Sfeervolle bedevaartsdag Vrouwe van alle Volkeren

Pinksteren - 24 mei 2015 - Heiloo

Zo’n 750 gelo­vi­gen namen deel aan de bede­vaarts­dag ter ere van de Vrouwe van alle Volkeren, die dit jaar werd gehou­den in het dio­ce­saan hei­lig­dom in Heiloo. Er waren nieuwe biecht­stoelen, waar­van druk gebruik werd gemaakt.

In de grote kapel was de Pontificale Mis met mgr. Jozef M. Punt, aan­sluitend aan het rozen­krans­gebed met zang. Na een lunchpauze, waarvoor achter het Juliana­klooster een speciale tent was opgezet, werd door rector Nars Beemster een boekje - een mooi ver­zorgde uitgave - gepresen­teerd over Maria als mede­verlos­seres, dat in Heiloo te ver­krij­gen is. Tenslotte volgde het Lof waarbij ik onder­staande over­weging heb gehou­den.

De nieuwe biecht­stoelen in de grote kapel zijn fraai vorm gegeven door het Bouw­bu­reau van het bisdom. Ze ogen klassiek en modern tege­lijk en maken dat het hei­lig­dom helemaal is voor­bereid op het ko­men­de jaar van de Barm­har­tig­heid, dat paus Fran­cis­cus heeft uitge­roepen en dat op 8 de­cem­ber begint.

Homilie (tij­dens de uit­stel­ling)

Verborgen...

Broe­ders en zusters,

De Heer zelf is hier in ons mid­den
onder de een­vou­dige gedaante van het Brood.
Hij komt bij ons
zon­der op te willen vallen,
zon­der zich op ereti­tels of positie
te laten voorstaan:
Hij heeft ervoor gekozen
om zo verborgen te zijn,
dat men aan Hem voorbij kan gaan,
dat Hij niet herken­baar is
voor wie niet weet
dat Hij het is.

Vero­nacht­zaamd...

Daarom wordt Hij nu nog tal­loze malen
ver­trapt,
vero­nacht­zaamd,
zon­der eerbied bena­derd.
Hoeveel mensen komen naar voren
zon­der te weten dat Hij het is
die zij ont­van­gen,
hoeveel mensen ont­van­gen Hem
zon­der geloof, zon­der liefde?
Ze steken de hostie in hun mond
en gaan weer zitten
en dat was het dan.
Of ze wor­den boos
als iemand hun zou zeggen
dat zij de communie
niet zon­der geloof en gelovig leven
zou­den moeten ont­van­gen.
Wat betekent het voor hen,
wie is Jezus voor hen?

Hoe kon Hij het zo doen?

Jezus’ lij­den gaat in zekere zin door
tot aan het einde der tij­den.
Voor ons gewone mensen
is het ergens onbe­grij­pe­lijk
dat God deze keuze heeft gemaakt,
dat Hij deze weg wil gaan
tot aan de weder­komst.

Maar wij zijn hier geko­men
omdat wij Hem willen eren,
die in de ogen van de mensen
slechts Jezus van Nazaret was,
die Zoon van een een­vou­dige timmerman,
het kind van een jonge vrouw,
Maria,
ook weer een gewoon een­vou­dig meisje.

Waarom werd juist zij gekozen
en door God uit­ver­ko­ren
onder alle vrouwen,
waarom werd juist zij voor­be­reid
vanaf haar on­be­vlekte ont­van­ge­nis
en waarom niet iemand met aanzien,
met macht en gezag?

Waarom wordt God mens
en geboren in een uit­hoek van het Romeinse rijk,
waarom kiest Hij een maagd
uit een onaanzien­lijk stadje
in het halfhei­dense Galilea?
Waarom kiest Hij een plaats en een moe­der,
die men­se­lijker­wijs ge­spro­ken
zon­der uit­stra­ling zijn,
waar­van de naam op niemands lippen was,
toen althans?

Alleen als je klein bent...

Nu is het anders.
Maar ook nu geldt
dat je het moet willen zien
en geloven en aan­vaar­den
en moet willen ver­trouwen;
ook nu geldt dat je je moet over­ge­ven,
dat je moet buigen,
dat je klein moet wor­den
om het grote geheim
van Gods nederige keuzes
een klein beetje te kunnen verstaan:
dat geheim
van Zijn verlos­sing langs een weg
die niemand van ons spon­taan zou kiezen,
een weg van klein­heid, verne­dering,
van niet in tel zijn,
van ver­wor­pen wor­den
en sterven als een mis­da­diger aan het kruis.

Maria

Maria, die nieuwe Eva,
die wij hier komen eren
als Onze Lieve Vrouw ter Nood
en Vrouwe van alle volkeren,
was deel van die keuze van God.

Dat een­vou­dige meisje uit Nazaret,
zij die eens maar heel gewoon een zekere Maria was,
zij kreeg een we­reld­wijde, uni­ver­se­le bete­ke­nis:
voor alle volken, rassen en talen
is zij van belang,
niemand kan eigen­lijk echt om haar heen,
omdat zij de Ver­los­ser ter wereld mocht brengen,
omdat zij aan Zijn zijde stond
tot onder het kruis.

