Arsacal
button
button
button
button


Zijn grote vluchtelingenkampen echt een goed idee?

Een kerstboom voor kinderen

Nieuws - gepubliceerd: donderdag, 28 januari 2016 - 746 woorden
De kerstboom op het Sint-Pietersplein wordt weggetakeld.  Er wordt houten speelgoed van gemaakt voor kinderen opdat zij gewoon kind mogen zijn...
De kerstboom op het Sint-Pietersplein wordt weggetakeld. Er wordt houten speelgoed van gemaakt voor kinderen opdat zij gewoon kind mogen zijn...

Wat zullen de gevolgen zijn van het Neder­landse beleid dat kiest voor grote lokaties voor de opvang van vluch­te­lingen? Die vraag hield me bezig tij­dens de bij­een­komst van Sant’ Egidio.

De tweede spreker op de con­fe­ren­tie van Sant’ Egidio was Mario Giro, onder­secre­taris van het Ita­li­aanse ministerie van bui­ten­landse zaken. Tijdens zijn con­fe­ren­tie kwam het besluit van de Ita­li­aanse rege­ring binnen om hem tot minister van staat te benoemen! Het was als een bekrachti­ging van zijn woor­den die in scherpe termen het Islami­tisch fun­da­men­ta­lisme ver­oor­deel­den (hij trok de vergelij­king met het Nazisme). Hoe heeft het zover kunnen komen? Giro gaf ver­schil­lende ele­menten van een ver­kla­ring maar wat me vooral is bij­ge­ble­ven is dat we moslims te veel alleen hebben gelaten en dat niet de Islam een probleem is, maar een probleem heeft. Giro tekende de Islam als een gods­dienst van losers, een woes­tijngods­dienst, met een ge­schie­de­nis van koloni­sa­ties, geweld en misluk­kingen. Of de beoor­de­ling helemaal juist is, wil ik in het mid­den laten, maar zowel hij als Andrea Riccardi wezen op het gevaar van de periferie: buitenwijken van grote ste­den waar moslims ghettos ontstaan en waar mensen wonen die eigen­lijk opgroeien zon­der echt contact met de cultuur waarin zij leven. Die cultuur en die wereld wor­den als verdorven gezien (waar mis­schien nog iets in zit ook: de westerse maat­schap­pij heeft geen gemeen­schap­pe­lijke waar­den mee, niets waarop men zich als maat­schap­pij kan be­roe­pen). Met name de tweede gene­ra­tie is een groot probleem: die leeft in twee culturen en voelt zich door beide culturen aan de kant gezet. Hier ligt een be­lang­rijke voe­dings­bo­dem voor radicalisme. Het jihadisme belooft een ge­mak­ke­lijke uitweg: alles wat zo frustrerend is zal wor­den weggevaagd. In dit ver­band is des te dui­de­lijker hoe be­lang­rijk vriend­schap is met andere mensen buiten de eigen kring en hoe be­lang­rijk ook het ge­tui­ge­nis van chris­te­nen is.

Dit beant­woordt aan mijn eigen erva­ring van de Neder­landse situatie. Ik merk dat grote centra voor vluch­te­lingen verzet en agressie oproepen bij de Autochtone bevol­king. De onrust wordt nog groter als zo’n centrum wordt geves­tigd buiten een rela­tief klein dorp. Mensen voelen zich dan bedreigd. Ook merk ik dat ik vanuit grotere centra berichten krijg over problemen onder de vluch­te­lingen. Deze berichten hoor ik over het lot van chris­te­nen bij­voor­beeld. In Haar­lem is een kleinere opvang in de buurt van het bischopshuis, in de voor­ma­lige koepelge­van­ge­nis. Dat is op zich geen aan­trek­ke­lijke lokatie, maar wel kleinschali­ger (goed drie­hon­derd personen). Een men­se­lijker maat! Het is de kleinste maat die het COA - de organi­sa­tie die de vluch­te­lingen­op­vang regelt - toe­staat. Ker­ke­lijke lokaties zijn dan ook nog niet in aanmer­king geko­men voor opvang (met uit­zon­de­ring van een opvang van alleenstaande min­der­ja­rige asiel­zoe­kers in het focolare­cen­trum in Nieuwkuijk). Er zijn geen problemen in de buurt, die al vaker posi­tief heeft gerea­geerd en een overvloed aan vriwilli­gers zet zich in voor de vluch­te­lingen, zo zijn tot nu toe de berichten. Op kerst­avond sprak ik Syrische vluch­te­lingen op een avond die door Sant’ Egidio in Am­ster­dam was geor­ga­ni­seerd. Deze mensen waren dank­baar voor de opvang en de vriend­schap en zei­den me dat zij hoopten ooit in staat te zijn iets terug te doen voor de opvang die hun nu ten deel was gevallen. Na­tuur­lijk viel het wachten lang op ver­dere stappen in de pro­ce­dure, maar de dank­baar­heid overheerste.

Grotere lokaties voor de opvang van vluch­te­lingen roepen bij mij de nodige aarzelingen op, niet alleen omdat die grote weerstand oproepen bij de bevol­king die daardoor meer voor anti- vluch­te­lingen partijen zal gaan kiezen, wat mij niet het door de rege­ring gewenste poli­tieke effect lijkt, maar ook omdat derge­lijke lokaties in­te­gra­tie tegen­gaan en daardoor - zeker bj de lange wachttij­den die er nu zijn - haar­den kunnen wor­den van extre­misme, ongeveer zoals dat in de periferie van ste­den gebeurt. Dit gevaar is er als mensen uit­zicht missen en niet in de samen­le­ving wor­den opgeno­men. Dat nog niet zeker is of ze mogen blijven, lijkt me niet opwegen tegen dit vooruit­zicht. Het is niet goed vluch­te­lingen zo apart te zetten in grote ghetto' s. Als de frustratie groeit, heeft de rege­ring haar eigen probleem geschapen...

Vanmorgen had ik gelegen­heid door de heilige deur van de Sint-Pieter te gaan. Daar heb ik gebe­den om barm­har­tig­heid en ver­zoe­ning, om een mens­waar­dig bestaan, in­te­gra­tie en vriend­schap voor de vluch­te­lingen.

Terug op het Sint-Pieters­plein zag ik juist hoe de kerst­boom daar op vrij­dag­mor­gen 29 januari werd weg­ge­haald. Er wordt houten speel­goed van gemaakt voor kin­de­ren opdat zij gewoon kind mogen zijn...


Fotoserie

Klik op een foto voor een uitvergroting.
Terug