Het kruis en Maria....

Pastoor Hendriks ere-moderator benoemd in Heiloo

Op 14 sep­tem­ber - feest van Kruisverhef­fing - mocht ik de heilige Mis vieren in Heiloo met de deel­ne­mers aan de dagpelgrimage van de Haagse bede­vaarten. Bij deze gelegen­heid werd kanun­nik pastoor A. Hendriks uit Haar­lem, die al vijf­tig jaar met deze bede­vaart verbon­den is, geïnstalleerd als ere-moderator door de voor­zit­ter van de broe­der­schap, de heer Dj. Bracke.

De vie­ring vond plaats in de genade­ka­pel, waarna de lunch werd gebruikt in het Oesdom. In de loop van de mid­dag brachten de bede­vaart­gan­gers een bezoek aan de Egmondse abdij.

Pastoor Hendriks werd door de voor­zit­ter gehul­digd met een mooie speech waarin hij heel het leven van de nieuwe ere-moderator nog eens de revue liet passeren. De bekende Leidse pastoor mgr. A. Vree­burg speelde daarin een bij­zon­dere rol: hij was het die zowel voor­zit­ter Bracke als pastoor Hendriks en mij­zelf had uit­ge­no­digd om mee naar Kevelaer te gaan, het start­punt voor een ja­ren­lan­ge ver­bon­den­heid. Mgr. A. Vree­burg en mgr. Th. Hendriksen waren eer­der ere-moderator van de Haagse bede­vaarten. Pastoor J. Smith is de moderator van deze bede­vaarten.

Tijdens de Mis heb ik de volgende homilie gehou­den

Homilie

Kevelaer en Heiloo

Broe­ders en zusters,

In Kevelaer wordt Maria vereerd
als Consolatrix afflictorum,
Troos­te­res van de bedroef­den;
hier in Heiloo, bij het putje,
eren we de Moeder van God
onder de titel:
Onze Lieve Vrouw ter Nood;
de bete­ke­nis van die uitdruk­king
“ter Nood” is hier in Heiloo
dat Maria onze hulp is
in alle nood.

Ere-moderator

De twee bede­vaart­plaatsen
- Kevelaer en Heiloo -
komen dus bij­zon­der aar­dig overeen:
Maria is een troos­te­res en hulp
in alle nood, in alle droef­heid
en het verheugt me bij­zon­der
dat ik hier vandaag
pastoor Hendriks,
ere­kanun­nik van ons bisdom,
mag installeren tot ere-moderator
van de broe­der­schap
van de Haagse bede­vaarten,
waar­van de bede­vaart naar Kevelaer
toch wel de kern is.
Het is terecht dat hem deze erken­ning
en onder­schei­ding
wordt toegekend,
want vijf­tig jaar lang
is hij vrijwel ieder jaar,
vaak meer­dere keren per jaar
met deze bede­vaart naar Kevelaer gegaan,
als mis­die­naar, pries­ter­stu­dent,
deel­ne­mend pries­ter en later als moderator,
nadat mgr. Vree­burg door ge­zond­heid
die taak moest neerleggen.

Waarom naar Kevelaer of Heiloo?

Wat betekent zo’n bede­vaarts­plaats
als Kevelaer of Heiloo
in ons leven?
Waarom gaan we daar
zo graag naar toe,
al zijn we er mis­schien al vele malen geweest?
Ne, we gaan niet om mooie gebouwen
en bij­zon­dere plaatsen te bekijken,
die kennen we dan intussen wel!
Het is iets anders.

Een foto, een bij­zon­dere plaats...

We hebben bijna allemaal wel
een foto thuis staan
van een dier­baar iemand
die ons is ont­val­len.
Als we de foto zien
komt die persoon dicht bij ons
en mis­schien zeggen we dan ook even iets
tegen die foto
of eigen­lijk tegen die persoon
die nu bij God is.

Zo zijn er ook van die bij­zon­dere plaatsen
die verbon­den zijn geraakt
met allerlei gebeur­te­nissen in ons leven:
als we er komen,
staan ons als van­zelf
weer allerlei her­in­ne­ringen voor de geest:
een bepaalde kerk, een kerkhof
of een bede­vaart­plaats
halen als van­zelf bij­zon­dere momenten
naar boven.

Naar Maria

De ver­bon­den­heid met Maria,
die ons aller moe­der is,
kunnen we na­tuur­lijk ook ervaren
als we thuis in onze kerk
even voor haar beeld staan
en mis­schien een kaars opsteken.
Terwijl we staren in de vlam van die kaars,
ook dan komen de her­in­ne­ringen en de gebe­den boven
en zien we de moei­lijke, pijn­lijke dingen van ons leven
al weer met een andere blik.

