Over kerk-zijn en over loslaten...

50 jarige Mariakerk van Heemskerk presenteert parochieboek

Op de 28e zon­dag door het jaar op 11 ok­to­ber was ik in de Maria­kerk in Heems­kerk die haar vijf­tig­ja­rig bestaan vierde. Het was de afslui­ting van een heel geslaagde feest­pe­rio­de en ook deze ochtend waren zeer veel mensen geko­men om dit jubileum mee te vieren, een fees­te­lij­ke Mis opge­luis­terd door het koor Intermezzo. Aan het einde van de vie­ring werd het pa­ro­chie­boek "Levende stenen"ge­pre­sen­teerd, een mooi over­zicht van en aan­denken aan de ac­ti­vi­teiten van vijf­tig jaar Maria­kerk.

Deken Ton Cassee, die in Heems­kerk al acht­tien jaar de goede her­der is, en kape­laan Mario Agius con­ce­le­breer­den. De vice-voor­zit­ter B.J. Rozestraten hield een gloed­vol ope­nings­woord en pre­sen­teerde het boek aan het einde van de H. Mis. De kerk was prach­tig versierd met heel veel bloemen die door de tuin­ders uit de pa­ro­chie gratis ter beschik­king waren gesteld. De Fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring was de laatste in een flinke reeks fees­te­lijk­he­den die door een speciaal feestcomité waren geor­ga­ni­seerd.

Homilie

Felici­ta­tie

Broe­ders en zusters,
Aller­eerst spreek ik graag nog een keer
mijn harte­lijke felici­ta­ties uit
bij het vijf­tig­ja­rig bestaan van deze kerk.

Niet zomaar een gebouw

Een kerk is niet zomaar een gebouw;
hon­der­den mensen hebben de be­lang­rijke, grote
stappen van hun leven hier gezet:
ze zijn er gedoopt, gevormd, getrouwd,
hebben hier hun dier­ba­ren uitgeleide gedaan;
dit is een gebouw waaraan voor tal­loze mensen
dier­ba­re her­in­ne­ringen verbon­den zijn,
her­in­ne­ringen die gaan over de diepste
en meest waarde­volle kern van hun leven,
over hun band met God,
over de zin van dit aardse bestaan
en hun eeuwige bestem­ming.
Geen won­der dat het meestal
een heel emo­tio­neel gebeuren is
als een kerk gesloten moet wor­den.
De kerk is een deel van het dorp, van ons leven,
van onze ge­schie­de­nis.

Liever geen kerk­slui­tingen

Ik zou willen dat er nooit
een kerk gesloten hoefde te wor­den,
dat er kerken moesten wor­den bij­ge­bouwd;
dat zou een teken zijn
van gods­dienstzin onder de mensen,
van hun zoeken naar God
en naar ver­die­ping, spiri­tua­li­teit,
naar diepere waar­den,
naar gees­te­lij­ke rijkdom.
Ik heb eigen­lijk liever dat mensen
mooie kerken bouwen voor God
en huizen en scholen voor de armen,
dan dat ze fraaie villa’s bouwen voor zich­zelf

Bescha­ving van het hart

Ik las laatst een inter­view
met de partij­lei­der
van een van de grote partijen in ons land.
De man gaf aan
dat hij het heel normaal vond om te vloeken
en dat hij ook vond
dat je anderen moest kunnen bele­digen.
Ook andere partij­lei­ders von­den het gewoon om te vloeken,
zo stelde hij,
alleen probeer­den zij zich een beetje in te hou­den
als zij in overleg waren
met de kleine chris­te­lijke partijen.

Moet dat nou?
Ne, ik bedoel niet dat inhou­den,
maar dat vloeken.
Moet dat nou?

Daar­en­te­gen zou ik willen zeggen
dat het voor onze samen­le­ving,
voor onze relaties met anderen
en voor ons­zelf
goed en uitermate be­lang­rijk is
als ons leven gedragen wordt
door een bescha­ving van het hart,
door respect en een zekere eerbied,
door de bele­ving van diepere waar­den,
zeker ook gods­diens­tige waar­den,
doordat we proberen te leven
vanuit de liefde tot God
en de liefde tot de naaste
en oog hebben voor Gods gebo­den.

Want, zoals het evan­ge­lie ons vandaag probeert te zeggen,
daar begint het mee:
“Ge kent de gebo­den”.

Is religie geweld?

Vandaag de dag
associëren mensen religie vaak met geweld.
Door gods­diensten komt alleen maar oorlog,
zeggen ze.
Dat is na­tuur­lijk typisch iets
wat mensen zeggen
die zelf nog nooit in een kerk zijn geweest.
Waar denken ze dat het in een kerk over gaat?
Dat de pastoor preekt
dat je er maar flink op los moet slaan of zo?
Maar van zo’n pastoor heb ik nog nooit gehoord.
Nee, de kerk en de pastoor - zeker de pastoor-deken hier -
nodigen ons uit
om liefde­vol en gedul­dig te zijn,
verdraag­zaam en harte­lijk
en je naaste niet te vergeten.

Levende stenen

Vandaar ook
dat ik U van harte felici­teer met dit gebouw,
niet zozeer van­wege de stenen,
maar van­wege de levende stenen,
dat bent U zelf,
omdat dit een plaats is
waar een levende ge­meen­schap samen­komt
om geïnspireerd te wor­den
door het evan­ge­lie van Jezus Christus,
om ge­sterkt te wor­den door de sacra­menten
om steeds meer te kunnen leven
vanuit de kracht van de Geest,
om mensen te zijn met inhoud,
met geloof, hoop en liefde.