Niet voor niets beeldt de evangelist Johannes
in het verhaal van de bruiloft van Kana uit
dat de aanzet tot de verlos­sing door Jezus,
de uit­no­di­ging aan Jezus om red­ding te brengen
komt van Zijn Moeder Maria:
“Zij hebben geen wijn meer”.
Het volk is in nood,
het feest dreigt als een nacht­kaars
uit te gaan.
En Jezus geeft aan
dat Hij begrijpt
waar het in deze vraag van Maria
eigen­lijk om gaat:
“Mijn uur is nog niet geko­men”.
Het uur van Jezus is het uur van de verlos­sing
door Zijn lij­den, dood en ver­rij­ze­nis.
Het won­der van Kana
waardoor de Heer uit­komst brengt
en het bruiloftsmaal voort­gang kan vin­den,
is een beeld
van de verlos­sing, de red­ding
die Jezus ons brengt
en waarin Maria door haar mede­wer­king
zo nauw betrokken is.

Het een­vou­dig meisje Maria
heeft een nieuwe rol te vervullen gekregen,
zij werd de nieuwe Eva,
onze moe­der in de orde van de genade,
zoals het tweede Vati­caans concilie zegt.

Het "nee" werd "ja"

Wij zijn geko­men om Maria te eren,
haar te omgeven met de glans van onze kaarsen,
haar lof te zingen met onze gezangen,
haar hulp in te roepen door onze gebe­den.
Wij doen dat om dat wij geloven en ver­trouwen
dat zij die nieuwe Eva is,
die naast haar Zoon, de nieuwe Adam,
onder het kruis heeft gestaan
om de onge­hoor­zaam­heid, dat “nee”
van die oude Adam en die oude Eva
om te buigen naar een “ja”,
naar een “Mij geschiede naar Uw woord”,
naar een “Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede”.

Ons "ja"

Wíj zijn het ook die de een­vou­dige hostie
hebben geplaatst in een gou­den monstrans;
wij zijn het die knielen en ons hoofd buigen,
Hem god­de­lijke eer geven
en bewieroken.
Wíj zijn het die dat doen
omdat wij geloven
dat die hostie Jezus is,
dat die een­vou­dige timmermans­zoon
God was,
dat die ge­krui­sig­de
onze Ver­los­ser is.

Het is een tegen­stel­ling:
God komt niet naar ons toe
met veel poeha en opsmuk,
maar een­vou­dig en verborgen;
Hij overdon­dert ons niet
zodat het uit­ein­delijk aan­komt
op het ant­woord van ons hart,
op ons geloof, onze liefde, ons ver­trouwen:
je ziet God niet,
toch is Hij er;
Hij imponeert je niet met macht en kracht,
met grote schitte­ring,
maar als je een een­vou­dig hart hebt,
kun je geraakt wor­den
door Zijn goed­heid en liefde,
kun je Zijn eenvoud herkennen
als het kenmerk van het ware.

Dat is hét teken van de ware gods­dienst:
geen geweld, geen haat, geen wraak,
maar eenvoud, zacht­moe­dig­heid,
ver­ge­vings­ge­zind­heid, geven, liefde
en opnieuw beginnen....

Paus Fran­cis­cus

Wat is het bij paus Fran­cis­cus
dat indruk maakt op mensen?
Juist zijn eenvoud,
zijn liefde voor de armen,
zijn stelsel­ma­tige keuze
voor een­vou­dige woor­den,
rechtuit,
zon­der al te poli­tiek gemanoevreer,
dat hij zo gewoon is.

Gees­te­lij­ke won­den

Als Jezus hier is, zo een­vou­dig en verborgen,
is ook Maria hier:
zij geeft ons haar Zoon.

Mis­schien is U iets aan­ge­daan,
bent U tekort gedaan,
heeft men over U gelopen,
is men aan U voorbij gegaan.
Heel veel mensen zijn gekwetst,
velen zijn gefrustreerd of woe­dend
over wat hen is aan­ge­daan;
vele mensen begrijpen ook niet
waarom God kon toestaan
dat hun bepaalde dingen zijn over­ko­men.
Er is zoveel onrecht.

Laten we met al onze gees­te­lij­ke won­den,
onze pijn, ons gekwetst zijn,
naar Maria en naar Jezus gaan.
Denk aan haar pijn en aan haar verdriet
om je eigen verdriet te kunnen dragen;
en denk aan Jezus’lij­den
als je je eigen lij­den wilt verstaan
en er niet in ten onder wilt gaan.
Bidt ook voor anderen die lij­den,
heel bij­zon­der in deze tijd
voor al die chris­te­nen in de wereld
die de meest gruwe­lijke dingen moeten onder­gaan,
die ver­volgd wor­den, gemar­teld en gedood
en er is eigen­lijk nau­we­lijks iemand die voor hen opkomt.

Moge Maria,
die de Vrouwe is, de nieuwe Eva
en de moe­der van alle volkeren,
hen en ons be­scher­men,
gelei­den
en moe­dig voor­waarts doen gaan....
Amen.