Dat geldt vaak nog meer voor een bede­vaart:
we trekken weg uit onze dage­lijkse beslomme­ringen,
we laten alles even achter,
we nemen let­ter­lijk afstand,
we zijn er even uit,
we gaan naar Maria
vragen om kracht
en bekijken al wat ons beroert,
al onze nood,
al wat ons raakt,
weer met andere ogen,
mis­schien als het ware met de ogen van Maria,
die zoveel heeft mee­ge­maakt:
haar enig kind,
zo jong
als een mis­da­diger terecht gesteld,
aan een kruis gena­geld.
Zij begrijpt ons,
zij weet wat het is,
ze voelt zich­zelf een kleine mens
en tege­lijk zien we
als we naar Maria kijken
een sterke vrouw,
een vrouw
die steeds weer kracht gevon­den heeft,
om op te staan
om ver­der te gaan,
het ver­trouwen te hou­den,
zich over te geven aan de wil van de Vader
en uit de put te komen.
Zij wil ons onder haar bescher­ming nemen
als troos­te­res van bedroef­den,
als hulp in alle nood.
Op haar voor­spraak
vragen we hier die genade
voor U allen.

Een band met bij­zon­dere plaatsen

En dan zijn er uit­ein­delijk
een paar van die plaatsen
die een bij­zon­dere bete­ke­nis voor ons krijgen,
juist doordat we er zo vaak zijn geweest,
omdat ze ons ver­trouwd zijn gewor­den
en we er waren op bij­zon­dere momenten:
daar heb ik kracht gevon­den,
daar was ik toen ik met deze moei­lijk­heid zat,
daar was ik toen, op dat bij­zon­dere moment van mijn leven.

Ook voor mij is Kevelaer een bij­zon­dere plaats
al ben ik er lang niet zo vaak geweest
als pastoor Hendriks.
Maar ik voel er toch een bin­ding mee.
Het kwam meteen in mij op
om naar Kevelaer te gaan
toen de nuntius me uit naam van de paus
had gevraagd
om bis­schop te wor­den.
Ik mocht er nog met niemand over spreken,
maar ik heb het maar in stilte
in Kevelaer
aan de voeten van Maria neer­ge­legd.
Mijn eerste Mis na die vraag van de nuntius
was in Kevelaer.

Het kruis en zij die ernaast stond...

We vieren vandaag het feest van Kruisverhef­fing:
de enig­ge­bo­ren zoon van God
werd omhoog geheven aan het kruis.
De mensen die erom heen ston­den,
Zijn moe­der Maria op de eerste plaats,
zagen een arme, jonge mens
gruwe­lijk lij­den en sterven;
maar Maria en wij die mogen kijken
met de ogen van ons geloof
zien ook iets anders:
wij zien een geheim van liefde,
zozeer heeft God de wereld liefgehad
dat Hij Zijn enig­ge­bo­ren Zoon heeft gegeven.
Hier sterft een on­schul­dige mens
uit liefde voor ons allen,
om ons te verlossen.
Morgen valt het licht nog meer
op de vrouw die ernaast stond:
dan vieren we de ge­dach­te­nis
van Onze Lieve Vrouw van Smarten.
Maria stond ernaast
en deelde in Jezus’smarten.
Dat delen in Jezus’smarten
was niet alleen
dat zij het erg vond wat er gebeurde,
maar het was méér:
zij was helemaal in betrokken in dit gebeuren,
het was de uiterste con­se­quentie
van het “ja” dat zij ooit had ge­spro­ken,
dat “Mij geschiede naar Uw woord”.
Zoals de uiterste con­se­quentie van het jawoord
dat twee mensen aan elkaar geven in het huwe­lijk is,
dat zij elkaar ook weer moeten loslaten,
hoe pijn­lijk dat ook is.
Daar onder het kruis was Maria de nieuwe Eva
die de misstap van die oude Eva goedmaakte
door dit alles door te maken,
in vereni­ging, in grote een­heid met haar Zoon.

Ieder moe­der zal dit kunnen meevoelen:
wat het is als je meelijdt
met de tragiek van het leven van een kind,
als je de pijn voelt
van wat je zoon of dochter over­komt

Kijk naar Maria

Wij wor­den vandaag uit­ge­no­digd
om bij wat ons over­komt
op te kijken naar dat kruis
en naar degene die daar­on­der staat:
zie­daar je moe­der.
Kijk naar Jezus op het kruis,
kijk naar Maria
en vergeet niet:
je moet er door heen,
niemand kan dat van je afnemen,
maar kijk met geloof en ver­trouwen,
want Jezus wil, Maria wil
dat we niet verloren gaan
maar eeuwig leven zullen hebben.
Dus: ver­trouw je toe,
geef het maar een beetje over,
het komt uit­ein­delijk goed,
probeer steeds weer
je eigen “Fiat” met Maria uit te spreken:
“Mij geschiede naar Uw woord”.

Laten we zo onze pelgrimsweg,
onze bede­vaart door het leven
voort­zet­ten,
tot we aan Maria’s hand
en door Gods barm­har­tig­heid
uit­ko­men
in het huis van de hemelse Vader.

Onze Lieve Vrouw ter Nood
bid voor ons
Onze Lieve Vrouw van Kevelaer
bid voor ons
Troos­te­res der bedroef­den
bid voor ons!
Amen.