De rijke jongeman

We hoor­den vandaag het evan­ge­lie
over een rijke jongeman.
Heel en­thou­siast
komt hij aanlopen,
werpt zich op de knieën
en roept uit:
“Goede meester, wat moet ik doen....”.
Jezus remt dat en­thou­sias­me
een beetje af zo lijkt het wel:
doe eerst maar het gewone,
probeer eerst gewoon een goed mens te zijn
en on­der­houd de gebo­den,
daarna kun je mis­schien iets extra’s,
iets bij­zon­ders doen.
Dan wil die jonge man
wel meteen overschakelen
naar dat extra’s dat hij zou kunnen doen.
Maar dan gaat het mis,
Jezus heeft het over zijn geld en zijn goed
en daar heeft hij wel veel van
maar hij zit er ook aan vast,
hij kan dat niet loslaten,
hij durft zich niet te geven.
Zijn geld, zijn bezit wordt de molensteen
die hem naar bene­den trekt.

Ik denk dat we daar allemaal
wel iets van kunnen herkennen.
en niet alleen de mensen
die het moei­lijk vin­den
om van hun geld geen afgod te maken.

Loslaten

We vin­den het allemaal weleens moei­lijk
om mensen en dingen los te laten.
Als je heel gelukkig getrouwd bent,
vind je het moei­lijk om te denken
aan de dag dat die ander
er niet meer zal zijn
en het doet heel veel pijn
als die ander er niet meer is.
Je moet loslaten.
Alles in dit leven gaat voorbij....

Ook jonge mensen
moeten loslaten.
Als je van elkaar houdt,
is het na­tuur­lijk van groot belang
elkaar heel goed te leren kennen,
veel te praten,
over van alles en nog wat,
over kleine, dage­lijkse dingen
en over grote, meer be­lang­rijke dingen;
maar dan moet je loslaten
dat je de toe­komst helemaal in je hand wilt hebben;
uit­ein­delijk moet je kiezen,
als je voor elkaar kiest,
moet je ergens in het diepe springen,
je durven geven,
geen reserves inbouwen,
maar er echt voor gaan,
dat is een eis van de liefde,
want liefde vraagt trouw.
Daarom vindt de Kerk het huwe­lijk
toch iets anders dan samen­wo­nen.

We willen onze zeker­he­den niet verliezen,
de toe­komst in de hand hebben,
die veilig stellen.

Je toe­komst veilig stellen?

Dat doet die jonge man in het evan­ge­lie:
hij bouwt een reserve in,
hij houdt een schat voor zich­zelf,
waar niemand aan mag komen.
Maar dat is precies hét recept
voor de misluk­king van zijn leven:
hij kiest niet echt,
hij kan niet loslaten,
hij doet de dingen altijd met een voorbehoud,
in zijn geval is dat:
mijn geld en goed,
daar mag je niet aan­ko­men,
dat is zijn zeker­heid
voor de toe­komst.

Moeder, vader

Jezelf, je eigen dingen durven loslaten
Een kind is daar heel gevoelig voor.
Stel je voor dat een moe­der
ergens in zich heeft
dat ze eigen­lijk geen zin heeft in kin­de­ren,
dat ze die ergens als een blok­kade ziet
voor wat zij zelf had willen bereiken,
een sta-in-de-weg, een han­denbin­der.
Onbewust voelt een kind dat aan.
Als ze dat zou loslaten,
zou ze meer liefde kunnen geven.

Ik gaf het voor­beeld van een moe­der
maar dat kan na­tuur­lijk ook een vader zijn.

Of als een kind ervaart:
de liefde van mijn vader of moe­der
is er zolang ik in hun plaatje pas,
in het plaatje dat zij hebben van mijn leven.
Ergens communi­ceert die ouder dan te weinig:
Jij mag er zijn, jij bent mijn veelge­liefde kind,
wat er ook gebeurt,
wie je ook bent,
wat er ook zal zijn.
Dat zegt God tegen ons,
ook als wij rare kronkelwegen gaan.
Dus zelfs als ouders het - mis­schien heel terecht -
niet eens zijn met de keuzes van hun kin­de­ren,
is het heel be­lang­rijk
dat zij die onvoor­waar­de­lijke liefde
com­mu­ni­ce­ren.

De kern

De kern van het leven is geven,
want de kern van het leven is liefde.
Liefde is geven, liefde is ver­trouwen,
en liefde houdt op een gegeven moment
altijd in dat je een soort sprong waagt,
waarbij je jezelf in zekere zin loslaat
om je te geven.

Wanner ben je rijk?

Daarom kunnen we zelfs “rijk” zijn
in de zin van het evan­ge­lie van vandaag
als we het helemaal niet zo breed hebben,
want het gaat in feite om alles
wat we zo be­lang­rijk hebben gemaakt
dat het ons tegenhoudt
om ons echt in liefde te geven.

Van harte proficiat
met Uw “gou­den” kerk;
dat onze heilige Moeder Maria
aan wie deze kerk is toegewijd
altijd over U mag waken
en U zal zegenen
om levende stenen,
een levende kerk te kunnen zijn.
Amen