestuurd wordt”.
Maar zo kon­den ze wel heten,
in feite durf­den ze helemaal niet!
Ze had­den zelfs vaak niet de moed
om een voet buiten de deur te zetten,
ze hiel­den de deuren gesloten
uit angst voor de Joden
die Jezus aan he kruis geslagen had­den.
Toen Jezus afscheid van zijn vrien­den had geno­men,
die laatste keer bij Zijn hemel­vaart,
had Hij het nog eens heel dui­de­lijk gezegd:
“Ga er op uit, ga uit over de hele wereld
en verkon­dig het evan­ge­lie”.
Maar ze durf­den helemaal niet,
ze had­den nog niet de moed
om hun mond open te doen
en iets over Jezus te zeggen!
Daar zaten ze dan.

Elkaar steunen...

Eigen­lijk maken we dit allemaal weleens mee.
Jullie hebben zelf al aange­ge­ven,
beste vor­me­lin­gen,
dat je de steun van anderen, van een ge­meen­schap
nodig hebt
om christen te zijn.
Daarom vergeleek de apostel Paulus
de ge­meen­schap van de Kerk
in de tweede lezing met een lichaam:
alle onder­de­len van het lichaam zijn nodig.
Mis­schien denk je soms dat je kleine teen niet zo be­lang­rijk is,
maar als die eens flink pijn doet,
weet je wel beter!

Is het wel cool?

We hebben het allemaal weleens gehad
dat je bang bent om iets te zeggen,
dat je niet voor je mening, je geloof durft uit te komen,
omdat anderen het mis­schien gek zullen vin­den,
omdat je denkt dat het niet “cool” is,
omdat je mis­schien wel vrien­den verliest
of belache­lijk wordt gemaakt?
Zo dapper zijn we heel vaak niet!

Soms gaan mensen best wel ver
om maar geen vrien­den te verliezen;
Zeker als je eenmaal in de puber­teit zit,
kan dat best wel las­tig zijn.

Jihad

Jullie hebben mis­schien weleens gelezen of gehoord
van jon­ge­ren die vrien­den kregen met extreme ideeën
en om die vrien­den niet te verliezen
gingen ze daarin steeds ver­der mee
om tenslotte naar Syrië te ver­trek­ken als Jihadist,
als Islami­tisch strij­der
om oorlog te voeren en ongelo­vi­gen te doden.
Er zijn al vele mensen die in Jezus geloven
door IS opgepakt en vermoord.
Ze hebben daar gruwe­lijke filmpjes van gemaakt
en op You Tube gezet,
maar die zijn er later
door You Tube weer af­ge­haald,
het was te erg...

Maar Gods­dienst en gelovig zijn betekenen juist
dat je respect moet hebben voor andere mensen,
dat je eerbied hebt voor het leven,
dat je andere mensen niet mag dood maken,
dat je na­tuur­lijk wel een geloof
en een mening en over­tui­ging hebt
- het zou gek zijn als dat anders was -,
maar dat je die altijd naar buiten moet brengen
met liefde en respect voor andere mensen.

Van kwaad tot erger...

Ik heb ook een jongen gekend
die het thuis niet zo fijn had
en niet zo lekker in zijn vel zat
en die ver­keerde vrien­den kreeg
en met drugs en diefstalletjes begon:
eerst pakte hij kleine dingetjes weg,
toen werd het wat groter
en tenslotte sloeg hij iemand in het zie­ken­huis.
Het ging van kwaad tot erger
en hij belandde in de ge­van­ge­nis.
Daar had hij veel tijd om na te denken
en moest hij weer denken
aan het gebedje
dat hij van zijn moe­der had geleerd
en dat hij dage­lijks moest bid­den;
het waren die aloude woor­den:
“Wees gegroet, Maria”.
Hij begon dat weer dage­lijks te bid­den
en dat opende zijn hart:
hij kreeg andere, betere gedachten,
hij sprak op een gegeven moment
met een kloosterzuster die hij ergens nog kende
en daarna met een pries­ter, een pastoor:
het wer­den uit­ein­delijk lange gesprekken
over zijn leven,
over zijn fouten ook en over zijn verdriet,
zijn angst en zijn een­zaam­heid.
Hij stopte het nu allemaal niet meer weg.
En tenslotte kwam dat bevrij­dend woord van de pries­ter,
dat ook jullie mis­schien hebben gehoord
bij jullie voor­be­rei­ding op het vormsel:
“Ik ontsla je van je zon­den....
God heeft je ver­ge­ven, begin opnieuw...”.

De heilige Geest kon bij hem binnen komen.
Hij begon een nieuw, een ander leven.

Kom, heilige Geest

Jullie, beste vor­me­lin­gen, krijgen vandaag
de kracht van de heilige Geest
door het sacra­ment van het vormsel.
Ik zal mijn hand op jullie hoofd leggen
als teken dat God je beschermt;
ik zal je voor­hoofd zalven met olie, met chrisma,
als teken dat God bij je is:
je kunt Hem niet zien,
zoals deze olie bijna onzicht­baar is;
je kunt Hem wel ervaren,
soms kun je merken dat Hij er is
en dat je er niet alleen voor staat,
zeker als je probeert
op God te ver­trouwen
en als je blijft bid­den:
“Kom, heilige Geest,
geef mij vuur, geef mij kracht,
laat mij niet alleen”.

Ze gingen rus­tig door...

Voor de apos­te­len gebeurde dat op het Pinkster­feest.
Ze hoor­den een hevige wind,
het leek of het stormde in de zaal waar zij waren;
ze zagen vurige tongen, vlammetjes zo leek het,
boven het hoofd van iedere apostel
en zij be­gon­nen te spreken in andere talen.
En zij gingen naar buiten,
ein­de­lijk durf­den zij erop uit te gaan
en wat de andere mensen ook tegen hen zei­den
en hoe gemeen die mensen soms ook waren,
ze gingen rus­tig door,
ze lieten zich niet meer van de wijs brengen;
o ja, ze waren nog weleens bang,
maar dan zochten en von­den zij kracht
bij de heilige Geest
die zij had­den gekregen.

Op weg met God

Jullie horen vandaag geen storm
en ik denk dat we ook geen groot vuur zullen zien.
Anders moeten we de brandweer bellen...
Maar de Geest van God komt ook bij jou.
Soms sta je voor een moei­lijke keuze,
soms heb je verdriet,
soms weet je niet hoe het ver­der moet
of wat je moet zeggen,
soms vraag je je af:
wat zou God van mij willen,
welke weg moet ik gaan, welke kant moet ik op?
Bidt dan maar heel gewoon:
“Kom, heilige Geest,
geef mij vuur, geef mij kracht,
wijs mij de weg,
geef het mij in
en laat mij niet alleen”.

Ik hoop dat jullie allemaal
zo je weg met God zullen gaan!
Amen.