Arsacal
button
button
button
button


Witte Donderdag: Wat maakt het leven mooi?

Carlo Acutis en zijn liefde voor de Eucharistie

Overweging Preek - gepubliceerd: donderdag, 14 april 2022 - 981 woorden
Witte Donderdag: Wat maakt het leven mooi?
Carlo Acutis
Carlo Acutis
Kathedraal
Kathedraal

Op Witte Donder­dag gedenken we het Laatste Avondmaal. Maar wat was nu de kern van die avond? Het leven van Carlo Acutis maakt dit dui­de­lijk.

Ik vierde deze bij­zon­dere avond in de ka­the­draal. Na afloop van de plech­tige her­den­king van het Laatste Avondmaal was er aanbid­ding bij het rustaltaar, waar het heilig Sacra­ment tevoren in pro­ces­sie naar toe was gebracht. Het altaar werd ontbloot en ontdaan van alle opsmuk. Op Goede Vrij­dag, dag van het lij­den en sterven van Jezus Christus moet alles sober zijn.

Homilie

WAT MAAKT JE LEVEN MOOI?

Drei­ging

Vanavond zijn we met Jezus
in de zaal van het laatste Avondmaal.
Er hangt drei­ging in de lucht.
De groeiende oppositie van de Joodse lei­ders,
Judas die de zaal verlaat
om Jezus te verra­den.
Jezus beseft maar al te goed
wat er te gebeuren staat.
Het is Zijn laatste avond
en Hij is nog zo jong.
Men­se­lijk ge­spro­ken zou je zeggen:
Hoe kan God dit laten gebeuren?

Drie geschenken

Toen, daar in die zaal,
heeft Jezus ons de Eucha­ris­tie gegeven,
het sacra­ment van het pries­ter­schap
en een opdracht om dienst­baar te zijn.
Dat zijn geen drie losse dingen,
ze hangen allemaal nauw samen.
In de Eucha­ris­tie vieren en gedenken we
dat Jezus Christus zijn leven
heeft geofferd aan het kruis.
Hij maakte uit iets vre­se­lijks
iets heel moois, een teken van liefde.
Mijn lichaam gegeven voor jou,
mijn bloed voor jou vergoten
.

Het pries­ter­schap dat de Heer
op deze avond instelde
moeten we zien in dat licht:
de pries­ter is er om de Eucha­ris­tie te vieren
in de vie­ring en met zijn leven
door dienst­baar te zijn aan de mensen,
zoals Jezus dienst­baar was
en zich weggeeft in de communie.

Carlo Acutis

Moge­lijk hebt U al weleens gehoord
van Carlo Acutis,
een Ita­li­aanse jongen, geboren in Londen,
die op 15 jarig leef­tijd
in 2006 aan acute leukemie gestorven is
en in 2020 zalig verklaard in Assisië
waar hij ook begraven is.
Carlo was een jongen met veel vrien­den,
hij hield van voetbal, van dieren en de natuur
en had een passie voor informatica en com­puters,
een normale vrolijke jongen.
Zijn zelf verworven digitale kennis gebruikte hij
om over God te spreken via in­ter­net
en om een web­si­te op te zetten
van alle Eucha­ris­ti­sche won­de­ren
in de hele wereld.
Ook het H. Bloed­won­der in Alkmaar
en het mirakel van Am­ster­dam staan erbij.
Hij begon daar­mee toen hij elf jaar oud was.

Eucha­ris­tie

Dat kwam omdat hij van jongs af aan
een grote liefde had voor de Eucha­ris­tie.
Omdat hij het zo graag wilde
en alles over de communie
zelf had geleerd,
vroeg hij om zijn eerste communie
al te mogen doen
toen hij zeven jaar oud was
- een paar jaar eer­der dan normaal -
en het werd hem toe­ge­staan.
Hij ging daarna vaak ter communie
en weke­lijks biechten.

