Hoe heb je het afscheid ervaren?
Hemelvaart van de Heer
Op het hoogfeest van de hemelvaart van de Heer heb ik de heilige Mis gevierd in de kathedrale basiliek van Sint Bavo in Haarlem. Kardinaal Simonis was erbij en Voce laetare uit Hilversum was het gastkoor. Hemelvaart is een dag van afscheid nemen. Toch hoeft dat niet treurig te zijn.
HOMILIE
Troonsbestijging
Dat de leerlingen
voorgoed afscheid moeten nemen
van hun Heer,
maakt deze dag toch niet
tot een somber geheel,
integendeel: we vieren feest,
het hoogfeest van de hemelvaart van de Heer.
Dit afscheid is een troonsbestijging:
Jezus opent voor ons de hemel
en zit aan de rechterhand van de Vader,
dat wil zeggen:
Hij is Heer van hemel en aarde,
Hij heerst over de geschiedenis.
Dit afscheid is dus een feest van vreugde.
Hoe was het afscheid?
Natuurlijk ervaren wij dat meestal niet zo
als we afscheid moeten nemen,
iemand af moeten staan:
een uitvaart is meestal een droevig gebeuren;
toch is het ene afscheid het andere niet.
Misschien hebt U ook weleens meegemaakt
dat U iemand af moest staan
en dat het afscheid eigenlijk mooi was
door het geloof van de persoon die heen ging,
door de overgave en het vertrouwen,
doordat het sterven meer voltooiing was
dan iets anders.
Ik heb weleens bij het sterfbed van een zuster gestaan,
een religieuze, die zoiets had van:
Kom maar op, Lieve Heer,
yes, nu gaat het gebeuren,
wat verlang ik naar de hemel!
Het overlijden van mijn eigen vader
herinner ik me
als een troostvol gebeuren.
Hij nam afscheid
en bemoedigde ieder van ons,
zijn kinderen,
in de taak en de zending
die wij in het leven hebben.
Het was verdrietig
en mooi en inspirerend tegelijk.
Ik had het dezer dagen nog:
mensen die heel lang getrouwd waren,
zeer met elkaar verbonden, echt verknocht,
heel gelovige mensen
en toch had degene die achterbleef
eigenlijk al meteen iets van:
Ik moet verder, ik ga verder,
ik pak de draad weer op.
Een genade
Dit is echt ook wel iets
wat we voor onszelf
als een genade kunnen vragen:
de genade om goed te kunnen heengaan
van deze aarde
en de genade om weer perspectief te kunnen zien
als we een dierbaar iemand moeten missen;
die overgave
én die kracht om door te gaan.
Het zijn precies de beide zaken
die de kern vormen van ons katholiek-zijn:
we moeten ons inzetten
om er zelf iets van te maken
en tegelijk ook durven los te laten, overgeven
in het vertrouwen dat het de Heer is
die uiteindelijk alles zal voltooien.
Wij hebben het allemaal niet in de hand,
het is in Gods hand.
Voltooiing
Dit is het precies
waar in de lezingen van vandaag
het accent op valt:
Jezus wordt weggenomen,
maar Hij is naar de hemel;
Hij zit aan de rechterhand van de Vader
en eens zal Hij wederkeren.
Het zijn menselijke woorden
om een groot en Goddelijk geheim
tot uitdrukking te brengen.
De leerlingen moeten Jezus
los durven laten
en tegelijk durven vertrouwen
dat Hij er altijd voor hen zal zijn.
De hemelvaart van Jezus
is een voltooiing van Zijn zending,
niet iets negatiefs.
Niet staren
En het accent valt dan op de leerlingen
die achter blijven en verder moeten gaan:
”Wat staan jullie naar de hemel te staren?”
krijgen ze van de engelen te horen.
Wat er zal gebeuren
staat niet in de sterren,
je leest het niet in een horoscoop
en we kunnen het uiteindelijk
niet echt sturen of bepalen
door bijgelovig dit of dat te doen.
Nee:
“Gaat uit, je zult kracht ontvangen,
jullie zullen Mijn getuigen zijn
in de kracht van de heilige Geest”.
Die genade, die kracht is ons genoeg.
Wees niet bang,
ga niet op in een gemis,
maar ga verder
met vertrouwen,
omdat de geschiedenis in Gods handen ligt,
omdat Hij ons
steeds weer nieuwe kracht zal schenken.
