Arsacal
button
button
button
button


Als de vooruitzichten slecht zijn....

homilie eerste zondag van de advent C

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 2 december 2012 - 879 woorden
plebaan Van Ogtrop laat restauratiewerk zien
plebaan Van Ogtrop laat restauratiewerk zien

Op deze eerste zon­dag van de advent was ik in de ka­the­draal voor de heilige Mis, waarbij ik on­der­staan­de homilie heb gehou­den. Na de Eucha­ris­tie­vie­ring bekeek ik met de ple­baan, H.J. van Ogtrop, nog even de laatste res­tau­ra­tie-re­sul­taten: de koepel die vorige week "geopend" is door mgr. J. Punt, het front van het transept-orgel en de wand van het transept met onder meer het fresco van de bruiloft van Kana, dat nog een beetje in de stei­gers staat (zie foto). De ka­the­draal is wer­ke­lijk zeer fraai en in alle onder­de­len is er des­tijd goed en diep over nage­dacht...

homilie

Dit nieuwe li­tur­gische jaar, dat met deze eerste zon­dag van de advent wordt geopend, begint meteen al vrij hef­tig: het evan­ge­lie staat bol van drei­gingen en waar­schu­wingen: tekens aan zon, maan en sterren, angst onder de volkeren, radeloos­heid onder de mensen, span­ning en het gevaar dat je aan dit alles niet zult ont­ko­men.

Nu is dat na­tuur­lijk wel een wer­ke­lijk­heid.

Wij praten meestal wel liever over wat gezelli­ger zaken, maar ieder mens heeft inder­daad te maken met drei­gingen en angs­tige vooruit­zichten.

We weten niet wat de dag van morgen ons zal brengen en of we gezond zullen zijn.

Het ouder wor­den con­fron­teert ons met de vraag of we goed zullen blijven en of we mis­schien af­han­ke­lijk van anderen zullen wor­den.

De econo­mische crisis stelt op dit moment vele mensen voor erns­tige vragen: er zijn ook in onze stad veel mensen die in de schuld­hulp­ver­le­ning terecht komen, mensen die helaas hun baan niet kunnen behou­den, mensen die met hun huis of hypo­theek zitten, zaken die failliet gaan en ga zo maar door.

En in de wij­dere wereld is er ook wel het nodige aan de hand: fun­da­men­ta­lisme, oorlogen, erns­tig gebrek aan voedsel, christen­ver­vol­ging enzo­voorts.

Eigen­lijk te veel om op te noemen.

Liever zou­den we daaraan niet denken en mis­schien zijn we ook wel een beetje geneigd ons voor die negatieve wer­ke­lijk­he­den af te sluiten.

Geniet liever van je kin­de­ren, je klein­kin­de­ren, van de mooie dingen die je mag bereiken of die je over­ko­men, geniet van de vele mooie her­in­ne­ringen en vooruit­zichten, zou je zeggen.

Toch doet de li­tur­gie dat vandaag niet.

Die vraagt aan­dacht voor wat de wereld over­komt En dat is goed.

Dat is goed, niet alleen omdat het de reali­teit is: die negatieve aspecten bestaan nu eenmaal, maar ook omdat het ons helpt om echt, reëel te leven.

Mis­schien zijn er wel eens momenten of perio­den geweest in uw leven, dat U zich bijna on­aan­tast­baar voelde: de bankreke­ning gevuld, de ge­zond­heid in orde, de kin­de­ren geen probleem, mooie auto voor de deur, leuke baan, leuke relatie en een fijne vakantie.

Na­tuur­lijk kan het wel zijn dat een goed en bijna rimpelloos leven ons tevre­den en wel­ge­steld een tijd lang zon­der grote vragen heeft achter­ge­la­ten.

Maar na­tuur­lijk - opnieuw - is dat niet blijvend, na­tuur­lijk is dat niet het ware leven, dat weten we na­tuur­lijk ook wel.

De li­tur­gie van de Kerk kiest ervoor om ons af en toe even uit onze gelukzalige bur­germansslaap te halen en ons te con­fron­teren met de harde wer­ke­lijk­heid, als dat soms nog nodig mocht zijn.

Alle rust en rijkdom is betrekke­lijk, al die ongestoorde vrede is een kwets­baar feno­meen.

Niet is zeker van wat we hebben en van wat we zijn.

Als we ervoor kiezen onze ogen daarvoor te sluiten, leven we niet echt, en gaan we aan de wer­ke­lijk­heid voorbij.

Want we zijn allemaal kwets­ba­re mensen; die persoon die wij op straat zien bedelen, die mens die alle vrien­den en beken­den heeft verloren, die persoon die een­zaam kerst­feest viert en eigen­lijk niemand heeft, die mens die in de zorgen zit, die kunnen wij­zelf zijn.

Die mensen behoren ook tot onze wereld en we mogen hen niet buiten sluiten.

Het lot van die mensen gaat ons aan Het is uit­ein­delijk niet onze ver­dienste dat we hebben wat we hebben en dat we hou­den wat we hebben, we hebben alles gekregen en ieder moment dat we leven is uit­ein­delijk een geschenk.

We hebben ons geloof! Dat we ons rea­li­se­ren wat er aan de hand is in de wereld en hoe breek­baar ons bestaan is, zal ons helpen om dank­baar­der te leven, meer als een geschenk te ervaren wat op onze weg komt, het niet als van­zelf­spre­kend te ervaren en God ervoor te danken.

De Heer wil Zijn leer­lin­gen en dus ieder van ons ook zeggen: Houd je ogen en je hart open voor wat er om je heen gebeurt; zie de moei­lijke dingen, de onzeker­heid van ons bestaan en zelfs de verschrik­kingen van deze wereld onder ogen, en blijf tege­lijk het ver­trouwen behou­den, niet zozeer op je eigen kunnen, want dat is altijd beperkt en ein­dig, maar op de Voor­zienig­heid, op God die alles voorziet en ons bewaart als wij op Hem ver­trouwen.

Vertrouw - juist dan - dat je geborgen bent.

Heb je een moei­lijke tijd? Blijf toch ver­trouwen, bewaar een zekere rust omdat er Iemand is die zorg voor je draagt.

En dat is de uit­no­di­ging, de bood­schap van vandaag: kijk naar omhoog, zie de Mensen­zoon Jezus, houdt Hem voor ogen, leef niet af­ge­stompt , maar wees een mens van ver­wach­ting, een advents­mens: zie uit naar de Heer die ko­men­de is temid­den van al wat je over­komt, goed of kwaad.

AMEN

Terug