In­spi­ra­tie­bron

Maar de heilige communie
was niet zozeer iets
wat hij voor zich­zelf graag wilde;
het was niet op hem­zelf gericht
maar het inspireerde hem en hielp hem
om altijd blij en opgewekt te zijn
en andere kin­de­ren te helpen,
vooral de kin­de­ren die het thuis
niet zo ge­mak­ke­lijk had­den
of de kin­de­ren die gepest wer­den.

Vrij­wil­li­gers­werk

Toen hij op de middel­ba­re school zat
deed hij vrij­wil­li­gers­werk
onder dak­lo­zen en armen
en besteedde zijn zak­geld
om slaap­zakken te kopen voor de clochards.
Zijn in­spi­ra­tie waren allerlei heiligen
en vooral Jezus Christus
die zich­zelf geeft in de Eucha­ris­tie.

Leukemie

Toen hij die acute leukemie kreeg
beleefde hij dat in die geest:
Hij offerde zijn lij­den op
voor de paus en de Kerk
en als de dokters hem vroegen
of hij veel pijn had, ant­woordde hij:
“Er zijn mensen die veel erger lij­den dan ik”.
Hij zou nu der­tig jaar oud zijn geweest,
maar hij is bepaald niet vergeten...

Vier jaar na zijn dood, precies op zijn sterf­dag,
kreeg zijn moe­der een tweeling.
Dat was voor haar een knipoog van de hemel,
een troost bij het verlies van haar kind.

Toch is Hij met ons bezig...

Het is een won­der­lijke ge­schie­de­nis,
die jongen heeft maar vijf­tien jaar geleefd,
mar miljoenen mensen kennen hem nu
en voelen zich door hem geïnspireerd.
Men­se­lijker­wijs zou je zeggen:
Waarom moest dit gebeuren, zo jong,
zo’n goede veel­be­lo­ven­de jongen,
waarom moest hij dit lot onder­gaan?
Maar als je op zijn leven terugkijkt
en ziet wat een in­spi­ra­tie ervan is uit­ge­gaan,
laat je dat toch weer achter met ver­trouwen:
“...en toch is God met deze wereld bezig...”,
ondanks alles,
ondanks het kwaad en de zonde,
alles wat we niet kunnen begrijpen,
de dood van jonge mensen, de oorlog en de haat...

De communie concreet

De opdracht om je naasten lief te hebben
die Jezus ons nalaat
wordt concreet in de voet­was­sing:
de Heer knielt neer en doet een slaven­werkje
in dienende liefde.
Wees dienst­baar aan je naaste,
zo maak je de communie concreet.
Als we de communie ont­van­gen
moeten we ook ons hart openen voor onze naaste.

In­spi­ra­tie en een opdracht

Pries­ter­schap, Eucha­ris­tie
en de opdracht tot dienst­baar­heid en naasten­liefde
die vieren we vandaag
en ze zijn nauw verbon­den.
We gaan ter communie
als gedoopte chris­te­nen
en ont­van­gen de Heer Jezus Christus.
Heet Hem welkom in je leven,
laat je door Hem in­spi­re­ren
tot dienst­ba­re liefde.

Hij weet wat het is

Soms is de weg zwaar,
is er een­zaam­heid, pijn en lij­den;
Hij weet wat het is;
Hij heeft het zelf onder­gaan en doorstaan;
ont­vang de liefde van Christus,
de kracht om door te gaan
door de heilige communie
die wij ont­van­gen..

Kort maar krach­tig

Het leven van de jonge Carlo Acutis
inspireert vele mensen ,
vooral veel jon­ge­ren.
Zijn voor­beeld helpt anderen
om mooie keuzes te maken.
Ja, het was maar een kort leven,
vijf­tien jaar...
Maar in zo’n korte tijd
kan één mens, zon­der ophef of poeha
vele anderen in­spi­re­ren
tot een wegge­ge­ven leven
in het voetspoor van Jezus.

Wat maakt het mooi?

Ons leven wordt mooi en van waarde,
niet per se door de lengte ervan,
niet perse door pres­ta­ties, geld of aanzien,
maar door het spoor dat we trekken
en de her­in­ne­ring die we achter laten,
door de schoon­heid van ons leven.
En het was mooi
als de liefde erin was.

Terug